14. கயமுகன் உற்பத்திப் படலம்

பாக சாதனன் தொல்லைநாள் வானவப் படையோ
டேகி யேயசு ரர்க்கிறை தன்னைவென் றிகலில்
வாகை சூடியே விஞ்சையர் முதலினோர் வாழ்த்தப்
போக மார்தரும் உலகிடை மீண்டுபோய்ப் புகுந்தான். …… 1

பாகசாதனன் – இந்திரன், தொல்லைநாள் – முன்னொருகாலத்தில், வானவப் படையோடு ஏகி – தேவ சேனைகளோடு சென்று, அசுரர்க்கு இறைதன்னை இகலில் வென்று – அசுரர்க்கிறையாகிய அசுரேந்திரனைப் போரில் வென்று, வாகை சூடி – வெற்றிமாலை சூடி, விஞ்சையர் முதலினோர் வாசழ்த்த – வித்தியாதரர் முதலாயினோர் வாழ்த்த, மீண்டும் போய் – போரை முடித்துக்கொண்டு மீண்டும் சென்று, போகம் ஆர்தரும் உலகிடை புகுந்தான் – போகங்களை நுகர்தற்குரிய சுவர்க்க உலகத்தின்கண்ணே புகுந்து அரசுவீற்றிருந்தான்.

பாகசாதனன் – பாகன் என்னும் அசுரனைக் கொன்றவன். பாகன் விருத்திராசனுடைய தம்பி. [பக்கம் 1/94]

பொன்ன கர்க்கிறை போதலும் பொறாமையிற் புழுங்கி
வன்னி யுற்றிடும் அலங்கல்போ லுளநனி வாடி
வென்ன ளித்திடும் அவுணர்தங் கோமகன் வினையேற்
கென்னி னிச்செயல் எனப்பெரி துன்னியே இனைந்தான். …… 2

பொன் நகர்க்கு இறை போதலும் – சுவர்க்கத்துக்கு அரசனான இந்திரம் தன்னை வெற்றிகொண்டு செல்ல, வெந் அளித்திடும் அவுணர்தம் கோமன் – புறங்கொடுத்த அசுரர்க்கரசனான அசுரேந்திரன், பொறாமையால் புழுங்கி – பொறாமையினாலே புழுங்கி, வன்னி உற்றிடும் அலங்கல்போல் உளம் நனி வாடி – அக்கினியிற் பட்ட மாலைபோல மனம் மிக வாடி, வினையேற்கு இனிச் செயல் என் என பெரிது உன்னி – பாவியேனுக்கு இனிச் செய்யத்தகுவது யாது என்று பெரிதுஞ் சிந்தித்து, இணைந்தான் – வருந்தினான். [1/94]

வெருவ ரும்படி மலைந்திடும் அமரர்பான் மேவிப்
பொருது வென்றிகொண் டெனக்குமப் பெரும்புகழ் புனைய
ஒருவ ரெங்குலத் தில்லைகொ லோவென உரையாக்
குருவி ருந்துழி அணுகியே வணங்கினன் கொடியோன். …… 3

வெரு வரும்படி மலைந்திடும் அமரர்பால் மேவி – நாமெல்லாம் அஞ்சும் படி போர்புரிகின்ற தேவர்களிடஞ் சென்று, பொருது வென்றி கொண்டு – போர்செய்து வெற்றியடைந்து, அப்பெரும் புகழ் எனக்கும் புனைய – தேவர்கள் அடைந்த அந்தப் பெரிய புகழை எனக்குஞ் சூட்டுதற்கு, எம் குலத்து ஒருவர் இல்லை கொல் என் உரையா – எமது குலத்தில் ஒருவரும் இல்லையோ என்று கூறி, குரு இருந்துழி அணுகி – தங் குலகுருவாகிய சுக்கிராசாரியரை அடைந்து, கொடியோர் வணங்கினன் – கொடுமை விளைக்க விழைந்தோனான அவ்வசுரேந்திரன் வணங்கினான்.
அப்புகழ், எம்மை வென்றாற்போல அவர்களை வெல்லும் புகழ் [2/94]

பொற்றை யின்சிறை தடிந்தவன் சுரரொடும் போர்மேல்
உற்ற காலையில் படையுடன் யான்பொரு துடைந்து
மற்ற வற்குவென் னளித்தனன் நம்பெரு மரபிற்
கொற்ற வீரர்க ளியாவரு முடிந்தனர் கூற்றால். …… 4

பொற்சிறையின் சிறை தடிந்தவன் – மலைகளின் இறகுகளை வெட்டியவனான இந்திரன், சுரரொடும் போர்மேல் உற்ற காலையில் – தேவர்களோடும் போர் மேற்கொண்டுவந்தபோது, யான் பொருது படையுடன் உடைந்து – யான் போர்செய்து என் சேனைகளுடன் தோல்வியடைந்து, அவற்கு வெந் அளித்தனன் – அவ்விந்திரனுக்கு முதுகிட்டேன்; நம் பெரு மரபில் கொற்ற வீரர்கள் யாவரும் கூற்றால் முடிந்தனர் – நமது பெரிய மரபிலுள்ள வெற்றி வீரர்கள் யாவரும் இந்திரனாகிய கூற்றுவனால் இறந்தார்கள். [2/94]

கழிய மாசினை அடைந்தனம் இன்னலே கரையாம்
பழிகொள் வேலையில் அழுந்தினம் உடைந்திடு பகைவர்க்
கழிவும் உற்றனம் பெருந்திறல் அற்றனம் அவுணர்
ஒழியும் எல்லைவந் தெய்திய தோவிவண் உரைத்தி. …… 5

கழிய மாசினை அடைந்தனம் – பெரிதும் இழுக்குற்றேம்; இன்னலே கரையாம் பழிகொள் வேலையில் அழுந்தினம் – துன்பமே கரையாகின்ற வசையாகும் நீர் நிரம்பிய சமுத்திரதிலே முழுகினோம்; உடைந்திடு பகைவர்க்கு அழிவும் உற்றனம் – நமக்கு தோல்வியடைகின்ற பகைவர்க்கு நாம் தோல்வியடைந்தோம்; பெரும் திறல் அற்றனம் – பெருவலி இழந்தோம்; அவுணர் ஒழியும் எல்லை வந்து எய்தியதோ – அசுர குலம் அழியுங் காலம் வந்தணுகியதோ; இவண் உரைத்தி – இவ்விடத்து உரைத்தருள்வீராக . [2/94]

சிறுவ ராயினோர் பெருமையிற் பிழைப்பரேல் தெருட்டி
உறுதி பற்பல கொளுத்திமற் றவர்தமை உயர்ந்த
நெறியின் ஆக்குதல் குரவர்தங் கடனது நீயே
அறிதி யாதலின் உய்யுமா றுரைத்தியென் றறைந்தான். …… 6

சிறுவர் ஆயினோர் பெருமையின் பிழைப்பரேல் – சிறுவர்கள் பெருமையினின்றுந் தவறுவாராயின், தெருட்டி – அவர்களைத் தெளிவித்து, பற்பல உறுதி கொளுத்தி – பற்பல உறுதி நெறிகளை அறிவுறித்தி, அவர் தம உயர்ந்த நெறியின் ஆக்குதல் – அச் சிறியராயினாரை உயர்த்த நெறிக்கட் செலுத்துதல், குரவர் தம் கடன் – குரவர்களின் கடனாம்; அது அறிதி – அதனைத் தேவரீர் அறிவீர்; ஆதலின் உய்யும் ஆறு நீயே உரைத்தி என்று அறைந்தான் – ஆதலினாலே உய்யும் நெறியைத் தேவரீரே உரைத்தருள்க என்று கூறினான். [3/94]

உரைத்த வாசகங் கேட்டலும் மன்னநீ உளத்தில்
வருத்த முற்றிடல் என்னவே தேற்றிமேல் வருவ
கருத்தி லுன்னினன் தெரிதலும் வெதும்பிய காயத்
தரைத்த சாந்தினை அப்பினன் போலஒன் றறைந்தான். …… 7

உரைத்த வாசகம் கேட்டலும் – அசுரேந்திரன் கூறிய வார்த்தையைக் கேட்டவுடனே, மன்ன நீ உளத்தில் வருத்தம் உற்றிடல் என்ன தேற்றி – அரசனே நீ மனத்தில் வருத்தங் கொள்ளாதே என்று அவனைத் தேற்றி, மேல் வருவ கருத்தில் உன்னினர் – எதிர்கால விளைவு என்னையோ என்று தமது மனத்திற் சிந்தித்தார்; தெரிதலும் – சிந்தனையில் அவ்விளைவு இன்னது என்று தோன்றுதலும், வெதும்பிய காயத்து அரைத்த சாந்தினை அப்பினன் போல – வெப்பமுற்ற தேகத்தில் அரைத்த தண்ணிய சந்தனத்தை அப்பியவர் போல, ஒன்று அறைந்தான் – அவன் உள்ளங் குளிரும்படி ஒன்று கூறினார். [3/94]

ஆதியம் பரமன் தாளே அடைதரு புனிதன் தொல்லை
வேதியர் தலைவ னான விரிஞ்சன்மெய் யுணர்விற் பூத்த
காதலன் புலன்க ளாய பகைஞரைக் கடந்த காட்சி
மாதவ முனிவர்க் கீசன் வசிட்டனென் றுரைக்கும் வள்ளல். …… 8

ஆதியம் பரமன் தாளே அடைதரு புனிதன் – ஆதியாகிய பரமபதியினுடைய தாள்களையே தலைப்பட்டமகாபுனிதர்; தொல்லை வேதியர் தலைவனான விரிஞ்சன் மெய் உணர்வில் பூத்த காதலன் – பழைய வேதியர்களின் முதல்வரான பிரமதேவரின் சாத்துவிகமாகிய மெய்யறிவில் உதித்த பிரமபுத்திரர்; புலன்களாய பகைஞரை கடந்த – ஐம்புலன்களாகிய சத்துருக்களை வென்ற, காட்சி – துனியில் காட்சியாகிய நவையறு காட்சியினையுடைய, மாதவ முனிவர்க்கு ஈசன் – பெரிய தவத்தினையுடைய முனிவர்களுக்குட் சிரேட்டர்; வசிட்டன் என்று உரைக்கும் வள்ளல் – வசிட்டர் என்று பெயர்கூறிப் புகழப்படும் அருள் வள்ளல் ஆவர். [4/94]

அன்னவன் மரபின் வந்தோன் அறிஞர்க்கும் அறிஞன் மேலாய்
மன்னிய நெறிக்கண் நின்றோன் மாகதன் என்னும் பேரோன்
உன்னரு மறைகள் யாவும் உணர்ந்தவன் உயர்ந்த வீடு
தன்னையிங் கடைவன் என்னாத் தவந்தனை இயற்ற லுற்றான். …… 9

அன்னவன் மரபில் வந்தோன் – அந்த வசிட்ட முனிவருடைய மரபில் உதித்தவர்; அறிஞர்க்கும் அறிஞன் – அறிஞரில் அறிஞர்; மேலாய் மன்னிய நெற்றிக்கண் நின்றோன் – உயர்ந்ததாய் நிலைபெற்ற சன்மார்க்க நெற்றிக்கண் நின்றவர்; மாகதன் என்னும் பேரோன் – மாகதர் என்னும் பெயரையுடையவர்; உன்னரும் மறைகள் யாவரும் உணர்ந்தவன் – நினைத்தற்கரிய வேதங்களனைத்தையும் ஓதியுணர்ந்தவர்; உயர்ந்த வீடு தன்னை அடைவன் என்னா – உயர்ந்த வீடுபேற்றை அடைவேன் என்றுறுதிகொண்டு, இங்கு தவந்தனை இயற்றல் உற்றான் – இவ்வுலகிலே தவத்தைச் செய்தலை மேற்கொண்டவர். [4/94]

ஆயவன் தன்பால் இன்றோர் அசுரகன் னிகையைத் தேற்றி
ஏயினை என்னின் அன்னாள் எய்தியே அவன்ற னோடு
மேயின காலை ஆங்கோர் வேழமா முகத்தன் உங்கள்
நாயகன் ஆகத் தோன்றி நற்றவம் புரிவன் அன்றே. …… 10

ஆயவன் தன்பால் – அந்த மாகத முனிவரிடத்து, இன்று ஓர் அசுர கன்னிகையை தேற்றி ஏயினை என்னின் – இப்பொழுதே ஓர் அசுர கன்னிகையைத் தெளிவித்து ஏவினாயாயின், அன்னாள் எய்தி – அவள் சென்று, அவன்தனோடு மேயினகாலை – அம் மாகத முனிவருடன் சேர்ந்தபோது, ஆங்கு ஓர் வேழ மா முகத்தன் – ஆங்கு ஒரு யானைமுகத்தினையுடையவன், உங்கள் நாயகனாகத் தோன்றி – உங்கள் தலைவனாகப் பிறந்து, நல் தவம் புரிவன் – நல்ல தவத்தைச் செய்வான். [4/94]

நற்றவம் புரிதல் காணா நண்ணலர் புரங்கள் மூன்றுஞ்
செற்றவன் மேவி மேலாஞ் செல்வமுந் திறலும் நல்க
மற்றவன் வானோர் தொல்சீர் மாற்றியெவ் வுலகும் ஆளுங்
கொற்றவ னாவன் என்று கூறினான் குரவ னானோன். …… 11

நல் தவம் புரிதல் காணா – நல்ல தவம்புரிதலைக் கண்டு, நண்ணலர் புரங்கள் மூன்றும் செற்றவன் மேவி – பகைவரின் முப்புரங்களையும் அழித்த சிவபெருமான் தோன்றி, மேலாம் செல்வமும் திறலும் நல்க – மேலாகிய செல்வத்தையும் வல்லமையுங் கொடுக்க, அவன் வானோர் தொல் சீர் மாற்றி – அவன் தேவர்களின் பழஞ் சிறப்புக்களை ஒழித்து, எவ்வுலகும் ஆளும் கொற்றவன் ஆவன் – எல்லா உலகங்களையும் ஆளுகின்ற அரசனாவன்; என்று குரவன் ஆனோன் கூறினன் – என்று குருவவாகிய சுக்கிராசாரியர் கூறினார் [4/94]

அவ்வுரை கேட்ட லோடும் அடித்துணை இறைஞ்சி ஈது
செவ்விது செவ்வி தெந்தாய் செய்வல்நீ பணித்த தென்ன
எவ்வமில் புகரும் அற்றே இயற்றிய சென்மோ என்ன
மைவரை அனைய மேனி மன்னவன் கடிது மீண்டான். …… 12

அவ்வுரை கேட்டலோடும் – அம்மொழியைக் கேட்டவுடனே, துணை அடி இறைஞ்சி – அவருடைய இரு பாதங்களையும் வணங்கி, எந்தாய் ஈது செவ்விது தேவரீர் கட்டளையிட்டதனைச் செய்வேன் என்று கூற, எவ்வம் இல் புகரும் அற்றே இயற்றிய சென்மோ என்ன – குற்றமற்ற சுக்கிரபகவானும் அவ்வாறே செய்யும்பொருட்டுச் செல்க என்று விடைகொடுப்ப, மை வரை அனைய மேனி மன்னவன் கடிது மீண்டான் – கரிய மலைபோன்ற மேனியையுடைய அசுரேந்திரன் விரைந்து மீண்டும் சென்றான் [5/94]

மீண்டுதன் னிருக்கை எய்தி விபுதையென் றொருத்தி அன்னாள்
காண்டகும் எழிலின் மிக்க கன்னிதன் குலத்தில் வந்தாள்
பூண்டகு நாணி னோடும் பொருந்தினள் அவளை எய்தி
ஈண்டொரு மொழிகேட் டன்னாய் என்னிடர் தீர்த்தி யென்றான். …… 13

மீண்டு தன் இருக்கை எய்தி – அசுரேந்திரன் குருவிடமிருந்து மீண்டும் தனது இருப்பிடத்தை யடைந்து, விபுதை என்று ஒருத்தி – விபுதை என்று பெயர் கூறப்படும் ஒரு பெண்; அன்னாள் காண் தகும் எழிலின் மிக்க கன்னி – அவள் காணத்தகும் அழகின் மிக்க கன்னிகை; தன் குலத்தில் வந்தாள் – தன் குலத்தில் உதித்தவள்; பூண் தகும் நாணினோடும் பொருந்தினள் – ஆபரணமாகப் பூணத் தகும் நாண் என்கின்ற குணத்தோடு கூடியவள்; அவளை எய்தி – அப்பெண்ணை அடைந்து, அன்னாய் ஈண்டு ஒரு மொழி கேட்டு – அன்னையே இங்கே நான் கூறுவதொரு வார்த்தையைக் கேட்டு, என் இடர் தீர்த்தி என்றான் – எனது துன்பத்தை நீக்குவாயாக என்று வேண்டினான். [5/94]

மன்னவர் மன்னன் கூறும் மாற்றமங் கதனைக் கேளாக்
கன்னிகை யாகி நின்ற காமரு வல்லி அன்னாள்
நின்னடித் தொண்டு செய்யும் நிருதர்தங் குலத்து வந்தேன்
என்னுனக் கியற்றுஞ் செய்கை இசைந்தன இசைத்தி என்றாள். …… 14

மன்னவர் மன்னன் கூறும் மாற்றம் அதனை அங்கு கேளா – அரசர்க்கரசனாகிய அசுரேந்திரன் கூறுகின்ற வார்த்தையை அங்கே கேட்டு, கன்னிகை ஆகி நின்ற காமரு வல்லி அன்னாள் – கன்னிகையான எவரும் விரும்புங் கொடி போன்றவளாகிய விபுதை, நின் அடித்தொண்டு செய்யும் நிருதர் தம் குலத்து வந்தேன் – நின் குற்றேவல் செய்யும் அசுர குலத்துப் பிறந்தேனாகிய யான், உனக்கு இயற்றும் செய்கை என் – உனக்கு செய்யவேண்டுவ தென்னை; இசைந்தன இசைத்தி என்றாள் – நான் செய்யக்கூடியவற்றைப் பணிப்பாயாக என்றாள். [6/94]

உரையென லோடு மன்னன் உன்குலத் தோரை விண்ணோர்
பொருதுவென் கண்டு மீண்டு போனதை அறிதி அன்றே
மருவருங் குழலாய் போரில் வானவர் தம்மை வெல்ல
ஒருவரும் இல்லை நின்னால் உற்றிட வேண்டுங் கண்டாய். …… 15

உரை எனலோடும் – பணிப்பாயாக என்று கூறியவுடனே, மன்னன் – அசுரேந்திரன் விபுதையை நோக்கி, உன் குலத்தோரை – உன் குலத்தவர்களாகிய அசுரரை, விண்ணோர் பொருது – தேவர்கள் போர்செய்து, வெந்கண்டு – முதுகு கண்டு, மீண்டும் போனதை அறிதி அன்றே – வெற்றியோடு அத்தேவர்கள் மீண்டும் சென்றதனை நீ அறிவாயன்றே; மரு வரும் குழலாய் – வாசனை வீசுங் கூந்தலையுடைய பெண்ணே, வானவர் தம்மை போரில் வெல்ல – அத் தேவர்கள் போரில் வெல்லுதற்கு, ஒருவரும் இல்லை – நமது குலத்திலே ஆற்றல் படைத்ததொரு பிள்ளையும் பிறக்கவில்லை; நின்னால் உற்றிட வேண்டும் – அத்தகைய பிள்ளை உன்னாற் கிடைக்கவேண்டும். [6/94]

ஆங்கதற் கேதுக் கேட்டி அம்பொன்மால் வரைத்தெ னாது
பாங்கரில் அரிய நோன்பு பயிலுமா கதன்பாற் சென்று
நீங்கல்செல் லாது பன்னாள் நினைவறிந் தொழுகிக் காலந்
தீங்கற நாடி அன்னான் செய்தவஞ் சிதைத்துச் சேர்தி. …… 16

ஆங்கு அதற்கு ஏதுக் கேட்டி – மேற்கூறியதனை அடைதற்கு உரிய மார்க்கத்தை உரைபேன் கேட்பாயாக; அம் பொன் மால்வரை தெனாது பாங்கரில் – அழகிய பெரிய பொன் மலையாகிய மேருமலையின் தென்சாரில், அரிய நோன்பு பயிலும் மாகதன்பால் சென்று – அரிய தவத்தைச் செய்துகொண்டிருக்கும் மாகத முனிவரிடஞ் சென்று, நீங்கல் செல்லாது – அவரை விட்டு நீங்காமல், பன்னான் நினைவு அறிந்து ஒழுகி – பலகாலம் அவர் குறிப்பறிந்துந்தொழுகி, அன்னான் செய் தவம் சிதைத்து – செய்யப்படுவதாகிய அவருடைய தவத்தைக் குலைத்து, காலம் தீங்கு அற நாடி – திறல்படைத்த புதல்வனைப் பெறுதற்குக் கூடுதற்கேற்ப காலத்தைக் குற்றமற ஆராய்ந்து, சேர்தி – ஏற்ற காலத்தில் அம் முனிவரைச் சேரக்கடவாய். [6/94]

சேருதி யென்னின் அங்கோர் சிறுவன்நின் இடத்தில் தோன்றிப்
பாருல கனைத்தும் மேலாம் பதங்களும் வலிதிற் கொண்டு
வீரரில் வீர னாகி வெம்பகை வீட்டி எங்கள்
ஆரஞர் துடைக்கும் அன்னாய் அன்னவா றமைதி என்றான். …… 17

சேருதி என்னில் – ஏற்ற காலத்தில் அம் முனிவரைச் சேருவாயானால், அங்கு ஓர் சிறுவன் நின்னிடத்தில் தோன்றி – அவ்விடத்தில் ஒரு புதல்வன் நின்பால் உதித்து, பாருலகு அனைத்தும் மேலாம் பதங்களும் வலிதில் கொண்டு – மண்ணுலகம் முழுவதையும் மேன்மைபொருந்திய வானுலக பதங்களையும் வலிதிற் கவர்ந்து, வீரரில் வீரன் ஆகி – விரர்களுக்கு வீரனாய், வெம் பகை வீட்டி – வெவ்விய பகையை அழித்து, எங்கள் ஆர் அஞர் துடைக்கும் – எங்கள் மிக்க துன்பத்தைப் பற்றறத் துடைப்பான்; அன்னாய் அன்னவாறு அமைதி என்றான் – தாயே குறிப்பிட்டவாறே அமையக்கடவாய் என்றான்.
உரை எனலோடும் மன்னன் என்றான் என்க [7/94]

வேந்தன துரையைக் கேட்ட விபுதையம் முனிவன் தன்பால்
போந்துன தெண்ண முற்றப் புதல்வனை அளித்து மீள்வல்
ஏந்தல்நீ இரங்கல் என்றே ஏகினள் இறைவன் வானோர்
மாய்ந்தனர் இனியென் றுன்னி மகிழ்ச்சியோ டிருந்தான் அங்கண். …… 18

வேந்தனது உரையைக் கேட்ட விபுதை – அசுரேந்திரனது வார்த்தையைக் கேட்ட விபுதை, அம்முனிவன் தன் பால் போந்து – அந்த மாகத முவிவரிடம் சென்று, உனது எண்ணம் முற்ற – உமது எண்ணம் நிறைவேறும்படி, புதல்வனை அளித்து மீள்வல் – புதல்வனைப் பெற்று வருவேன்; ஏந்தல் நீ இரங்கல் என்று ஏகினள் – அரசே நீ வருந்தற்க என்று கூறிச் சென்றாள்; இறைவன் இனி வானோர் மாய்ந்தனர் என்று உன்னி – அசுரேந்திரன் இனித் தேவர்கள் இறந்தார்கள் என்று நினைத்து, அங்கண் மகிழ்ச்சியோடு இருந்தான் – அவ்விடத்தில் மகிழ்ச்சியோடிருந்தான். [7/94]

ஏகிய அசுர கன்னி ஏமமால் வரையின் சார்போய்
மாகதன் பாற்சென் றன்னான் மாதவத் திறத்தை நோக்கி
ஆகொடி திவனே அல்லா தாரிது புரியும் நீரார்
மோகமிங் கிவனை யாக்கி முயங்குவ தெவ்வா றென்றாள். …… 19

ஏகிய அசுர கன்னி – சென்ற அந்த் அசுரகன்னிகை, மால் ஏமம் வரையின் சார் போய்- பெரிய மேருமலையி னருகிற் சென்று, மாகதன்பால் சென்று – மாகத முனிவர் தவஞ்செய்யுமிடத்துக்குப் போய், அன்னான் மா தவத்திறத்தை நோக்கி – அவருடைய பெரிய தவத்தினியல்பைப் பார்த்து, ஆ கொடிது – ஓ இது கொடிது; இவனே அல்லாது இது புரியும் நீரார் ஆர் – இம் முனிவரேயன்றி இக்கடுங் கொடுந் தவத்தைச் செய்ய வல்லவர் வேறு யாருளர்’ இங்கு மோகம் ஆக்கி இவனை முயங்குவது எவ்வாறு என்றாள் – இங்கே மோகத்தை விளைவித்து இம்முனிவரை சேருவது எவ்வாறு என்று சிந்தித்தாள்.
ஏமம் – பொன். தவத்தையன்றித் தன் எண்ணத்தையும், ஆ கொடிது என்றா ளென்க.[7/94]

நேமிகள் அனைத்தும் ஆர நிவந்தெழும் வடவை தன்னை
மாமுகில் மாற்ற அற்றோ மாற்றவே வல்ல தென்னில்
காமவேள் எடுத்த செய்ய கணையெலாம் ஒருங்கு சென்றித்
தோமில்சீர் முனியை வாட்டித் துறவையும் மாற்றும் என்றாள். …… 20

நேமிகள அனைத்தும் ஆர – சமுத்திரம் அனைத்தையும் உண்ணும்படி, நிவந்து எழும் வடவை தன்னை – பொங்கி எழுகின்ற வடவாமுகாக்கினியை, மாமுகில் மாற்ற வற்றோ – கரிய மேகந் தணிக்க வல்லதோ; மாற்ற வல்லது என்னில் – தணிக்க வல்லது ஆனால், காமவேள் எடுத்து செய்ய கணை எலாம் ஒருங்கு சென்று – மன்மதன் எடுத்த செப்பமாகிய அம்புகளை அனைத்தையும் ஒருங்கு சென்று. இத்தோம் இல் சீர் முனியை வாட்டி – இந்தக் குற்றமற்ற தவச் சிறப்பினையுடைய முனிவரைக் கலக்கஞ் செய்து, துறவையும் மாற்றும் என்றாள் – அவருடைய துறவையும் போக்கும் என்று கூறினாள்.

வானுயர் தவத்தின் நிற்கும் மாகதன் யானே யல்ல
மேனகை வரினும் நோக்கான் விண்ணவர் பகைஞர் தங்கள்
கோனிஃ துணரான் போலுங் குறுகிநீ புணர்தி என்றால்
நானதற் கிசைந்த வாறும் நன்றென நகைத்து நின்றாள். …… 21

வான் உயர் தவத்தின் நிற்கும் மாகதன் – மிகவும் உயர்ந்த தவத்தில் நிலைத்து நிற்கும் மாகத முனிவர், யானே யல்ல – அசுரப்பெண்ணாகிய யானேயல்ல, மேனகை வரினும் நோக்கான் – தேவப்பெண்ணாகிய மேனகை எதிரிலே வந்தாலுங் கண்ணெடுத்துப் பாரான்; விண்ணவர் பகைஞர் தங்கள் கோன் இஃது உணரான் போலும் – தேவர்களின் பகைவர்களாகிய அசுரர்களின் தலைவனான அசுரேந்திரன் இதனை அறியான்போலும்; குறுகி நீ புணர்தி என்றான் – அதனாலேதான் சென்று நீ அம்முனிவரைச் சேருதி என்று கூறினான்; நான் அதற்கு இசைந்தவாறு நன்று – நான் முடியாத அந்தக் காரியத்துக்கு உடன்பட்டவாறு நன்றாயிருக்கின்றது; என நகைத்து நின்றாள் – என்று தன்னையே பரிகாசஞ் செய்துகொண்டு நின்று சிரித்தாள். [பக்கம் 8/94]

போந்தனென் மீண்டும் என்னிற் போற்றலர்க் குடைந்து சோரும்
வேந்தனென் னுற்றாய் என்று மீளவும் விடுப்பன் அம்மா
ஏய்ந்தநே யத்தி லென்பால் எய்திமற் றிவனே எற்குக்
காந்தனே யாக நோற்றுக் காலமும் பார்ப்பன் என்றாள். …… 22

மீண்டும் போந்தனென் என்னினும் – திரும்பிப் போவேன் ஆயினும், போற்றலர்க்கு உடைந்து சோரும் வேந்தன் – பகைவர்களுக்குத் தோல்வியடைந்து துயருறுகின்ற அசுரேந்திரன், என் உற்றாய் என்று – என் நினைந்து என் செய்தாயென்று, மீளவும் விடுப்பன் – மீண்டும் முனிவர்பால் அனுப்புவான்; ஆதலினாலே, இவனே ஏய்ந்த நேயத்தில் என்பால் எய்தி – இம்முனிவர் தாமே என்பால் வைத்த ஆசையினாலே என்பால் வந்து, எற்கு காந்தனே ஆக – எனக்கு நாயகனாகும்படி, நோற்று – தவஞ்செய்து, காலமும் பார்ப்பன் என்றாள் – நல்ல புத்திரப்பேற்றுக்கு ஏற்ற காலத்தையும் எதிர்பார்ப்பேனாக என்று துணிந்தாள். [பக்கம் 9/94]

என் றிவை உன்னி உற்றோர்க் கினிதருள் புரியும் வெள்ளிக்
குன் றுறை பெருமான் செய்ய குரைகழல் கருத்துட் கொண்டு
வன் றிறல் நோன்பின் மிக்க மாகத முனிவன் நேரா
நின் றருந் தவத்தை யாற்ற நெடும்பகல் கழிந்த தன்றே. …… 23

என்று இவை உன்னி – என்றிவைகளை நினைத்து, உற்றோர்க்கு இனிது அருள் புரியும் – தம்மை அடைந்தோருக்கு இனிதாக அருள்புரிகின்ற, வெள்ளிக்குன்று உறை பெருமான் – திருக்கைலாச பதியினது, செய்ய குரைகழல் கருத்துள் கொண்டு – செம்மையாகிய ஒலிக்கின்ற கழல்களணிந்த திருவடிகளை மனத்துட் கொண்டு, வன் திறல் நோன்பின் மிக்க மாகத முனிவன் நேரா நின்று – வலிய திறல் மிக்க தவத்தைச் செய்கின்ற மாகத முனிவருக்கு எதிராக நின்று, அரும் தவத்தை ஆற்ற – அரிய தவ்த்தினைச் செய்தாளாக; நெடும்பகல் கழிந்தது – நீண்ட காலங் கழிந்தது. [பக்கம் 9/94]

மாதுசெய் தவத்தி னாலும் வரன்முறை வழாத ஊழின்
ஏதுவி னாலும் அங்கண் இருங்களிற் றொருத்தல் ஒன்று
காதலம் பிடியி னோடு கலந்துடன் புணரக் காணூஉ
ஆதரம் பெருகப் பல்கால் நோக்கினன் அருந்த வத்தோன். …… 24

மாது செய் தவத்தினாலும் – விபுதை செய்த தவத்தினாலும், வரன் முறை வழாத ஊழின் ஏதுவினாலும் – வரன்முறை தவறாத ஊழினாலும், அங்கண் இருங் களிற்று ஒருத்தல் ஒன்று – அவ்விடத்திற் பெரிய களிற்றியானை ஒன்று, காதல் அம் பிடியினேடு கலந்து உடன் புணர காணூஉ – காதலினையுடைய அழிகிய பிடியானையோடு கலந்து ஒருங்கு சேரக் கண்டு, ஆதரம் பெருக – ஆசை பெருக, பல்கால் அருந்வத்தோன் நோக்கினர் – பலமுறை அரிய தவத்தினையுடைய மாகத முனிவர் அதனை நோக்கினார். [பக்கம் 9/94]

மறந்தனன் மனுவின் செய்கை மனப்படு பொருளை வாளா
துறந்தனன் காமம் என்னுஞ் சூழ்வலைப் பட்டுச் சோர்வுற்
றிறந்தனன் போல மாழ்கி இன்னுயிர் சுமந்தான் இன்று
பிறந்தனன் இனைய கூட்டம் பெற்றிடு வேனேல் என்றான். …… 25

மனுவின் செய்கை மறந்தனன் – மந்திரத்தைச் செபிக்குஞ் செயலை மறந்து, மனப்படு பொருளை வாளா துறந்தனன் – மனத்திற்கொண்ட தியானப் பொருளை வீணே இழந்து, காமம் என்னும் சூழ்வலைப்பட்டு – காமம் என்கின்ற சூழுகின்ற வலையுள் அகப்பட்டு, சோர்வு உற்று – சோர்ந்து, இறந்தனன் போல் மாழ்கி – இறந்தாரைப்போல மயங்கி, இன் உயிர் சுமந்தான் – இனிய உயிரை மாத்திரம் ஒருவாறு சுமந்துகொண்டு, இன்று இனைய கூட்டம் பெற்றிடுவேனேல் – இன்றைக்கு இத்தகையதொரு கூட்டத்தைப் பெறுவேனேயானால், பிறந்தனன் என்றான் – யான் பிறந்த பயனைப் பெற்றேன் ஆவேன் என்றார். [பக்கம் 10/94]

என்றிது புகன்று முன்செய் தவக்குறைக் கிரங்கி என்றும்
நின்றது பழியே யேனும் நீடுமேற் காமச் சூர்நோய்
தின்றுயிர் செகுக்கும் அந்தோ செய்வதிங் கெவனோ என்னா
வென்றிகொள் முனிவன் தானும் மனத்தொடு வினவல் உற்றான். …… 26

என்று இது புகன்று – என்றிவ்வாற் கூறி, முன் செய் தவக் குறைக்கு இரங்கி – செய்யப்படுவதாகிய முன்னைத் தவத்தின்குறைவுக்கு வருந்தி, என்றும் பழி நின்றது ஏனும் – என்றும் பழி நிலைபெற்று நின்றதாயினும், காமச் சூர்நோய் நீடுமேல் தின்று உயிர் செகுக்கும் – அச்சத்தைத் தருகின்ற காமநோய் இன்னமுங் காலம் நீளுமானால் உயிரைத் தின்று அழித்துவிடும்; அந்தோ – ஐயோ, இங்கு செய்வது எவன் – நோய்க்கு வழிவகுத்தலன்றி இங்கே இனி வேறு செய்யக்கூடியது என்னை?; என்னா – என்று சிந்தித்து, வென்றிகொள் முனிவன் தானும் மனத்தொடு வினவல் உற்றான் – ஐம்புலன்களை வென்றிகொண்ட அம் மாகத முனிவர்தாமுந் தம் மனத்தொடு உசாவுவாராயினார். [பக்கம் 10/94]

தீவிடந் தலைக்கொண் டாங்கே தெறுதரு காமச் செந்தீ
ஓய்வது சிறிதும் இன்றி உள்ளுயிர் அலைக்கும் வேலை
யாவதென் இருக்கின் இன்னும் அருந்தவங் கூடும் ஆவி
போவதிற் பயன்யா தென்னாப் புணர்ச்சிமேற் புந்தி கொண்டான். …… 27

தீவிடம் தலைகொண்டாங்கு – கொடிய விடம் தலைக்கேறினாற்போல, தெறுதறு காமச் செந்தீ – கொல்லுகின்ற காமாக்கினி, ஓய்வது சிறிதும் இன்றி உள் உயிர் அலைக்கும் வேலை – சிறிதும் ஓய்வின்றி உள்ளே உயிரை அலைவு செய்யும்போது, ஆவது என் – உயிரைப் பாதுகாவாது வாளாவிருப்பதாற் பயன் என்னை; இருக்கின் இன்னும் அருந்தவம் கூடும் – உயிரோடிருந்தாற் பின்னும் அரிய தவங் கைகூடும்; ஆவி போவதில் பயன் யாது – உயிரை விடுவதிற் பயனொன்றுமில்லை; என்னா – என்று விதிவழிச் சென்று, புணர்ச்சிமேல் புந்திக் கொண்டான் – புணர்ச்சிக்கண் மனம் வைத்தார். [பக்கம் 10/94]

போவதற் கெண்ணும் போதில் பொருவில்சீர் அசுரர்க் கெல்லாங்
காவலின் ஏவல் போற்றுங் கன்னிகை முனிவன் காமத்
தோய்வதும் பிறவும் எல்லாம் ஒருங்குடன் நோக்கி எண்ணம்
யாவதும் முடிந்த தென்னா எல்லையில் மகிழ்ச்சி பெற்றாள். …… 28

போவதற்கும் எண்ணும் போதில் – தவத்தை விடுத்துப் போவதற்கு எண்ணுகின்ற சமயத்தில், பொரு இல் சீர் அசுரர்க்கு எல்லாம் காவலன் ஏவல் போற்றும் கன்னிகை – ஒப்பற்ற சிறப்பினையுடைய அசுரேந்திரனது கட்டளையைப் பேணிநின்ற கன்னிகையாகிய விபுதை, முனிவன் காமத்து ஓய்வதும் பிறவும் எல்லாம் ஒருங்கு உடன் நோக்கி – முனிவர் காமத்தால் தளர்வதையும் அதன் விளைவுகளையும் எல்லாம் அம் முனிவருடன் ஒன்று பட்டு நோக்கி, எண்ணம் யாவதும் முடிந்தது என்னா – எண்ணி வந்த எண்ணம் முழுவதும் எண்ணியாங்கு முற்றியது என்று, எல்லையில் மகிழ்ச்சி பெற்றால் – எல்லையில்லாத மகிழ்ச்சியடைந்தாள் [பக்கம் 11/94]

ஈங்கிது கால மாகும் இடனுமாம் இதற்கு வேறு
தீங்கிலை இனைய கூட்டஞ் செய்தவஞ் செய்த தென்னா
வாங்கிய நுதலி னாளும் வல்விரைந் தெழுந்து தூயோன்
பாங்கரின் அணுகிப் பொற்றாள் பணிந்தனள் பரிவு கூர. …… 29

ஈங்கு இது காலம் ஆகும் – இங்கு இதுவே ஏற்ற காலம்; இடனும் ஆம் – இடமும் அவ்வாறேயாம்; இதற்கு வேறு தீங்கு இலை – இனி இதற்கு வேறு இடையூறு இல்லை; இனைய கூட்டம் செய் தவம் செய்தது – யானைகளின் விளைவாய இத்தகையதொரு கூட்டத்தை நான் செய்த தவமே தந்தது; என்னா – என்று துணிந்து, வாங்கிய நுதனினாளும் வல் விரைந்து எழுந்து – வளைந்த நெற்றியினையுடைய விபுதையும் மிக விரைந்தெழுந்து, தூயோர் பாங்கரின் அணுகி – தூயோராகிய முனிவர் அருகிற் சென்று, பரிவு கூர – முனிவருக்கு ஆசைநோய் மேலும் அதிகரிக்குமாறு, பொன் தாள் பணிந்தனள் – அவருடைய பொன்னடிகளை வணங்கினாள். [பக்கம் 11/94]

மின்னிடை பணிந்து நிற்ப மெய்யுறுப் பனைத்தும் நோக்கிப்
பின்னரும் மால்மீக் கொள்ளப் பித்தரின் மயங்கா நின்று
கன்னியும் என்னை வெஃகுங் காந்தரு வத்தி னாளும்
இன்னவ ளாயின் அன்றோ என்னுயிர் உய்யும் என்னா. …… 30

மின்னிடை பணிந்து நிற்ப – மின்போன்ற இடையினையுடையளாய விபுதை வணங்கி எழுந்து நிற்ப, மெய் உறுப்பு அனைத்தும் நோக்கி – அவளுடைய மெய்க்கண் உறுப்புக்கள் அனைத்தையும் முனிவர் பார்த்து, பின்னரும் மால் மீக்கொள்ள – மேலும் மோகம் அதிகரிக்க, பித்தரின் மயங்கா நின்று – பித்தரைப்போல மயக்கங்கொண்டு, இன்னிவள் – என்னை ஆட்கொண்ட இவள், கன்னியும் என்னை வெஃகும் காந்தருவத்தினாளும் ஆயின் அன்றோ – கன்னிகையாயும் என்னை விரும்புகின்ற காந்தருவ மணத்துக் குரியாளாயும் இருந்தாலன்றோ, என் உயிர் உய்யும் என்னா – எனது உயிர் உய்யும் என்று. [பக்கம் 12/94]

கருத்திடை உன்னி யார்நீ கன்னியோ என்ன லோடும்
அருத்திகொள் முனியை நோக்கி அன்னதாம் என்ன நம்பால்
வரத்தகுங் கருமம் என்கொல் வல்லையில் இயம்பு கென்றான்
விரத்தரில் தலைவ னாகி வீடுபெற் றுய்ய நோற்றான். …… 31

கருத்திடை உன்னி – இவ்வாறு மனத்தின்கண் நினைத்து, விரத்தரில் தலைவன் ஆகி வீடுபெற்று உய்ய நோற்றான் – தவவிரதர்களிற் சிரேட்டராய் வீடு பெற்று உய்தி கூடும்படி தவஞ்செய்துகொண்டிருந்தோரான மாகத முனிவர், நீ யார் கன்னியோ என்னலோடும் – நீ யாவள் கன்னிப்பருவத்தாளோ என்று வினவியபோது, அருந்தி கொள் முனியை நோக்கி – ஆசை மீக்கூருகின்ற அம்முனிவரை விபுதை நோக்கி, அன்னது ஆம் என்ன – அவ்வாறேயாம் என்று கூறினாளாக; நம் பால் வர தகும் கருமம் என்கொல் வல்லையில் இயம்புக என்றான் – கன்னிகையே நீ எம்மிடம் வருதற்குத் தகுந்த கருமம் யாதோ விரைவிற் கூறுவாயாக என்றார். [பக்கம் 12/94]

முருந்தெனும் முறுவ லாளும் முனிவநீ கணவ னாக
இருந்தவம் புரிந்தேன் பன்னாள் இன்றது முடிவ தாகப்
பொருந்தினன் ஈண்டு நின்னைப் புல்லிய வந்தேன் என்ன
வருந்துறா தமுதம் பெற்ற மாக்கள்போல் மகிழ்ச்சி உற்றான். …… 32

முகுந்து எனும் முறுவலாளும் – இறகினடிபோலும் பற்களையுடைய விபுதையும், முனிவ நீ கணவன் ஆக பன்னாள் இரும் தவம் புரிந்தேன் – முனிவரே நீர் எனக்கு நாயகராகும்படி பலகாலம் பெரிய தவத்தைச் செய்தேன்; இன்று அது முடிவது பொருந்தினன் ஆக – இன்று அத்தவம் முற்றுவதைப் பெற்றேன் ஆக; ஈண்டு நினைப் புல்லிய வந்தேன் என்ன – இவ்விடத்தில் நும்மைத் தழுவும்படி வந்தேன் என்று கூற, வருந்துறாது அமுதம் பெற்ற மாக்கள்போல மகிழ்ச்சி உற்றான் – சிறிதும் வருத்தம் அடையாமல் அமிர்தத்தைப் பெற்ற அறிவு அறைபோய மனிதரைப்போல மகிழ்ச்சி எய்தினார். [பக்கம் 12/94]

என்பெருந் தவமும் பன்னாள் என்பொருட் டாக நோற்ற
நின்பெருந் தவமும் அன்றோ நின்னுடன் என்னை ஈண்டே
அன்புறக் கூட்டிற் றம்மா அடுகளி றென்னப் புல்லி
இன்புற வேண்டும் நீயும் இரும்பிடி யாதி என்ன. …… 33

என் பெரும் தவமும் – யான் செய்த பெரிய தவமும், என் பொருட்டாகப் பன்னாள் நோற்ற நின் பெரும் தவமும் அன்றோ – என்னை அணையும் பொருட்டுப் பலகாலஞ் செய்த உனது பெரிய தவமும் ஒன்றுபட்டதன் விளைவன்றோ, நின்னுடன் என்னை ஈண்டு அன்புறக் கூட்டிற்று – உன்னையும் என்னையும் இவ்விடத்தில் அன்புமிகும்படி கூட்டிவைத்தது; அடு களிறு என்ன – யான் அடுகின்ற களிற்றியானையாக, நீ இரும் பிடி ஆதி – நீ பிடியானைக் கடவாய்; புல்லி இன்புற வேண்டும் – யாம் இருவரும் களிறும் பிடியுமாய்த் தழுவி இன்பத்தை நுகரவேண்டும்; என்ன – என்று முனிவர் கூற.
‘உம்’ இருவேமும் என்னும் பொருட்டு. [பக்கம் 13/24]

மெல்லியல் தானும் அங்கோர் வெம்பிடி யாகித் தோன்றி
எல்லையில் காதல் பின்னும் ஈதலும் முனிவன் தானும்
மல்லலங் களிற தாகி வானுயர் புழைக்கை நீட்டிப்
புல்லினன் ஊற்றந் தானே புணர்ச்சியிற் சிறந்த தன்றே. …… 34

மெல்லியல் தானும் ஆங்கு ஒர் வெம் பிடி ஆகித் தோன்றி – விபுதையும் அவ்விடத்தில் விரும்பத்தக்கதொரு பிடியின் வடிவெடுத்து, எல்லை இல் காதல் பின்னும் ஈதனும் – அளவற்ற காதலை மேலும் உண்டாக்குதலும், முனிவன் தானும் மல்லல் அம் களிறு ஆகி – முனிவரும் பொலிவு பொருந்திய அழகியதொரு களிற்று யானையாகி, வான் உயர் புழைக்கை நீட்டி – விகாரத்தால் மேல்நோக்கி உயருகின்ற உட்டுளை பொருந்திய துதிக்கையை நீட்டி – விகாரத்தால் மேல்நோக்கி உயருகின்ற உட்டுளை பொருந்திய துதிக்கையை நீட்டி, புல்லினன் – தழுவினார்; ஊற்றம் தானே புணர்ச்சியில் சிறந்தது – பரிசித்தலாகிய மெய்யுறு புணர்ச்சிதானே புணர்ச்சி வகைகளுட் சிறந்தது. [பக்கம் 13/94]

நையுறும் உள்ளம் ஆதி நான்மையும் பொறியில் நண்ணி
ஐயுறு புலனோர் ஐந்தும் ஆவியின் ஒருங்க அன்னாள்
மெய்யுறு புணர்ச்சித் தாய வேட்கையின் மேவ லுற்றுச்
செய்யுறு காம முற்றித் தீர்ந்திடு காலை தன்னில். …… 35

நையுறும் உள்ளம் ஆதி நான்மையும் – நெகிழ்ச்சியுறுகின்ற மனம் முதலிய அந்தக்கரணங்கள் நான்கும், பொறியில் நண்ணி – மெய் முதலிய பஞ்சப் பொறிகளிற் கலந்து, ஐஉறு ஓரைந்து புலனும் – நுண்மை மிக்க கண்டு கேட்டுண்டுயிர்த் துற்றறியும் ஐம்புலன்களும், மெய்யுறு புணர்ச்சித்து ஆய வேட்கையில் – மெய்யுறு புணர்ச்சிக்கண்ணதாய வேட்கையின்கண்ணே, ஆவியின் ஒருங்க – உயிர் ஒடுங்குவது போல ஒன்றுபட்டடங்க, அன்னால் மேவலுற்று – அவ் விபுதையைத் தழுவி செய்யுறு காமம் முற்றி தீர்ந்திடு காலை தன்னில் – விழைவின் விளைவு மிகுகின்ற இன்பம் முதிர்ந்து தீர்ந்துபோகுஞ் சமயத்தில். [பக்கம் 13/94].

அயன்முதல் தலைவர் வானத் தமர்தரு புலவர் ஆற்றுஞ்
செயன்முறைக் கடன்கள் யாவுஞ் சிந்தினன் சிதைக்கும் வண்ணம்
வயமுகத் தடவு கொண்ட வயிர்த்திடு மருப்பின் நால்வாய்க்
கயமுகத் தவுணன் ஆங்கே கதுமென உதயஞ் செய்தான். …… 36

அயன் முதல் தலைவர் – பிரமா முதலிய தலைவர்களும், வானத்து அமர்தரு புலவர் – சுவர்க்கத்தில் வாழுகின்ற தேவர்களும், ஆற்றும் செயல் முறைக்கடன்கள் யாவும் சிந்தினன் சிதைக்கும்வண்ணம் – செய்கின்ற நித்திய கருமானுஷ்டானங்கள் யாவற்றையும் அழித்தொழிக்கும் வண்ணம், வயமுகம் – வெற்றியைத் தன்னிடத்துக் கொண்ட, தடவு கொண்ட – வளைவு பொருந்திய, வயிர்த்திடும் மருப்பின் – வயிரித்த கோடுகளையும், நால்வாய் – தூங்குகின்ற வாயினையு முடைய, கயமுகத்து அவுணன் – கயமுகாசுரன் என்பவன், ஆங்கே கதுமென உதயம் செய்தான் – உடனே விரைவாகப் பிறந்தான். [பக்கம் 14/94]

பற்றிய பலகை ஒள்வாள் விதிர்த்தனன் பரவை ஞாலஞ்
சுற்றினன் வரைகள் யாவுந் துகள்படத் துணைத்தாள் உந்தி
எற்றினன் உருமே றஞ்ச இரட்டினன் உலக மெல்லாஞ்
செற்றிடுங் கடுவ தென்னத் திரிந்தனன் சீற்றம் மிக்கான். …… 37

பற்றிய பலகை ஒள்வாள் விதிர்த்தனன் – கையிற் பிடித்த பரிசையையும் ஒள்ளிய வாளையும் அசைத்துக்கொண்டு, பரவை ஞாலம் சுற்றினன் – கடல் சூழ்ந்த உலகத்தைச் சூழ்ந்து, வரைகள் யாவும் துகள்படத் துணைத்தாள் உந்தி ஏற்றினன் – மலைகள் யாவும் பொடிபட இருகால்களாலும் உந்தித் தள்ளி, உரும் ஏறு அஞ்ச இரட்டினன் – இடியேறஞ்ச ஆரவாரித்து, உலகமெல்லாம் செற்றிடும் கடு என்ன – உலகம் முழுவதையும் அழிக்க எழுகின்றதொரு ஆலகால விடம்போல, சீற்றம் மிக்கான் – கோபம் மிக்கு, திரிந்தனன் – எங்குந் திரிந்தான். [பக்கம் 14/94]

அன்னதோர் பிடியு ரோமம் அளப்பில அவற்றில் ஆங்கே
மின்னிலங் கெயிற்றுப் பேழ்வாய் விளங்கெழில் செக்கர் வாய்ந்த
சென்னியங் குடுமி வீரர் தெழித்தெழீஇச் செங்கை தன்னில்
துன்னிரும் படைக ளோடுந் தோன்றினர் தொகையில் ஆன்றோர். …… 38

அன்னது ஓர் பிடி அளப்பில் உரோமம் அவற்றில் – அவ்வாறான விபுதையாகிய ஒப்பற்ற பிடியானையின் அளவற்ற உரோமங்களாகிய அவறிலிருந்து, ஆங்கே – அப்பொழுதே, மின் இலங்கு எயிறு – மின்னல் போலப் பிரகாசிக்கின்ற தந்தங்களையும், பேழ் வாய் – பிளந்த வாயையும், விளங்கு எழில் – இளமை விளங்குகின்ற அழகினையும், செக்கர் வாய்ந்த சென்னி அம் குடுமி – செவ்வானம் போன்ற தலையில் அழகிய சிவந்த குடுமியையு முடைய, தொகையில் ஆன்றோர் வீரர் – தொகையான் மிக்க அசுர வீரர்கள், செம் கை தன்னில் துன் இரும் படைகளோடும் – கன்றிச் சிவந்த கைகளிற் செறிந்த பெரிய ஆயுதங்களுடன், தெழித்து எழீஇ தோன்றினர் – ஆரவாரித்துக் கொண்டு உதித்தெழுந்தார்கள். [பக்கம் 14/94]

இன்னவ ரோடு கூடி இபமுகத் தவுணன் ஆர்ப்பத்
தன்னையும் பயந்தோன் தானுந் தளர்ந்தனர் இரியல் போகி
முன்னுறும் உருவங் கொள்ள முனிவரன் உணர்வு தோன்ற
உன்னிநின் றிரங்கி யேங்கி ஊழ்முறை நினைந்து நைந்தான். …… 39

இபமுகத்து அவுணன் – கயமுகாசுரன், இன்னவரோடு கூடி – இவ்வாறு பிறந்த அசுர வீரர்களோடு கூடி, ஆர்ப்ப – ஆரவாரஞ் செய்ய , தன்னையும் பயந்தோன் தானும் – தாயாகிய விபுதையும் பெற்ற தந்தையாகிய மாகத முனிவரும், தளர்ந்தனர் இரியல் போகி – அச்சத்தால் தளர்ந்து அவ்விடத்தினின்றும் நீங்கிப் போய், முன் உறும் உருவம் கொள்ள – பழைய தமது வடிவத்தைக் கொண்டபோது, உணர்வு தோன்ற – பழைய உணர்வு உதயமாக, முனிவரன் – முனி சிரேட்டரான மாகதர், உன்னி – நடந்ததை நினைந்து, நின்று – வாளா நின்று, இரங்கி – என் செய்தேன் என்றிரங்கி, ஏங்கி – என்ன சம்பவிக்குமோ என்று ஏக்கங்கொண்டு, ஊழ்முறை நினைந்து – ஊழ் உயிர்களை நடத்தும் முறையை நினைந்து, நைந்தான் – பெரிதும் வருந்தினார் [பக்கம் 15/94]

மாயமாங் காமம் என்னும் வலையிடைப் பட்டு நீங்குந்
தூயவன் முன்னம் நின்ற தோகையைச் சுளித்து நோக்கி
நீயெவர் குலத்தில் வந்தாய் நினைந்ததென் கழறு கென்னச்
சேயிழை மரபும் வந்த செய்கையும் உணர்த்தி நின்றாள். …… 40

காமம் என்னும் மாயமாம் வலையிடைப்பட்டு நீங்கும் தூயவன் – காமம் என்கின்ற மாயமாகிய வலையுள் அகப்பட்டு நீங்கா நின்ற தூயவராகிய மாகத முனிவர், முன்னம் நின்ற தோகையை சுளித்து நோக்கி – எதிரிலேயே நின்ற மயில் போல்வாளாகிய விபுதையை கோபித்துப் பார்த்து, நீ எவர் குலத்தில் வந்தாய் – நீ யாவர் குலத்திற் பிறந்தவள்; நினைந்தது என் – நீ கருதி வந்த கருமம் என்னை; கழறுக என்ன – கூறுவாயாக என்று வினவ, சேயிழை – விபுதை, மரபும் வந்த செய்கையும் உணர்த்தி நின்றாள் – தான் பிறந்த மரபையும் வந்த கருமத்தையுந் தெரிவித்து நின்றாள். [பக்கம் 15/94]

வரன்முறை உணர்த லோடும் மாகத முனிவன் யானே
தரணியில் உயிர்க ளான சராசரந் தனக்கு மேலாஞ்
சுரகுலந் தனக்கும் இன்றே துன்புறு வித்தேன் என்னா
எரியுறு தளிர்போல் வாடி இன்னலங் கடலுட் பட்டான். …… 41

வரல் முறை உணர்தலோடும் – விபுதையின் வரலாற்றை அறிந்தவுடனே, மாகத முனிவர் – மாகத் முனிவர், தரணியில் உயிர்களான சராசரம் தனக்கும் – பூமியிலுள்ள உயிர்களாகிய சராசரங்களுக்கும், மேலாம் சுர குலம் தனக்கும் – மேலோராகிய தேவர் கூட்டத்துக்கும், யானே இன்றே துன்பு உறுவித்தேன் என்னா – யானே இத்தினத்திலேதானே துன்பத்தை உறுவித்தேன் என்று, எரி உறு தளிர்போல் வாடி – அக்கினியிற்பட்ட தளிர்போல வாட்டமுற்று, இன்னல் கடலுள் பட்டான் – துன்பமாகிய கடலுள் ஆழ்ந்தார். அம், சாரியை [பக்கம் 16/94]

சிலபொழு திரங்கித் தேறிச் சேயிழை மடந்தை நுங்கோன்
மெலிவுநின் னெண்ணந் தானும் வீடுபெற் றுய்ய யான்முன்
பலபகல் புரிந்த நோன்பும் பாருல கனைத்தும் வானோர்
உலகமு முடிந்த வேநீ ஒல்லையிற் போதி என்றான். …… 42

சில பொழுது இரங்கி தேறி – சிறிது நேரம் வருந்திப் பின் தெளிந்து, சேயிழை மடந்தை – செம்மையாகிய ஆபரண மணிந்த பெண்ணே, நும் கோன் மெலிவும் – உங்கள் அரசனாகிய அசுரேந்திரனின் மெலிவும், நின் எண்ணந்தானும் – நீ எண்ணி வந்த உன் எண்ணமும், வீடு பெற்று உய்ய யான் முன் பல பகல் புரிந்த நோன்பும் – மோட்சம் பெற்று உய்யும்படி யான் முன்னர்ப் பலநாட் செய்த தவமும், பாருலகு அனைத்தும் – பூவுலகம் முழுததும், வானோர் உலகமும் – தேவ ருலகமும், முடிந்தவே – யாவும் ஒருங்கே முடிந்தனவேயாம்; நீ ஒல்லை போதி என்றான் – இனி நீ விரைவில் அப்பாற் போவாயாக என்றார். [பக்கம் 16/94]

போதிநீ என்ன லோடும் பொன்னடி வணங்கிச் சென்று
தாதுலாந் தெரிய லாகத் தயித்தியர்க் கிறைபால் எய்தி
ஈதெலாம் உரைத்த லோடும் எல்லையின் மகிழ்ச்சி யாகிக்
காதல்கூர் தபனற் காணுங் காலையங் கமலம் போன்றான். …… 43

போதி நீ என்னலோடும் – நீ போவாயாக என்று கூறியவுடனே, பொன் அடி வணங்கிச் சென்று – முனிவரின் பொன்னடிகளை வணங்கிக்கொண்டு அப்பாற் சென்று, தாது உலாம் தெரியல் ஆகம் தயித்தியர்க்கு இறைபால் எய்தி – மகரந்தம் பரவும் மலர்மாலையணிந்த மார்பினையுடைய அசுரேந்திரனிடம் அடைந்து, ஈது எலாம் உரைத்தலோடும் – நிகழ்ந்தவற்றையெல்லாங் கூற, எல்லையில் மகிழ்ச்சி ஆகி – அளவற்ற மகிழ்ச்சி உடையனாய், தபனற்காணும் – நாயகனாகிய சூரியனை நோக்குகின்ற, காதல் கூர் – அவன்பாற் காதல் மிகுகின்ற, காலை அம் கமலம் போன்றான் – அலரும் பக்குவ காலத்தையுடைய அழகிய தாமரையை ஒத்தான். [பக்கம் 16/94]

தாங்கரும் உவகை யோடுந் தானவர்க் கரசன் நண்ண
ஈங்குறு முனிவன் முன்போல் இனிதுநோன் பியற்றப் போனான்
ஆங்கவண் உதித்த மைந்தர் அனைவரும் முதல்வன் தன்னோ
டோங்கலின் குலங்கள் மேரு வுடன்நடந் தென்னச் சென்றார். …… 44

தாங்கரும் உவகையோடு தானவர்க்கு அரசன் நண்ண – தாங்குதற்கரிய மகிழ்ச்சியுடன் அசுரேந்திரன் அரசுவீற்றிருக்க, ஈங்கு உறு முனிவன் – இங்கே கவலையுற்றிருந்த மாகத முனிவர், முன்போல் இனிது நோன்பு இயற்றப்போனான் – பழைமைபோல நன்கு தவஞ் செய்யச் சென்றார்; ஆங்கு அவண் உதித்த மைந்தர் அனைவரும் – அப்பொழுது அவ்விடத்திற் பிறந்த புதல்வர்களெல்லாம், முதல்வன் தன்னோடு – முதல்வனாகிய கயமுகாசுரனோடு கூடி, ஓங்கலின் குலங்கள் மேருவுடன் நடந்தென்னச் சென்றார் – மலைக் கூட்டங்கள் மேருமலையோடு கூடிச் சென்றாற்போலச் சென்றார்கள். [பக்கம் 17/94]

சீற்றங்கொள் தறுகண் நாகம் ஒருவழித் திரண்ட தென்னக்
கூற்றம்பல் லுருவு கொண்டு குலாயகொட் பென்ன ஊழிக்
காற்றெங்கும் பரவிற் றென்னக் கடலிடைப் பிறந்த நஞ்சம்
ஊற்றங்கொண் டுலாய தென்ன உலகெலாந் திரிதந் துற்றார். …… 45

சீற்றம் கொள் தறுகண் நாகம் – கோபங்கொண்ட தறுகண்மையினையுடய யானைகள், ஒருவழி திரண்டது என்ன – ஓரிடத்தில் ஒருங்கு திரண்டாற் போலவும், கூற்றம் பல் உருவு கொண்டு குலாய கொட்பு என்ன – கூற்றுவன் பலவேறு உருவங் கொண்டு சஞ்சரித்ததொரு சுழற்சி போலவும், ஊழிக் காற்று எங்கும் பரவிற்று என்ன – ஊழிக்காற்று எங்கும் பரவியதுபோலவும், கடலிடைப் பிறந்த நஞ்சம் ஊற்றம் கொண்டு உலாயது என்ன – கடலினிடத்துத் தோன்றிய ஆலகால விடம் உடலின்கண் உறுதியாயிருந்து கொண்டு அவயவமெங்கும் உலாவியது போலவும், உலகெலாம் திரிதந்து உற்றார் – உலகம் முழுவதும் திரிதலைச் செய்தார்கள்.

யானை தறுகண்மைக்கும் யமன் கொலையின் கொடுமைக்கும் காற்று வேகத்தின் கடுமைக்கும் நஞ்சு பகைவரை நெடிது நின்று உடற்றுதற்கும் உவமையாக எடுத்துக்க்காட்டப்பட்டன. நாகம் நாகபாம்புமாம் . [பக்கம் 17/94]

மலையினைப் பொடிப்பர் ஏனை மண்ணினை மறிப்பர் வாரி
அலையினைக் குடிப்பர் கையால் ஆருயிர்த் தொகையை அள்ளி
உலையினைப் பொருவு பேழ்வாய் ஓச்சுவர் பரிதி யோடு
நிலையினைத் தடுப்பர் சேடன் நெளிதரப் பெயர்வர் மாதோ. …… 46

மலையினை பொடிப்பர் – மலையினைப் பொடி செய்வார்கள்; ஏனை மண்ணினை மறிப்பர் – மற்றைப் பூமியைப் புரட்டுவார்கள்; அலையினை வாரிக் குடிப்பர் – அலையினையுடைய சமுத்திர நீரை வாரிக் குடிப்பார்கள்; கையால் ஆருயிர் தொகையை அள்ளி – கைகளினாலே அரிய உயிர்க்கூட்டங்களை அள்ளி, உலையினை பொருவு பேழ்வாய் ஓச்சுவர் – உலைமுகத்தைப் போன்ற பிளந்த வாயில் வீசுவார்கள்; பரிதி ஓடும் நிலையினை தடுப்பர் – சூரியனது தேரோடும் வழியைத் தடுப்பார்கள்; சேடன் நெளிதர பெயர்வர் – ஆதிசேடன் நெளியும் வண்ணம் நடப்பார்கள்.

தக்கதோர் அவுண ரோடுந் தந்திமா முகத்து வீரன்
திக்கெலாம் உலவி யெல்லாத் தேயமும் ஒருங்கே சென்று
மக்களே யாதி யான மன்னுயிர் வாரி நுங்கித்
தொக்கதோர் செந்நீர் மாந்தித் துண்ணெனத் திரியும் அன்றே. …… 47

தக்கது ஒர் அவுணரோடு தந்தி மாமுகத்து வீரன் – தகுதியுள்ள ஒப்பற்ற அசுரரோடு பெரிய கயமுக வீரன், திக்கு எலாம் உலவி – திக்கு விசயஞ் செய்து, எல்லாத் தேயமும் ஒருங்கே சென்று – எல்லாத் தேயங்களிலும் ஒருங்கு சென்று, மக்களே ஆதியான மன்னுயிர் வாரி நுங்கி – மனிதர் முதலிய நிலை பெற்ற உயிர்களை அள்ளி உண்டு,
தொக்கது ஓர் செந்நீர் மாந்தி – திரண்டெழுவதோர் இரத்த வெள்ளத்தைப் பருகி, துண்ணெனத் திரியும் – எவரும் நடுங்கும்படி திரியாநிற்பான். [பக்கம் 18/94]

அத்திறம் வைகல் தோறும் அவுணரும் இறையும் ஏகிக்
கைத்துறும் உயிர்கள் யாவுங் கவர்ந்தனர் மிசைந்தா ராகப்
பொய்த்தவர் வெறுக்கை என்னப் போயின உயிர்கள் சால
எய்த்தனர் முனிவர் தேவர் இறந்தது மறையின் நீதி. …… 48

அ திறம் வைகல் தோறும் – அவ்வாறு தினந்தோறும், அவுணரும் இறையும் ஏகி – அசுரர்களும் தலைவனான கயமுகனும் சென்று, கை துறும் உயிர்கள் யாவும் கவர்ந்தனர் மிசைந்தாராக – இடங்கடோறும் நெருங்கிய உயிர்களனைத்தையுங் கவர்ந்து உண்டுவாராநிற்க, பொய்த்தவர் வெறுங்கை என்ன உயிர்கள் போயின – பொய்யுரைத்தோர் செல்வம்போல உயிர்கள் அழிந்தன; முனிவர் தேவர் சால எய்த்தனர் – முனிவர்களுந் தேவர்களும் பெரிதும் இளைத்தனர், மறையின் நீதி இறந்தது – வேத நீதி அழிந்தது.
பொய்த்தவர் மன்றோரஞ் சொன்னோர். [பக்கம் 18/94]

முகரிமை அடைந்த வன்தோன் முகத்தவன் அவுண ரோடும்
அகலிட மிசையே இவ்வா றமர்தலும் அனைய தன்மை
தகுவர்கள் முதல்வன் ஓர்ந்து தமதுதொல் குரவ னான
புகரினை விடுப்ப அன்னான் போந்திவை புகலல் உற்றான். …… 49

முகரிமை அடைந்த – முதன்மையடைந்த, வன்தோல் முகத்தவன் அவுணரோடும் – வலிய கயமுகன் அசுரர்களுடனே, அகலிடம் மிசை இவ்வாறு அமர்தலும் – அகன்ற பூமியில் இவ்வாறு கொடுந்தொழில் புரிந்துகொண்டிருப்ப, அனைய தன்மை தகுவர்கள் முதல்வன் ஓர்ந்து – அத்தன்மையை அசுரேந்திரன் அறிந்து, தமது தொல் குரவனான புகரினை விடுப்ப – தங்கள் பழைய குரவரான சுக்கிராசாரியரைக் கயமுகன்பால் அனுப்ப, அன்னன் போந்து இவை புகலல் உற்றான் – அச்சுகிராசாரியர் அவன்பாற் சென்று இவற்றைக் கூறத் தொடங்கினார். [பக்கம் 18/94]

ஒள்ளி தாகிய உங்குலத் துற்றுள
மள்ளர் யார்க்குமொர் வான்குரு வாயினேன்
தெள்ளு பன்மறைத் திட்பமுந் தேர்ந்துளேன்
வெள்ளி என்பதொர் மேதகு பேரினேன். …… 50
ஒள்ளிது ஆகிய உம் குலத்து உற்றுள – மிக்க ஒளிபடைத்ததான உங்கள் குலத்துப் பிறந்த, மள்ளர் யார்க்கும் ஓர் வான் குரு ஆயினேன் – வீரர் யாவர்க்கும் ஒப்பற்ற உயர்ந்த குருவாயிருப்பவன் யான்; தெள்ளு பன்மறை திட்பமும் தேர்ந்துளேன் – தெளிந்த பல வேதங்களின் நுட்பத்தையும் உணர்ந்துள்ளேன்; வெள்ளி என்பது ஓர் மேதகு பேரினேன் – சுக்கிரன் என்பதொரு மேன்மை பொருந்திய பெயரினையு முடையேன். [பக்கம் 19/94]

உங்கு லத்துக் கொருமுத லாகிய
சிங்க மன்ன திறலினன் உய்த்திட
இங்கு நின்புடை எய்தினன் மேல்நெறி
தங்கு நன்னயஞ் சாற்றுதற் கேயென்றான். …… 51

உம் குலத்துக்கு ஒரு முதல் ஆகிய – உங்கள் குலத்துக்கு ஒப்பற்ற முதல்வன் ஆகிய, சிங்கம் அன்ன திறலினன் உய்த்திட – சிங்கம்போன்ற வலி படைத்தவனாகிய அசுரேந்திரன் என்பவன் அனுப்ப, இங்கு நின்புடை எய்தினன் – இங்கே நின்பக்கல் வந்தேன்; மேல் நெறி தங்கு நல் நயம் சாற்று தற்கே என்றான் – யான் வந்தது மேலாய வழியில் நீ நடத்தற்குரிய நல்ல நயமொழிகளை உபதேசிக்கும் பொருட்டேயாம் என்று கூறினார். [பக்கம் 19/94]

குரவ னாகிக் குறுகிய சல்லியன்
பரிவொ டீது பகர்தலும் ஆங்கவன்
திருவ டித்துணை சென்று வணங்கியே
கரிமு கத்தன் கழறுதல் மேயினான். …… 52

குரவன் ஆகி குறுகிய சல்லியன் பரிவொடு ஈது பகர்தலும் – ஆசாரியராய்ச் சென்ற சுக்கிர பகவான் அன்பொடு இதனைக் கூறியவுடனே, ஆங்கு அவன் திருவடி துணை சென்று வணங்கி – அப்பொழுது அவருடைய இரு பாதங்களையுஞ் சென்று வணங்கி, கரிமுகத்தன் கழறுதன் மேயினான் – கயமுகாசுரன் உரைப்பானாயினான் . [பக்கம் 19/94]

இறுவ தின்றிய எங்குலத் தோர்க்கெலாம்
அறிவ நீஅரு ளால்அடி யேற்கிவண்
உறுதி கூறுகின் றாய்இதன் ஊங்கினிப்
பெறுவ தொன்றுள தேயெனப் பேசினான். …… 53

இறுவது இன்றிய எம் குலத்தோர்க்கு எலாம் அறிவ – இறந்துபோகாத எமது குலத்தினருக்குகெல்லாம் ஆசாரியரே, நீ அருளால் அடியேற்கு இவன் உறுதி கூறுகின்றாய் – தேவரீர் கருணையினால் அடியேனுக்கு இவ்விடத்தில் உறுதிமொழியை உபதேசிக்கின்றீர்; இதன் ஊங்கு ஒன்று இனி பெறுவது உளதே – இதனினும் பார்க்கச் சிறந்ததொன்றை இனி யான் பெறுவதும் உண்டோ; எனப் பேசினான் – என்று உபசாரவார்த்தை பேசினான் (பக்கம் 20/94)

அந்த வேலை அவுணர்கள் யாவருஞ்
சிந்தைமேல் கொண்ட தீதினை நீத்திடா
எந்தை யார்தங் குரவர் இவரெனா
வந்து பார்க்கவன் தாளில்வ ணங்கினார். …… 54

அந்த வேலை அவுணர்கள் யாவரும் – அப்பொழுது அசுரர்களெல்லாம், சிந்தை மேல்கொண்ட தீதினை நீத்திடா – தம் மனத்தின்கட் கொண்ட கொடுமையை விடுத்து, இவர் எந்தையார் தம் குரவர் எனா – இவர் எம் தலைவராகிய அரசரின் குருவாகும் என்று, வந்து பார்க்கவன் தாளில் வணங்கினார் – சுக்கிரா சாரியரை அணுகி அவருடைய பாதங்களில் வணக்கஞ் செய்தார்கள். [பக்கம் 20/94]

சீத வான்முகிற் கோள்எனுஞ் செவ்வியோன்
ஆதி தன்னரு ளால்அவு ணர்க்கிறை
போத கன்முகம் நோக்கிப் பொருவிலா
ஓதி மாண்பின் இவையுரைக் கின்றனன். …… 55

சீத வான் முகில் கோள் எனும் செவ்வியோன் – குளிர்ச்சி பொருந்திய உயர்ந்த மழைக்கோள் என்று சொல்லப்படுஞ் செம்மையுடையரான சுக்கிரபகவான், ஆதி தன் அருளால் – இறைவன் திருவருளினால், அவுணர்க்கு இறை போதகன் முகன் நோக்கி – அசுரர்கிறைவனாகிய கயமுகனது முகத்தை நோக்கி, பொருவிலா ஓதி மாண்பின் – ஒப்பில்லாத ஞான மாட்சிமையால், இவை உரைக்கின்றான் – இவற்றை உபதேசிக்கின்றார். [பக்கம் 20/94]

வேறு
மீயுயர் தவத்தை ஆற்றாய் விமலனை உணராய் ஒல்லார்
மாயமுந் திறலுஞ் சீரும் வன்மையுஞ் சிறிதுந் தேராய்
ஏயவிவ் வுடலம் நில்லா தென்பதுங் கருதாய் வாளா
போயின பன்னாள் என்நீ புரிந்தனை புந்தி இல்லாய். …… 56

மீ உயர் தவத்தை ஆற்றாய் – மிகவும் உயர்ந்த செய்தாயில்லை; விமலனை உணராய் – நின்மலராகிய கடவுளை அறிகின்றிலை; ஒல்லார் மாயமும் திறலும் சீரும் வனமையும் சிறிதும் தேராய் – பகைவருடைய மாயங்களையும் வெற்றியையுஞ் சீரையும் வலையையுஞ் சிறுதுந் தேர்கின்றிலை; ஏய இ உடலம் நில்லாது என்பது கருதாய் – பொருந்திய இந்த உடம்பு நிலையற்றதென்பதையுங் கருத்துட் கொள்ளாய்; பன்னாள் வாளா போயின – பலவாகிய வாழ்நாள்கள் வீணே கழிந்தன; புந்தியில்லாய் நீ என் புரிந்தனை – புத்தியில்லாதவனே நீ என்ன செய்தாய். [பக்கம் 21/94]

முப்பகை கடந்து மற்றை முரட்பகை முடித்திட் டைம்பான்
மெய்ப்பகை கடந்து நோற்று விழுத்தகும் ஆற்றல் பெற்றுத்
துப்பகை தொண்டைச் செவ்வாய்ச் சூரொடு புணரும் வானாட்
டப்பகை கடந்து தொல்சீர் அடைந்திலை போலும் அன்றே. …… 57

முப்பகை கடந்து – காமம் வெகுளி மயக்கமாகிய மூன்று பகைகளையுங் கடந்து, மற்றை முரண் முடித்திட்டு – இவையல்லாத முரணுதல் எனப்படும் அகந்தையாகிய பகையை அழித்து, ஐம்பால் மெய்ப்பகை கடந்து – ஐம்புலன்களாகிய மெய்மையான பகையை வென்று, நோற்று விழுத்தகும் ஆற்றல் பெற்று – தவஞ்செய்து விழுப்பம் மிக்க வன்மையைப் பெற்று, துப்பு அகை தொண்டை செவ்வாய் சூரொடு புணரும் – பவளம் தோல்வியுறுகின்ற கொவ்வைச் செவ்வாயினையுடைய தேவ மகளிரோடு சேருகின்ற, வான் நாட்டு அப்பகை கடந்து – வானாட்டிலுள்ள அந்தத் தேவர்களாகிய பகையைத் தொலைத்து, தொல் சீர் அடைந்திலை – பழைய சிறப்புக்களைப் பெற்றாயில்லை. [பக்கம் 21/94]

இம்மையில் இன்பந் தன்னைப் புகழொடும் இழத்தி மேலை
அம்மையில் இன்பந் தானும் அகன்றனை போலும் அன்றே
உம்மையும் இன்பம் என்ப துற்றிலை என்னிற் பின்னை
எம்மையில் இன்பந் துய்க்க இசைந்துநீ இருக்கின் றாயால். …… 58

இம்மையில் இன்பம் தன்னை புகழொடும் இழத்தி – இப்பிறப்பில் இன்பத்தைப் புகழோடும் இழக்கின்றாய்; மேலை அம்மையில் இன்பந்த தானும் அகன்றனை போலும் – முந்தியதாகிய முற்பிறப்பிலும் இன்பத்தை அநுபவித்தாயில்லைப்போலும்; உம்மையும் இன்பம் என்பது உற்றிலை – இனி வரும் பிறப்பிலும் இன்பத்தை அடையாய்; என்னில் பின்னை – இங்ஙனமாயபின்னை, எம்மையில் இன்பம் துய்க்க இசைந்து நீ இருக்கின்றாய் – எப்பிறப்பில் இன்பம் அநுபவிக்கத் துணிந்து நீ இருக்கின்றாய்.
நிச்சயயம்பற்றி உற்றிலை என்றார் [பக்கம் 21/94]

ஆக்கமுந் திறலுஞ் சீரும் ஆயுவும் நலனும் மேலாம்
ஊக்கமும் வீடும் எல்லாம் தவத்தின தூற்றம் அன்றோ
நோக்குறும் இந்நாள் காறும் நோற்கலா தினைய வெல்லாம்
போக்குவ தென்னை கொல்லோ புகலுதி இகலும் வேலோய். …… 59

ஆக்கமும் திறலும் சீரும் ஆயவும் நலனும் மேலாம் ஊக்கமும் வீடும் எல்லாம் – செல்வமும் வலியும் சிறப்பும் ஆயுளும் அழகும் மேலாகிய ஊக்கமும் வீடுபேறும் ஆகிய அனைத்தும், தவத்தினது ஊற்றம் அன்றோ – தவத்தால் வரும் வற்றாத மிகுதிப்பாடேயாகும்; நோக்குறும் இந்நாள் காறும் – காணப்படும் இத்தினம் வரையும், நோற்கலாது இனைய எல்லாம் போக்குது என்னை – தவஞ்செய்யாது இத்தன்மையவாய பேறுகளனைத்தையும் இழப்ப தென்னையோ; இகலும் வேலோய் புகலுதி – பகைவரோடு மாறுபடுகின்ற வேற்படையையுடைய கயமுகனே கூறுவாயாக. [பக்கம் 22/94]

ஆற்றிடு தருமம் விஞ்சை அரும்பெறல் மகவும் சீர்த்தி
ஏற்றிடு கொற்றம் ஆற்றல் இருநிதி பெருமை இன்பம்
நோற்றிடு விரதஞ் சீலம் நுவலரும் போதம் யாவுங்
கூற்றுவன் கூவும் ஞான்று குறித்திடிற் கூடு மோதான். …… 60

ஆற்றிடு தருமம் – செய்யப்படுவதாகிய தருமம், விஞ்சை – வித்தை, அரும் பெறல் மகவு – பெறுதற்கரிய புத்திரப் பேறு, சீர்த்தி – கீர்த்தி, ஏற்றிடும் கொற்றம் – உயர்த்துவதாகிய வெற்றி, ஆற்றல் – வலி, இருநிதி – மிக்க செல்வம், பெருமை – மதிப்பு, இன்பம் – இன்பநுகர்வு, நோற்றிடு விரதம் – தவவிரதம், சீலம் – ஒழுக்கம், நுவலரும் போதம் – உரைத்தற்கரிய ஞானம், யாவும் – இவை யனைத்தும், கூற்றுவன் கூவு ஞான்று – யமன் அழைக்குங் காலத்தில், குறித்திடல் கூடுமோ – அவற்றைக் பெறக் கருதினால் வந்து கைகூடுமோ? [பக்கம் 22/94]

காலனா கியதோர் சேர்ப்பன் காலமாம் வலையை வீசி
ஞாலமாந் தடத்தில் வைகும் நல்லுயிர் மீன்கள் வாரி
ஏலவே ஈர்த்து நின்றான் இறுதியாங் கரைசேர் காலை
மேலவன் கையுட் பட்டு மெலிவொடு வீடும் அன்றே. …… 61
காலனாகிய ஓர் சேர்ப்பன் – காலன் என்கின்ற நெய்தல் நிலத் தலைவனாகிய செம்படவன், காலமாம் வலையை வீசி – காலமாகிய வலையை வீசி, ஞாலமாம் தடத்தில் வைகும் நல்லுயிர் மீன்கள் – உலகமென்னுந் தடாகத்தில் வாழுகின்ற நல்ல உயிர்களாகிய மீன்களை, ஏலவே வாரி ஈர்த்து நின்றான் – முன்னமே வாரி இழுத்துக்கொண்டு நின்றான்; இறுதி ஆம் கரை சேர் காலை – அவ்வுயிர் வாழ்நாள் முடிவாகிய மரணக் கரையைச் சேரும்போது, மேலவன் கையுட் பட்டு மெலிவொடு வீடும் – முன்னமே இழுத்தோனாகிய காலன் கையுளகப்பட்டு மெலிவைப் பொருந்தி இறந்துபடும். [பக்கம் 22/94]

சீரிய துடலம் என்கை தெரிந்திலை நிலைத்தல் செல்லா
தாருயிர் வகையும் என்ப தறிந்திலை ஆயுட் பன்னாட்
சாருதல் வேண்டு மென்னுந் தகைமையும் நினைத்தி அல்லை
பாருயிர் இறப்ப நுங்கி இருப்பதோ பரிசு மாதோ. …… 62

சீரியது உடலம் என்கை தெரிந்திலை – தவஞ்செய்து பயன்பெறுஞ் சிறப்பையுடையது உடம்பு என்பதை அறிந்திலை; ஆருயிர் வகையும் நிலைத்தல் செல்லாது என்பதை அறிந்திலை – அரிய உயிர்வர்க்கமும் உடம்பில் நிலைத்து நிற்கமாட்டாது என்பது அறிந்திலை – அரிய உயிர்வர்க்கமும் உடம்பில் நிலைத்து நிற்கமாட்டாது என்பதையும் அறியாய்; ஆயுள் பன்னாள் சாருதல் வேண்டும் என்னும் தகைமையும் நினைத்தி அல்லை – ஆயுள் பலகாலம் நீடித்திருத்தல் வேண்டும் என்னுந் தன்மையையும் நினைத்தாயல்லை; பார் உயிர் இறப்ப நுங்கி இருப்பதோ பரிசு – உலகுயிர்களை மிகவுந் தின்று வாழுவதுதானா நீ பிறந்து பெறும் பயன். [பக்கம் 23/94]

மந்திரம் இல்லை மாயம் இல்லையோர் வரமும் இல்லை
தந்திரம் இல்லை மேலோர் தருகின்ற படையொன் றில்லை
அந்தர வமர ரெல்லாம் அனிகமாய்ச் சூழ நின்மேல்
இந்திரன் பொருவான் செல்லின் யாதுநீ செய்தி மாதோ. …… 63

மந்திரம் இல்லை – உன்னிடம் மந்திரமு மில்லை; மாயம் இல்லை – மாயமுமில்லை; ஒர் வரமும் இல்லை – ஒரு வரமு மில்லை; தந்திரம் இல்லை – உபாயமுமில்லை; மேலோர் தருகின்ற படை ஒன்று இல்லை – மேலோர்களிடம் பெறுகின்ற படைகளில் ஒன்றுதானும் உன்னிடம் இல்லை; அந்தர அமரர் எல்லாம் அனிகமாய் சூழ – வானத்திலுள்ள தேவர்கள் அனைவருஞ் சேனையாய்ச் சூழ்ந்துவர, இந்திரன் நின்மேல் பொருவான் செல்லின் – இந்திரன் நின் மீது போர் புரிய வந்தால், நீ யாது செய்தி – நீ என்ன செய்வாய். [பக்கம் 23/94]

சிறியதோர் பயனைத் தூக்கித் தீயவர் செய்யுஞ் சூழ்ச்சி
அறிகில வாகி வீழ்வுற் றகப்படு மாவும் மீனும்
பறவையும் என்ன ஒல்லார் புணர்ப்பினிற் படுதி இன்னே
விறலொடு வலியுஞ் சீரும் மேன்மையும் இன்றி உற்றாய். …… 64
சிறயது ஓர் பயனைத் தூக்கி – அற்பமாயதொரு பயனைக் கருதி, தீயவர் செய்யும் சூழ்ச்சி அறிகில வாகி – தமக்குத் தீமை விளைப்பவர்களின் உபாயத்தை அறியும் ஆற்றலில்லாதனவாய், வீழ்வு உற்று – விரும்பிச் சென்று, அகப்படும் – வலை தூண்டில் கண்ணி என்னும் இவற்றில் அகப்படுகின்ற , மாவும் மீனும் பறவையும் என்ன – விலங்கும் மீனும் பறவையும் போல, ஒல்லார் புணர்ப்பினில் இன்னே படுதி – பகைவருடைய சூழ்ச்சியில் இப்பொழுதே நீ அகப்படுகின்றாய்; விறலொடு வலியும் சீரும் மேன்மையும் இன்றி உற்றாய் – வெற்றியும் வலியுஞ் சிறப்பும் மேன்மையும் இன்றி இருந்தாய். [பக்கம் 23/94]

ஆதலின் எவர்க்கும் மேலாம் அரன்றனை உன்னி ஆற்ற
மாதவம் புரிதி அன்னான் வரம்பல கேட்ட வெல்லாந்
தீதற உதவும் பின்னர்த் தேவர்உன் ஏவல் செய்வார்
மேதகும் உலகுக் கெல்லாம் வேந்தனாய் இருத்தி என்றான். …… 65

ஆதலின் – ஆதலினாலே, எவர்க்கும் மேலாம் அரன் தனை உன்னி – எவர்க்கும் மேலோராகிய சிவபெருமானை நினைத்து, ஆற்ற மாதவம் புரிதி – பெரிதுந் தவத்தைச் செய்குதி; அன்னான் கேட்ட பல வரம் எல்லாம் தீது அற உதவும் – அவர் நீ கேட்ட பலவாகிய வரமனைத்தையுங் குற்றமற அருள்வார்; பின்னர் தேவர் உன் ஏவல் செய்வார் – அதன்பின் தேவர்கள் உன் குற்றேவலைச் செய்வார்கள்; மேதகும் உலகுக்கு எல்லாம் வேந்தன் ஆய் இருத்தி என்றான் – மேன்மை பொருந்திய உலகம் முழுவதற்கும் நீ அரசனாய் இருப்பாய் என்று கூறினார். [பக்கம் 24/94]

சொன்னவை கேட்ட லோடுந் தொழுதகை அவுணர் தோன்றல்
முன்னிவை யாவ ரேனும் மொழிந்தனர் இல்லை யானும்
இன்னவை புரிதல் தேற்றேன் இனித்தவம் இயற்று கின்றேன்
அன்னவை புரியுந் தன்மை அருள்செயல் வேண்டும் என்றான். …… 66

சொன்னவை கேட்டலோடும் – சுக்கிராசாரியர் சொன்னவைகளைக் கேட்ட உடனே, தொழுத கை அவுணர் தோன்றல் – தொழாநின்ற கையினையுடைய அசுர சிரேட்டனான கயமுகன், முன் இவை யாவரேனும் மொழிந்தனர் இல்லை – முன்னர் இவைகளை எவரேனும் எனக்குக் கூறினாரில்லை; யானும் இன்னவை புரிதல் தேற்றேன் – யானும் இவைகளைச் செய்தலை அறியேன்; இனி தவம் இயற்றுகின்றேன் – இனிக் கூறியபடி தவஞ் செய்கின்றேன்; அன்னவை புரியும் தன்மை – அத்தவத்துக்குரியவைகளைச் செய்யும் முறையை, அருள் செயல் வேண்டும் என்றான் – அநுக்கிரகிக்கவேண்டுமென்று வேண்டினான். [பக்கம் 24/94]

வேறு
ஐவினைசெய் பொறிகளெலாம் அரங்கமெனக்
கறங்கும்அறி வடங்கு கின்ற
மெய்வினைய மந்திரமுந் தந்திரமும்
அங்கமுறு விதியி னோடு
கைவினையும் உட்கோளும் புறங்காப்பும்
விரதஞ்செய் கடனும் ஏனைச்
செய்வினையும் உணர்வித்து மேருவின்பால்
தவம்புரியச் செல்லு கென்றான். …… 67

ஐவினை செய் – ஐந்தொழில் செய்கின்ற, பொறிகள் எலாம் – ஐம்பொறிகளும், அரங்கம் என – பஞ்ச சபைகளாக, கறங்கும் அறிவு – பொறிகளாகீய பஞ்ச சபையிலும் பஞ்ச கிருத்தியமாகிய நடத்தைப் புரிகின்ற ஆன்ம அறிவானது, அடங்குகின்ற – திருத்தியம் ஒழிந்து அடங்குதற்குபகாரமாகின்ற, மெய்வினைய மந்திரமும் – மெய்ம்மையாகிய பயனைச் செய்தலையுடைய மந்திரமும், தந்திரமும் – மந்திரத்துக்குரிய கிரியையும், அங்கம் உறு விதியினோடு கை வினையும் – அங்க நியாச கர நியாசங்களும், உட் கோளும் – அந்தர்யாகமும், புறம் காப்பும் – பகிர் யாகமும், விரதம் செய் கடனும் – தவ விரதத்துக்குரிய அநுட்டானாதி கடன்களும், ஏனை செய் வினையும் – செய்யவேண்டுவனவாகிய ஏனைய் கருமமும், உணர்வித்து – ஆகிய அனைத்தையும் உணர்விற் பதிய உபதேசித்து, மேருவின்பால் தவம் புரிய செல்லுக என்றான் – மேருமலைச்சாரலிலே தவஞ் செய்யும்படி செல்வாயாக என்று ஏவினார்.

ஆன்மநாதன் பஞ்சஸ் தலங்களாகிய பஞ்ச சபைகளிற் பஞ்ச கிருத்தியம் புரிவது போல, ஆன்ம அறிவும் பஞ்ச பூத சம்பந்தமான பஞ்சப் பொறிகளாகிய சபைகளிற் பஞ்ச கிருத்தியம் புரிகின்றதென்க. ஆன்ம பஞ்ச கிருதியமாவன கண்டு கேட்டு உண்டு உயிர்த்து உற்று அறிதலா மென்க. மாறி மாறி அலமருதலின். ‘கறங்கும்’ என்றார்.
நியாசம் – வைத்தல், தேவர்களை அங்கங்களிலும் கைவிரல்களிலும் மந்திர பூர்வமாக இருத்தலாம். அந்தர்யாகம் – உள் வழிபாடு, பகிர்யாகம் புற வழிபாடு. இங்கு தியானமும் இருக்கையாகிய ஆசனமுமாம். [பக்கம் 25/94]

ஏவுதலுங் கயமுகத்தோன் அவுணரொடும்
புகரடியின் இறைஞ்சி அங்கண்
மேவுவன்யான் எனவுரையா விடைகொண்டு
நோற்றிடுவான் விரைவின் ஏகக்
காவதமங் கோரிரண்டு கடப்பளவுந்
தானின்று கண்ணின் நோக்கிப்
போவனினி எனமகிழ்ந்து மீண்டுபோய்
அவுணர்பதி புகுந்தான் அன்றே. …… 68

ஏவுதலும் – தவஞ்செய்யும்படி ஏவ, கயமுகத்தோன் அவுணரொடும் புகர் அடியின் இறைஞ்சி – கயமுகன் அசுரர்களோடு சுக்கிரபகவானின் பாதத்தில் வணங்கி, அங்கண் மேவுவன் யான் என உரையா விடை கொண்டு – அவ்விடத்துக்குத் தவஞ்செய்யும்படி செல்வேன் யான் என்று கூறி விடைபெற்றுக்கொண்டு, நோற்றிடுவான் விரைவின் ஏக – தவஞ்செய்யும் பொருட்டு விரைவாகச் செல்ல, அங்கு ஓர் இரண்டு காவதம் கடப்பு அளவும் – அவன் அவ்விடத்தினின்றும் இரண்டு காவத தூரங் கடந்து செல்லும் வரையும், தான் நின்று கண்ணின் நோக்கி – தாமே நின்று தம்து கண்களாற் பார்த்து, இனிப் போவன் என மகிழ்ந்து, மீண்டும் போய் அவுணர் பதி புகுந்தான் – திரும்பிப்போய் அவுணர்களின் நகரமாகிய சோணிபுரத்தை அடைந்தார்.

அவன் வாழ்க்கைக்குந் தவத்துக்குந் தூரமாதலின், சந்தேகமுறுத் தாமே நின்று நோக்கினர் என்க. [பக்கம் 25/94]

அக்காலத் தெதிர்வந்த இறைவனுடன்
புகுந்தவெலாம் அறைய அன்னான்
இக்காலந் தானன்றோ அருள்செய்தீர்
எனவியம்பி ஏத்தி அன்பால்
முக்கால்வந் தனைசெய்து விடுத்திடப்போய்த்
தன்பதத்தின் முன்ன மேபோல்
மிக்கானும் வீற்றிருந்தான் கடவுளரும்
புரந்தரனும் விழுமங் கொள்ள. …… 69

அக்காலத்து எதிர்வந்த இறைவனுடன் – அப்பொழுது எதிரே வந்த அசுரேந்திரனிடத்தில், புகுந்த எலாம் அறைய – நடந்தவற்றையெல்லாங் கூற, அன்னான் இக்காலம்தான் அருள் செய்தீர் என இயம்பி – அவ்வசுரேந்திரன் இப்பொழுதுதான் கருணைசெய்தருளினீர் என்று கூறி, ஏத்தி – துதித்து, அன்பால் முக்கால் வந்தனை செய்து விடுத்திடப் போய் – அன்பினாலே மூன்று முறை வணங்கி வழியனுப்பச் சென்று, தன் பதத்தில் – தமது பதவியில், முன்னமே போல் – முன்போல, புரந்தரனும் கடவுளரும் விழுமம் கொள்ள – இந்திரனும் தேவர்களுந் துன்பம் எய்த, மிக்கானும் வீற்றிருந்தான் – மேலோரான சுக்கிரபகவானும் வீற்றிருபாராயினார்.
பதிவி – இடம், முன்னமேப்ள் வீற்றிருந்தா ரென்க. [பக்கம் 26/94]

மாண்டகுமவ் வலியகலன் மருப்பதனை
எதிர்ந்துதொல்லை வைப்பின் ஈங்கு
மீண்டியதிண் காழிரும்பின் எஃகமுதல்
வியன்படைகள் இயற்கை என்னக்
காண்டகைய தங்குரவ னானபுகர்
உரையதனைக் கருத்துட் சேர்த்தி
ஆண்டகைசேர் இபமுகத்தோன் அவுணருடன்
தவம்புரிவான் அகலல் உற்றான். …… 70

மாண் தகும் அவ்வலி அகலன் – மாட்சிமை தகுதியுறுகின்ற அந்த வலியான் மிக்கோனாகிய கயமுகன், மருப்பு அதனை எதிர்ந்து – கொம்பாலான பிடியைத் தலைப்பட்டு, தொல்லை வைப்பின் நீங்கும் – பிடி வேறு ஆயுதமாகிய தாம் வேறு ஆகிய பழைய நிலையினின்றும் நீங்குகின்ற, ஈண்டிய – பிடியின்கண் இறுகிச் செறிவுற்று ஒன்றுபட்ட, திண் காழ் இரும்பின் – திண்ணிய வைரித்த இரும்பினாலாய, எஃகம் முதல் வியன்படைகள் இயற்கை என்ன – ஈட்டு முதலிய சிறந்த ஆயுதங்கள் பிடியோ டொருமையுற்றிருக்கும் இயல்பு என்று சொல்லும்படி, காண் தகைய தம் குரவன் ஆன புகர் உரையை – அழகும் பெருமையும் பொருந்திய அசுர குலத்தாரின் குருவாகிய சுக்கிரபகவானின் உபதேசத்தை, கருத்துள் சேர்த்தி – அவ்வுபதேசம் தன் மனத்துள் அதனோடொருமையுறும்படி இறுகப் பதித்து, ஆண் தகை சேர் இப முகத்தோன் – ஆண் தகைமையினையுடைய அவன், அவுணருடன் தவம் புரிவான் அகலல் உற்றான் – அசுரர்களோடு தவம்புரியும்படி அவ்விடத்தைவிட்டகன்று செல்வானாயினான்.
வலி – ஈண்டுத் தவத்துக்குரிய வலி; அதனால் மாண் தகும் வலியாயிற்று. அகலன் என்புழி அகலுதல், மிகுதல் என்னும் பொருட்டு, இனி வலிய எனப் பிரித்து, கலன் – கீழ்மகன் எனப் பொருள் கோடல் இச் சந்தர்ப்பத்திற் சிறப்பின்றாம். மருப்பது என்பது அது பகுதிப் பொருள் விகுதி; மருப்பு, ஆயுதங்களின் பிடியாதற் கமைந்த விலங்குகளின் மருப்பென்க. பிடியாகிய மருப்பை ஆயுதம் எதிர்தல தாடலைப்படுவதோ ரியல்பிற்றோ மென்க. வடகடலிட்ட நுகத்துளையில் தென்கடலிட்ட கழி சென்று கோப்புண்டாற்போ லெதர்பட்ட டொருமையுறுங் காந்தருவத்துக் காதலர்களின் எதிர்பாட்டியல்பும் ஈண்டைக் கியையுமாறு,எதிர்ந்து என்ற சொல்வழக்காற் பெறுதுமென்க. தொல்லை வைப்பு பிடி வேறு ஆயுதம் வேறு ஆகியிருந்த இருமையாகிய துவைத நிலை. எதிர்ந்து ஈண்டுதல் பிடியாகிய மருப்பும் ஆயுதமும் ஒன்றுபட்ட டொருமையுறும் அத்வைத நிலை, அஃதாவது இரண்டற்ற நிலை. படைகள், பிடியோடியைதற்குரிய படைகள். இயற்கை என்னச் சேர்த்தி என்க. என்ன உவமவுருபு. பொதுத்தன்மை இருமையின் ஒருமை. உபதேசியமாகிய ஆயுதத்தைக் கருத்தாகிய பிடியுட் சேர்த்தினா னென்க. ஆயுதஞ் சென்ற வழிப் பிடி செல்ல்லுதலும் ஆயுதத்துக்கு அது உபகாரமாதலும் இருந்த வாற்றால், இனிக் கயமுகன் உபதேசத்தின் வழிபட்டு அதற்குபகாரியாயமைவன் என்பது போந்தவாறு. இபமுகத்தோன் சுட்டுப்பொருட்டு. இபமுகத்தோனாகிய வலியகலன் எனக் கூட்டியுரைப்பினும் அமையும்.

இவன் செல்கை, இவன் கோட்டிற் பட்டுத் திரும்பும் எஃக முதலிய வற்றின் மீட்சியை ஒத்தது என்றுரைக்கும்முரை பொருத்தமற்றது. [27/94]

அங்கண்முகில் படிந்தறியா மேருவினுக்
கொருசார்போய் அவுணர் வேந்தன்
துங்கமிகு கருவிகளாய் வேண்டுவன
கொணர்வித்துத் தூநீர் ஆடிச்
செங்கதிரோன் தனைநோக்கி ஆற்றுகடன்
முடித்துமுன்னைத் தீர்வு நேர்ந்து
தங்கள்குர வன்பணித்த பெற்றியினால்
மிக்கதவந் தன்னைச் செய்வான். …… 71

அவுணர் வேந்தன் – அசுரர் தலைவனான கயமுகன், முகில் படிந்து அறியா மேருவின் ஒரு சார் போய் – மேகம் படிந்தறியாத மேருவின் ஒரு புறத்திற் சென்று, அங்கண் – அவ்விடத்தில், துங்க மிகு கருவிகளாய் வேண்டுவன கொணர்வித்து – தூய்மை மிக்க உபகரணங்களாய்த் தவத்துக்கு வேண்டுவனவற்றைக் கொண்டுவரச் செய்து, தூ நீர் ஆடி – சுத்தமான நீரில் ஸ்நானஞ் செய்து, செங்கதிரோன் தனை நோக்கி ஆற்று கடன் முடித்து – செம்மையாகிய கிரணங்களையுடைய சூரியனை நோக்கிச் செய்யக்கடவ நித்திய கடன்களைச் செய்து முடித்து, முன்னை தீர்வு நேர்ந்து – முன்னமே செய்து வைக்குங் கழுவாயையுஞ் செய்து, தங்கள் குரவன் பணித்த பெற்றியினால் – அசுரர்களாகிய தங்கள் குரு இட்ட கட்டளைப்பிரகாரம், மிக்க தவம் தன்னைச் செய்வான் – மேலான தவத்தைச் செய்வானாயினான். தவஞ் செய்வார் இடையில் நிகழுங் குற்றங்களுக்கு முன்னமே கழுவாய் செய்துகொள்வர் என்க. [பக்கம் 28/94]

பொறியிலுறு புலனவித்து நவைநீக்கிக்
கரணவியல் போக்கி ஆசான்
குறிவழியே தலைநின்று மூலவெழுத்
துடனைந்துங் கொளுவி எண்ணி
அறிவுதனில் அறிவாகி உயிர்க்குயிராய்ப்
பரம்பொருளாய் அமல மாகிச்
செறிதருகண் ணுதற்கடவுள் அடிபோற்றி
அவனுருவைச் சிந்தை செய்தான். …… 72

பொறியிலுறு புலன் அவித்து – பஞ்சப் பொறிகளிற் பொருத்திய பஞ்சப் புலன்களையும் விடயத்திற் செல்லவொட்டாது தடுத்து, நமை நீக்கி – காமம் வெகுளி மயக்கம் ஆகிய குற்றங்களை ஒழித்து, கரண இயல் போக்கி – அந்தக் கரண இயல்புகளை வழிப்படுத்தி, ஆசான் குறி வழியே தலை நின்று – குரு உபதேசித்த குறிப்பின் வழியே தவறாதொழுகி, மூல எழுத்துடன் ஐந்தும் கொளுவி எண்ணி – பிரணவத்துடன் திருவைந்தெழுத்தையுஞ் சேர்த்துக் கணித்து, அறிவுதனில் அறிவாகி உயிர்க்கு உயிராய் பரம்பொருளாய் அமலமாகி செறிதரு கண்ணுதற் கடவுள் அடி போற்றி – அறிவுக்கறிவாய் உயிர்க்குயிராய்ப் பரம்பொருளாய் நின்மலமாகி எங்கும் நிறைந்துள்ள கண்ணுதற் பெருமானுடைய திருவடிகளைத் துதித்து, அவன் உருவை சிந்தை செய்தான் – அப் பெருமானுடைய உருவத் திருமேனியைத் தியானித்தான்.

கணித்தல் – செபித்தல். புலன்கள் என்றது, விடய நுகர்ச்சிக்குபகாரமாய்ப் பொறிகளிலமைந்த சுவை ஒளி ஊறு ஆதியவைகளை. [பக்கம் 28/94]

வேறு
ஆயிரம் ஆண்டுபுல் லடகு மேயினான்
ஆயிர மாண்டுசில் புனல்அ ருந்தினான்
ஆயிர மாண்டள வனிலம் நுங்கினான்
மாயிரும் புவியுயிர் மடுக்கும் வாயினான். …… 73

மா இரும் புவி உயிர் மடுக்கும் வாயினான் – மிகப் பெரிய உலகிலுள்ள உயிர்களை விழுங்கும் வாயினையுடையவனாகிய கயமுகன், ஆயிரம் ஆண்டு புல் அடகு மேயினான் – ஆயிரம் வருடம் புல்லையும் இலையையுந் தின்றான்; ஆயிரம் ஆண்டு சில் புனல் அருந்தினான் – ஆயிரம் வருடம் அற்பமாகிய சலத்தைப் பருகினான்; ஆயிரம் ஆண்டு அளவு அனிலம் நுங்கினான் – ஆயிரம் வருட காலங் காற்றைப் புசித்தான். [பக்கம் 28/94]

காலமூ வாயிரங் கழிந்த பின்முறை
மாலுறு மருத்தெனும் மாவைத் தூண்டியே
மூலவெங் கனலினை முடுக்கி மூட்டுறா
மேலுறும் அமிர்தினை மிசைதல் மேயினான். …… 74

காலமும் மூவாயிரம் கழிந்த பின் – இவ்வாறு மூவாயிரம் வருடங் கழிந்த பின்பு, முறை – யோக நூன் முறைப்படி, மால் உறு மருந்து எனும் மாவை தூண்டி – பெருமைமிக்க பிராண வாயு என்கின்ற வாசியை எழுப்பி, மூல வெம் கனலினை முடுக்கி மூட்டுறா – வெவ்மையாகிய மூலாக்கினியை விரைந்து சுவாலிப்பித்து, மேலுறும் அமிர்தினை மிசைதல் மேயினான் – புருவமத்தியின் மீது பொருந்திய அமிர்தத்தை உண்ணுதல் செய்வானாயினான். [பக்கம் 29/94]

கண்டனர் அதுசுரர் கவலுஞ் சிந்தையர்
திண்டிறல் அவுணன்இச் செய்கை முற்றுமேல்
அண்டமும் புவனமும் அலைக்கு மேயெனாக்
கொண்டனர் தம்பதி அறியக் கூறினார். …… 75

அது சுரர் கண்டனர் – அவன் அவ்வாறு தவஞ் செய்வதைத் தேவர்கள் கண்டு, கவலுஞ் சிந்தையர் – கவல்கின்ற மனத்தினையுடையராய், திண் திறல் அவுணன் இச்செய்கை முற்றுமேல் – திண்ணிய திறல் படைத்த இவ்வசுரன் இத்தவத்தைச் செய்து முடிப்பானேயானால், அண்டமும் புவனமும் அலைக்குமே எனா கொண்டனர் – அண்டத்தையும் புவனங்களையும் வருத்துவானே என்று கருதி, தம் பதி அறிய கூறினார் – அவன் செயலைத் தமதரசனான இந்திரன் அறியும்படி கூறினார்கள். [பக்கம் 29/94]

கூறிய செயலினைத் தேர்ந்து கொற்றவன்
ஆறிய வெகுட்சியன் அயர்ந்து சோர்வுறா
வீறியல் வாய்மையும் விறலும் ஆண்மையும்
மாறிய வோவெனா மறுக்கம் எய்தினான். …… 76

கூறிய செயலினை தேர்ந்து – தேவர்கள் கூறிய அந்த அசுரனின் தவச் செயலை அறிந்து, கொற்றவன் – இந்திரன், ஆறிய வெகுட்சியின் – கோபம் அற்றவனாய், அயர்ந்து சோர்வுறா – அயர்ந்து சோர்ந்து, வீறு இயல் வாய்மையும் – வீரவார்த்தையும், விறலும் – வெற்றியும், ஆண்மையும் – ஆண்டகைமையும், மாறியவோ எனா – மாறினவோ என்று, மறுக்கம் எய்தினான் – கலக்கம் அடைந்தான்.

செல்லிடத்துக் காப்பான் சினங்காப்பான் அல்லிடத்துக்
காக்கினென காவாக்கா லென்
என்ப ஆதலின், ஆறிய வெகுட்சியன் ஆயினானென்க. திருக்குறள் – 301 [பக்கம் 29/94]

புலர்ந்தனன் இரங்கினன் பொருமல் எய்தினான்
அலந்தனன் உயிர்த்தனன் அச்சங் கொண்டனன்
உலந்தனன் போன்றனன் ஒடுங்கித் தன்னுளங்
குலைந்தனன் அவன்செயல் கூறற் பாலதோ. …… 77
புலர்ந்தனந் இரங்கினன் பொருமல் எய்தினான் அலந்தனன் உயிர்தனன் அச்சம் கொண்டனன் – நெஞ்சு உலர்ந்து இரங்கிப் பொருமி வருந்தி நெட்டுயிர்த்து அச்சம்கொண்டு, உலந்தனன் போன்றனன் – இறந்தவன் போன்றவனாய், ஒடுங்கி தன் உளம் குலைந்தனன் – ஒடுக்கித் தனது மனம் நிலைகுலைந்தான்; அவன் செயல் கூறற்பாலதோ – அவ்விந்திரனடைந்த துன்பச்செயலைக் கூற முடியுமோ. [பக்கம் 30/94]

ஈசனை யன்றுகா றெதிரக் கண்டிலன்
காய்சினம் அகன்றிடு கயமு கத்தினான்
தேசிகன் அருளினால் தீயின் கண்ணுறீஇ
மாசறு தவஞ்செய மனத்து முன்னினான். …… 78

காய் சினம் அகன்றிடு கய முகத்தினான் – காய்கின்ற கோபத்தை விடுத்த கயமுகாசுரன், அன்றுகாறு ஈசனை எதிரே கண்டிலன் – அந்நாள்வரை சிவ பெருமானை எதிர்ப்படக் காணாதவனாய், தேசிகன் அருளினால் – குருவின் கட்டளைப்படி, தீயின்கண் உறீஇ – பஞ்சாக்கினி மத்தியில் நின்று, மாசறு தவம் செய மனத்து முன்னினான் – மாசற்ற தவஞ்செய்தற்கு மனத்தில் நினைத்தான்.

ஈசனைக் காணாதவழி இங்ஙனஞ் செய்க என முன் உபதேசித்தனர் என்பது பெறுதும். [பக்கம் 30/94]

சுற்றுற நாற்கனல் சூழ நள்ளிடை
மற்றொரு பேரழல் வதிய அன்னதில்
கொற்றவெங் கயமுகக் குரிசில் தாள்நிறீஇ
நற்றவம் இயற்றினான் நாதற் போற்றியே. …… 79

கற்ற நாற்கனல் உறச் சூழ – நான்கு சுற்றுப்புறத்திலும் நான்கு அக்கினி சுவாலித்துச் சூழ, நள்ளிடை மற்றொரு பேர் அழல் வதிய – நடுவண் மற்றொரு பெரிய அக்கினி பொருந்த, அன்னதில் – பஞ்சாக்கினி மத்தியாகிய அவ்வக்கினியில், கொற்ற வெம் கயமுக குரிசில் தாள் நிறீஇ – வெற்றியினை யுடைய வெவ்விய கயமுகனாகிய குரிசில் கால்களை ஊன்றி நின்று, நாதன் போற்றி நல் தவம் இயற்றினான் – சிவபெருமானைத் துதித்து நல்ல தவத்தைச் செய்தான். [பக்கம் 30/94]

மேயின கொழும்புகை மிசைக்கொண் டாலெனத்
தீயழல் நடுவுறச் செந்நின் றையிரண்
டாயிரம் ஆண்டையின் அவதி ஆருயிர்
நோயுற இபமுகன் நோற்றல் ஓம்பினான். …… 80

மேயின கொழும் புகை மிசைகொண்டாலென – அக்கினியிற் பொருந்திய கொழுமையாகிய புகை மேலேழுந்து சென்றாற்போல, தீ அழல் நடுவு உற செந்நின்று – கொடிய அக்கினியின் மத்தியிற் செப்பமுற நிமிர்ந்து நின்று, ஐயிரண்டு ஆயிரம் ஆண்டு அவதி – பதினாயிர வருட காலம், ஆருயிர் நோயுற -அரிய உயிர் வருந்த , இபமுகன் நோற்றல் ஓம்பினான் – கயமுகன் தவஞ் செய்தலை ஓம்புவானாயினான்.

ஐ, இன் சாரியை, ஓம்புதல் – பேணி வளர்த்தல்.
[பக்கம் 31/94]

புழைக்கையின் முகத்தினன் புனித மார்தரு
தழற்சிகை மீக்கொளத் தனது தாள்நிறீஇ
விழுத்தக நோற்றலை வியந்து நோக்குறீஇ
அழற்பெருங் கடவுளும் அருள்செய் தானரோ. …… 81

புழைக்கையின் முகத்தினன் – தூவாரம் பொருந்திய துதிக்கையினையுடைய கயமுகன், புனிதம் ஆர்தரு தழல் சிகை மீக்கொள – புனிதம் நிறைந்த அக்கினிச்சுவாலை தன்மீது பரவ, தனது தாள் நிறீஇ – தன் கால்களை அக்கினியில் நிறுத்தி, விழுத்தக நோற்றலை நோக்குறீஇ – விழுப்பம் பொருந்திய தவஞ் செய்தலைப் பார்த்து, அழல் பெரும் கடவுளும் வியந்து அருள் செய்தான் – பெருமை பொருந்திய அக்கினிதேவனும் வியப்புற்று அவனுக்குக் கருணைசெய்தான் [பக்கம் 31/94]

அன்னதோர் அமைதியில் அவுணன் மாசுடல்
வன்னியில் உறுத்துகார் இரும்பின் மாண்டது
பொன்னினும் மணியினும் பொலிந்து பூத்தது
மின்னிவர் வச்சிர மிடலுஞ் சான்றதால். …… 82

அன்னது ஓர் அமைதியில் – அவ்வாறாய சமயத்தில், அவுணன் மாசு உடல் – கயமுகனது கரிய உடல், வன்னியில் உறுத்து கார் இரும்பின் மாண்டது – அக்கினியிற் பழுக்கக் காய்ச்சிய கரிய இரும்புபோலப் பிரகாசித்தது; பொன்னினும் மணியினும் பொலிந்து பூத்தது – அம்மட்டோ பொன்னினும் மணியினும் மிக்கு ஒளிகான்றது; மின் இவர் வச்சிர மிடலும் சான்றது – ஒளிவிடுகின்ற வச்சிரத்தின் வலியையுஞ் சாலப்பெற்றது. [பக்கம் 31/94]

ஏற்றநந் தொன்மர பியல்வ ழாமலே
போற்றிய வருமிவன் பொறையும்*1 மேன்மையும்
நோற்றிடு திட்பமும் நுவலற் பாலவோ
தூற்றுதும் அலரெனா அவுணர் தோன்றினார். …… 83

ஏற்ற நம் தொன் மரபு இயல் வழாமல் – தகுந்த நமது பழைய குலாசாரம் வழுவாமல், பொற்றிய வரும் இவன் – அதனைப் பாதுகாக்கும்படி உதித்த இக் கயமுகனுடைய, பொறையும் – பொறுமையும், பூண் தகை – கவசத்தை ஒத்த, நோற்றிடு திட்பமும் – தவஞ்செய் திண்மையும், நுவலற்பாலவோ – எடுத்துச் சொல்லுந் தரத்தனவாமோ; மலர் தூற்றுதும் எனா அவுணர் தோன்றினார் – நாம் அவன்மீது மலர்மாரி பொழிவோம் என்று அசுரர்கள் முன்வந்தார்கள்.

பொறையும் மேன்மையும் என்றும் பாடம். பூண் – கவசம் [பக்கம் 32/94]

வீசினர் நறுமலர் வியப்பின் நன்மொழி
பேசினர் புகழ்ந்தனர் பிறங்கும் ஆர்வத்தால்
ஆசிகள் புகன்றனர் அமரர் தானையை
ஏசினர் அவர்தம தின்னல் நோக்குவார். …… 84

நறுமலர் வீசினர் – மணம்பொருந்திய மலர்களைச் சொரிந்து, வியப்பின் நன்மொழி பேசினர் – அதிசயத்தோடு நல்ல வார்த்தைகளைப் பேசி, புகழ்ந்தனர் – புகழ்ந்து, பிறங்கும் ஆர்வத்தால் ஆசிகள் புகன்றனர் – விளங்குகின்ற விருப்பத்தினாலே ஆசி மொழிகள் புகன்று, அமரர் தானையை அவர் தமது இன்னல் நோக்குவார் ஏசினர் – தேவ சேனையை அத்தேவருடைய துன்பத்தை எதிர்பார்ப்பவராய் வைதனர். [பக்கம் 32/94]

தளப்பெரும் பங்கயத் தவிசின் மீமிசை
அளப்பருங் குணத்துடன் அமர்ந்த நாயகன்
உளப்பட நோக்கினன் உவந்து பூமுடி
துளக்கினன் அமரர்கள் துணுக்கம் எய்தினார். …… 85

தளம் பெரும் பங்கயம் தவிசின் மீமிசை – சகஸ்ர தளங்களையுடைய பெரிய தாமரை மலராகிய பீடத்தின் மீது, அளப்பு அரும் குணத்துடன் அமர்ந்த நாயகன் – அளவிடுதற்கரிய குணங்களோடு எழுந்தருளிய சர்வ லோகைகநாயகராகிய சிவபெருமான், உளப்பட உவந்து நோக்கினன் – திருவுள்ளத்தின் கண்ணே மகிழ்ந்து நோக்கி, பூமுடி துளக்கினன் – பூக்க ளணிந்த தமது திரு முடியை அசைத்தருளினார்; அமரர்கள் துணுக்கம் எய்தினர் – அப்பொழுது தேவர்கள் நடுக்கமுற்றார்கள்.

அசுரர்கள் கயமுகன்மீது மலர்மழை பொழியும்போது, அவனுள்ளே யோகத்தான் மலர்ந்த யோகபங்கயத் தெழுந்தருளியிருந்த சிவபெருமான், அவன் தவத்தை வியந்து, சிரக்கம்பஞ் செய்தருளினார் என்க. இனிக் கயமுகன்றானே, தன்னுள்ளே மலர்ந்த பங்கயத்தில் நாயகனை நோக்கி உவந்து முடி துளக்கினன் என்றுமாம். தாமரையாசனரான பிரமா அவன் தவத்தை வியந்து முடி துளக்கினர் என்றுரைபாரும் உளர். சகஸ்ரம் – ஆயிரம். தளம் – இதழ். [பக்கம் 32/94]

இன்னணம் அருந்தவம் இயற்றும் எல்லையில்
பொன்னவிர் சடைமுடிப் புனித நாயகன்
அன்னது நாடியே அவுண ருக்கிறை
முன்னுற வந்தனன் மூரி யேற்றின்மேல். …… 86

இன்னணம் அருந்தவம் இயற்றும் எல்லையில் – இவ்வாறு அரிய தவத்தை இயற்றும்போது, பொன் அவிர் சடை முடி புனித நாயகன் – பொன்போல விளங்குகின்ற சடைமுடியினையுடைய புனிதராகிய சிவபெருமான், அன்னது நாடி – அத் தவத்தினியல்பைத் திருவுளங் கொண்டு, அவுணருக்கு இறை முன் உற – அசுரர்க்கிறைவனாகிய கயமுகனெதிரே, மூரி ஏற்றின் மேல் வந்தனன் – முரிப்பினையுடைய இடபத்தின்மீது எழுந்தருளினார்.

மூரி வலிமையுமாம். [பக்கம் 33/94]

வேறு
வந்து தோன்றலும் மற்றது நோக்கியத்
தந்தி மாமுகத் தானவன் நோன்பொரீஇச்
சிந்தை அன்பொடு சென்னியிற் கைதொழு
தெந்தை தன்னை இறைஞ்சிநின் றேத்தினான். …… 87

வந்து தோன்றலும் – சிவபெருமான் எதிரில் வந்து தோன்றுதலும், அது நோக்கி – அதனைக் கண்டு, அ தந்தி மாமுக தானவன் நோன்பு ஓரீஇ – அக் கயமுகாசுரன் தவத்தை விடுத்து, சிந்தை அன்பொடு – மன அன்புடன், சென்னியில் கை தொழுது – சிரமீது கைகுவித்து வணங்கி, எந்தை தன்னை இறைஞ்சி நின்று ஏத்தினான் – எம்பெருமானை விழுந்து வணங்கி எழுந்து நின்று துதித்தான். [பக்கம் 33/94]

போற்று கின்றுழிப் புங்கவன் இன்றுகா
றாற்று நோன்பில் அயர்ந்தனை நீயினிப்
பேற்றை வேண்டுவ பேசினை கொள்கெனத்
தேற்ற மிக்கவன் செப்புதல் மேயினான். …… 88

போற்றுகின்றுழி – கயமுகன் துதி செய்யும்போது, புங்கவன் – சிவபெருமான், இன்று காறு ஆற்று நோன்பில் அயர்ந்தனை – இந்நாள்வரை செய்த தவத்தால் இளைபுற்றனை; இனி நீ வேண்டுவ பேற்றை பேசினை கொள்க என – இனி நீ விரும்புவனவாகிய பேறுகளைக் கேட்டுப் பெற்றுக்கொள்வாயாக என்று கூறியருள, தேற்றம் மிக்கவன் செப்புதல் மேயினான் – அறிவுத் தெளிவு மிக்கோனான கயமுகந் சொல்லுவானாயினான்.

தேற்றம் குருவி னுபதேசத்தா னெய்திய தேற்றம் என்க. [பக்கம் 33/94]

வேறு
மாலயன் இந்திரன் முதல்வ ரம்பிலோர்
மேலுறு தகையினர் வெய்ய போரிடை
ஏலுவர் என்னினும் எனக்கு வென்னிட
ஆலமர் கடவுள்நீ அருளல் வேண்டுமால். …… 89

மால் அயன் இந்திரன் முதல் வரம்பிலோர் மேல் உறு தகையினர் – திருமால் பிரமா இந்திரன் முதலிய வரம்பில்லாத மேன்மை மிக்க தகுதியினையுடையவர்கள், வெய்ய போரிடை ஏலுவர் என்னினும் – கொடிய போரில் எதிர்ப்பாராயினும், எனக்கு வென்னிட – அவரெல்லாம் எனக்கு முதுகிடும் வண்ணம், ஆல் அமர் கடவுள் நீ அருளல்வேண்டும் – கல்லாலின்கீழ் அமர்ந்த கடவுளே தேவரீர் அருள்புரிதல் வேண்டும்.

எற்றுவ வெறிகுவ ஈர்வ எய்குவ
குற்றுவ முதலிய குழுக்கொள் வான்படை
முற்றுற வரினும்யான் முடிவு றாவகை
அற்றமில் பெருமிடல் அளித்தல் வேண்டுமால். …… 90

ஏற்றுவ எறிகுவ ஈர்வ எய்குவ குற்றுவ முதலிய குழு கொள் வான் படை – ஏற்றுவன எறிவன ஈர்வன எய்வன குற்றுவன முதலிய கூட்டமான உயர்ந்த படைகள், முற்றுற வரினும் – முழுவதும் ஒருங்கு திரண்டு வந்தாலும், யான் முடிவு உறா வகை – அவற்றால் நான் இறவா வண்ணம், அற்றம் இல் பெரு மிடல் அளித்தல் வேண்டும் – அழிவில்லாத பெருவலியைத் தந்தருளல் வேண்டும். [பக்கம் 34/94]

மிக்கதோர் அமரரால் வியப்பின் மானுட
மக்களால் அவுணரால் மற்றை யோர்களால்
தொக்குறு விலங்கினால் துஞ்சி டாவகை
இக்கணந் தமியனேற் கீதல் வேண்டுமால். …… 91

மிக்கது ஓர் அமரரால் – ஒப்பின்றி மிக்க தேவர்களாலும், வியப்பு இல் மானுட மக்களால் – வியப்பிற்குரிய மகிமையில்லாத மனிதர்களாலும், அவுணரால் – அசுரர்களாலும், மற்றையோர்களால் – ஏனையோர்களாலும், தொக்கு உறு விலங்கினால் – முழுமியிருக்கின்ற விலங்குகளினாலும், துஞ்சிடாவகை – இறவா வரம், இக்கணம் தமியனேற்கு ஈதல் வேண்டும் – இப்பொழுதே அடியேனுக்கு அருளுதல் வேண்டும்.

என்னிக ராகிவந் தொருவன் என்னொடு
முன்னுற வெஞ்சமர் முயலும் என்னினும்
அன்னவன் படையினும் அழிவு றாவகை
பொன்னவிர் வேணியாய் புரிதல் வேண்டுமால். …… 92

என் நிகராகி ஒருவன் வந்து – எனக்கு ஒத்தானாய் ஒருவன் வந்து, என்னொடு முன்னுற வெம் சமர் முயலும் என்னினும் – என்னோடு எதிராகக் கொடிய போரைச் செய்வானாயினும், அன்னவன் படையினும் அழிவுறாவகை – அவனுடைய படைகளாலும் இறவாவண்ணம், பொன் அவிர் வேணியாய் புரிதல் வேண்டும் – பொன்மயமாய் விளங்குஞ் சடையினையுடைய பெருமானே அருளுதல் வேண்டும் [பக்கம் 35/94]

வரந்தரு கடவுளர் முனிவர் மற்றையோர்
இருந்திடும் உலகெலாம் என்ன தாணையில்
திரிந்திடும் ஆழியுங் கோலுஞ் சென்றிடப்
புரிந்திடும் அரசியல் புரிதல் வேண்டுமால். …… 93

வரம் தரு கடவுளர் – வரங்கொடுக்குங் கடவுளரான பிரம விஷ்ணுக்களும், முனிவர் – முனிவர்களும், மற்றையோர் – பிறரும், இருந்திடும் உலகு எலாம் – இருக்கின்ற உலகங்களிலெல்லாம், என்னது ஆணையில் திரிந்திடும் ஆழியும் கோலும் சென்றிடப் புரிந்திடும் அரசியல் – எனது ஆஞ்ஞையினாலுலாவுகின்ற சக்கரமுஞ் செங்கோலும் நடக்கும்படி செய்யும் அரசியலை, புரிதல் வேண்டும் – அருளுதல் வேண்டும். [பக்கம் 35/94]

அன்றியும் ஒன்றுள தடியன் சூழ்ச்சியால்
பொன்றினும் பிறவியுட் புகாமை வேண்டுமால்
என்றலு நோற்றவர்க் கேதும் ஈபவன்
நன்றவை பெறுகென நல்கி யேகினான். …… 94

அன்றியும் – இவையன்றியும், ஒன்று உளது – வேண்டுவதொன்று உள்ளது; அடியன் சூழ்ச்சியால் பொன்றினும் – அடியேன் சூழ்ச்சியினாலே இறந்தாலும், பிறவியுள் புகாமை வேண்டும் – இனி ஒரு பிறவியுட் புகாமை அருளுதல் வேண்டும்; என்றலும் – என்றிவ்வாறு வேண்டுதல் செய்ய, நோற்றவர்க்கு ஏதும் ஈபவன் – தவஞ் செய்தார்க்கு அவர் வேண்டுகின்றதெதுவாயினும் ஈந்தருளுபவராகிய சிவபெருமான், அவை நன்று பெறுக என நல்கி ஏகினான் – நீ கேட்டவற்றையெல்லாம் நன்கு பெறுவாயாக என்று அவனுக்கு அவ்வரங்களைக் கொடுத்துச் சென்றருளினார்.

இறுதிக்கண் இவன் பெற்ற வரவிசேடத்தை நோக்கிப்போலும், தேற்ற மிக்கவன் செப்புதன் மேயினான் என முன்னம் அவனைச் சிறப்பித்தருளியதெனக. [பக்கம் 35/94]

பெற்றனன் படைகளும் பிறவுந் தன்புறஞ்
சுற்றிடு கிளையெலாந் தொடர்ந்து சூழ்தர
உற்றனன் காண்டகும் உம்பர் உங்குவன்
மற்றொரு கயமுகன் என்று மாழ்கினார். …… 95

படைகளும் பிறவும் பெற்றனன் – வரங்களேயன்றி ஆயுதங்களையும் பிறவற்றையும் பெற்று, தன் புறம் சுற்றிடு கிளை எலாம் – தனக்குப் புறத்தே தன்னைச் சுற்றி நிற்றற்குரிய சுற்றத்தினராய அசுரர்களெல்லாம், தொடர்ந்து சூழ்தர உற்றனன் – தொடர்ந்து சூழ்தர நின்றான்; காண் தகும் உம்பர் – இதனைக் காணுந் தேவர்கள், உங்கு உவன் – எதிரில் நிற்கும் உக் கயமுகன், மற்றொரு கயமுகன் – தவஞ்செய்தற்கு முந்திய கயமுகனல்லன், புதிய ஒரு கயமுகன் ஆவன்; என்று மாழ்கினார் – என்று மயக்கங் கொண்டார்கள்.

முன்னையிலும் மேம்பாடுற்றன னென்று மாழ்கினார் என்க. [பக்கம் 36/94]

காழுறு பெருந்தரு நாறு காசினி
வீழுறு தூரொடு மெலிந்து நின்றன
ஊழுறு பருவம்வந் துற்ற காலையில்
சூழுறு தொன்னிலை என்னத் தோன்றினான். …… 96

காழ் உறு பெரும் தரு – வைரம் பொருந்திய பெரிய தருக்கள், நாறு காசினி வீழுறு தூரொடு – மணப்பொருந்திய பூமிக்குட் செல்லுகின்ற வேர்களோடு, மெலிந்து நின்றன – வாட்டமுற்று நிற்கின்றவைகள், ஊழ் உறு பருவம் வந்து உற்ற காலையில் – தழைத்தற்குரிய மழைப்பருவம் வந்தெய்திய காலத்தில், சூழ் உறு தொல்லை நிலை என்ன – தழைத்துக் கிளைத்துச் சூழுகின்றா பழைய நிலையை எய்துவதுபோல, தோன்றினான் – கயமுகன் ‘சுற்றிடு கிளை யெலாந் தொடர்ந்து சூழ்தர’ ச் செழித்து விளங்கினான்.

தவத்தால் வாடியவன், வரமாகிய அருண்மழை பெற்றுச் செழித்தோங்கினா னென்க. பிருதிவிக்குக் குணம் நாற்றமாதலின் நாறு காசினி என்றார். பெருந்தரு, ஆலமரம் என்பாருமுளர். [பக்கம் 36/94]

அற்புதம் எய்தினன் அலைகொள் வாரியில்
புற்புத மாமெனப் புளகம் பூத்துளான்
சொற்பகர் வரியதோர் மதர்ப்பின் சும்மையான்
சிற்பரன் கருணையில் திளைத்தல் மேயினான். …… 97

அற்புதம் எய்தினன் – அற்புதம் அடைந்து, அலை கொள் வாரியில் புற்புதம் ஆம் என புளகம் பூத்துளான் – அலைபொருந்திய சமுத்திரத்தில் எழுங் குமிழிகளைப் போல உடல் புளகங்கொண்டு, சொல் பகர்வு அரியது ஓர் மதர்ப்பின் சும்மையான் – சொற்களாற் சொல்லுதற்கரியதொரு இறுமாப்பில் மிக்கோனாய், சிற்பரன் கருணையில் திளைத்தன் மேயினான் – சிவபெருமானது கருணை வெள்ளத்தில் திளைத்தலைப் பொருந்தினான். [பக்கம் 36/94]

அன்னது தேர்வுறீஇ அவுணர் தொல்குல
மன்னனும் வெள்ளியும் மதங்க மாமுகன்
தன்னைவந் தெய்தியே சயமுண் டாகெனப்
பன்னரும் ஆசிகள் பகர்ந்து மேயினார். …… 98

அன்னது தேர்வுறீஇ – அதனை அறிந்து, அவுணர் தொல்குல மன்னனும் – பழைய அசுரர்குலத்தரசனாகிய அசுரேந்திரனும், வெள்ளியும் – சுக்கிராசாரியரும், மதங்க மாமுகன் தன்னை வந்து எய்தி – பெருமை பொருந்திய கயமுகாசுரனை வந்தடைந்து, சயம் உண்டாக என – வெற்றி உண்டாகுக என்று, பன்னரும் ஆசிகள் பகர்ந்து மேயினார் – சொல்லுதற்கரிய ஆசிகள் பலவற்றைக் கூறி ஆங்கிருந்தார்கள். [பக்கம் 37/94]

தண்ணளி யில்லதோர் தந்தி மாமுகன்
அண்ணலங் கடகளிற் றமரர் கோனையும்
விண்ணவர் பிறரையும் வென்று மீண்டுபின்
மண்ணுல கதனிடை வல்லை எய்தினான். …… 99

தண்ணளி இல்லது ஓர் தந்தி மாமுகன் – தண்ணளியற்ற ஒப்பில்லாத கயமுகாசுரன், அண்ணல் அம் கடகளிற்று அமரர் கோனையும் – பெருமையிற் சிறந்த அழகிய மதம்பொருந்திய ஐராவத யானையையுடைய தெய்வேந்திரனையும், விண்ணவர் பிறரையும் – மற்றைத் தேவர்களையும், வென்று மீண்டு பின் – வெற்றிகொண்டு மீண்டு பின்பு, மண் உலக அதனிடை வல்லை எய்தினான் – பூவுலகத்தின்கண் விரைந்து வந்தான் . [பக்கம் 37/94].

வேறு
புவனி தன்னிடைப் போந்துபின்
அவுணர் கம்மிய அறிஞனை
நுவலும் அன்பொடு நோக்குறா
உவகை யால்இவை யுரைசெய்வான். …… 100

புவனி தன்னிடை போந்து – பூவுலகத்துக்கு வந்து, பின் – பின்பு, அவுணர் கம்மிய அறிஞனை – அசுரத் தச்சனாகிய சிற்பநூல் வல்லோனை, நுவலும் அன்பொடு நோக்குறா – சொல்லத்தகும் அன்போடு பார்த்து, உவகையால் இவை உரைசெய்வான் – மகிழ்ச்சியுடன் இவற்றைச் சொல்லுவான். [பக்கம் 37/94]

நாவ லந்தரு நண்ணுமித்
தீவின் மேதகு தென்றிசைப்
பூவி லோர்நகர் புரிதியால்
மேவ வென்று விளம்பவே. …… 101

நாவல் அம தரு நண்ணும் இத்தீவில் – அழகிய நாவல்மரம் பொருந்திய இந்த நாவலந்தீவிலே, மேதகு தென்திசை பூவில் – மேன்மை பொருந்திய தென்பாகத்திலே உள்ள பூமியில், யான் மேவ ஓர் நகர் புரிதி என்று விளம்ப – யான் இருந்து அரசு புரிதற்கு ஒரு நகரத்தை உண்டாக்குவாயாக என்று கூற.

பதினான்கு உலகங்களிற் பூலோகம் ஒன்று. அது ஏழு தீவுகளைக் கொண்டது. ஏழு தீவுகளுள் ஒன்று நாவலந்தீவு. இத்தீவு ஒன்பது வருஷங்கள் கொண்டது. ஒன்பதில் ஒரு வருஷம் பாரத வருஷம். இது பூமி எனப்படும். [பக்கம் 38/94]

பூவின் மேல்வரு புங்கவத்
தேவு நாணுறு செய்கையில்
காவன் மாநகர் கண்டதிற்
கோவி லொன்று குயிற்றினான். …… 102

பூவின் மேல் வரு புங்கவத் தேவும் நாணுறு செய்கையின் – தாமரை மலரில் வீற்றிருக்கின்ற பிரமதேவரும் நாணங் கொள்ளுந் தொழிற்பாட்டினையுடைய, காவல் மா நகர் கண்டு – காவலினையுடைய பெருமைபொருந்தியதொரு நகரத்தை உண்டாக்கி, அதில் கோவில் ஒன்று குயிற்றினான் – அந்த நகரத்தில் ஒரு இராசமாளிகையை அமைத்தான். [பக்கம் 38/94]

வெங்கண் மேதகு வேழமு கத்தனைத்
தங்கள் தொல்பகை தாங்குவ தாமெனச்
சிங்க மாற்றுந் திருமணிப் பீடமொன்
றங்கவன் வைக ஆற்றினன் அவ்விடை. …… 103

வெம் கண் மேதகு வேழ முகத்தனை – தறுகண்மையில் மிக்க கயமுகாசுரனை, தங்கள் தொல் பகை தாங்குவது ஆம் என – யானைகளாகிய தங்களுக்குப் பழைய பகையாயுள்ளவைகள் வந்து சுமப்பதை ஒக்கும் என்று சொல்லும்படி, சிங்கம் ஆற்றும் திரு மணிபீடம் ஒன்று – சிங்கங்கள் சுமக்கின்ற அழகிய இரத்தினாசன மொன்றை, அங்கு அவன் வைக அவ்விடை ஆற்றினன் – அக் கயமுகன் அரசுவீற்றிருக்கும் பொருட்டு அம்மாளிகையில் அமைத்தான்,
தங்கள் என்பது முக ஒற்றுமையாற் கயமுகனையும் அகப்படுத்து நின்றது.[பக்கம் 38/94]

இனைத்தி யாவும் இமைப்பினில் கம்மியன்
நினைப்பி னில்செய் நிலைமையை நோக்கியே
சினத்தின் நீங்கிய செய்தவத் தேசிகன்
மனத்தி னூடு மகிழ்ச்சியின் மேயினான். …… 104

இனைத்து யாவும் – இவ்வனைத்தையும், இமைப்பினில் கம்மியன் நினைப்பினில் செய் நிலைமையை நோக்கி – இமைப்பொழுதில் அசுரத் தச்சன் தனது நினைவினால் உண்டாக்கிய நிலைமையைக் கண்டு, சினத்தின் நீங்கிய செய் தவத் தேசிகன் – சினம் ஆறிய செய்தவத்தினையுடைய சுக்கிராசாரியர், மனத்தில் ஊடு மகிழ்ச்சியின் மேயினான் – மனத்தின்கண் மகிழ்ச்சியடைந்தார். [பக்கம் 39/94]

காமர் தங்கிய காப்பியன் அந்நகர்
தூம தங்கெழு தோல்முகற் காதலான்
மாம தங்க புரம்என மற்றொரு
நாமம் அங்கதற் கெய்திட நாட்டினான். …… 105

காமர் தங்கிய காப்பியன் – அழகு பொருந்திய சுக்கிரபகவான், அந்நகர் – அந்த நகரம், தூம் மதம் கெழு தோல் முகற்கு ஆதலால் – ஒழுகுகின்ற மதத்தினையுடைய யானையின் முகத்தினனான கயமுகன் பொருட்டு உண்டாக்கப் பட்டதனால், அங்கு அதற்கு மதங்க மா புரம் என ஒரு நாம எய்திட நாட்டினான் – அந் நகரத்துக்கு மதங்கமாபுரம் என்று ஒரு பெயரை பொருத்தமுற இட்டார். [பக்கம் 39/94]

அந்த மாநகர் ஐதெனக் கம்மியன்
சிந்தை நாடினன் செய்திடு காலையில்
தந்தி மாமுகத் தானவன் கண்ணுறீஇ
அந்தம் இல்லதொ ரார்வமொ டேகினான். …… 106

அந்த மா நகர் ஐதெனக் கம்மியன் சிந்தை நாடினன் செய்திடு காலையில் – அந்த மாதங்கமாபுரத்தை விரைவாக அசுரத் தச்சன் மனத்தினாலே நினைத்து உண்டாக்கியபோது, தந்தி மாமுகத் தானவன் கண்ணுறீஇ – கயமுகாசுரன் அதனைக் கண்ணுற்று, அந்தம் இல்லது ஒர் ஆர்வமொடு ஏகினான் – அளவற்ற பேரார்வத்தோடு அதன்கட் பிரவேசித்தான்.
ஐதென, அழகிதாக எனினுமாம். [பக்கம் 39/94]

காத மங்கொரு பத்தெனக் கற்றவர்
ஓதுகின்ற ஒழுக்கமும் ஒன்றெனும்
பாதி யெல்லைப் பரப்பும் பெறுநகர்
வீதி நோக்கினன் விம்மிதம் எய்தினான். …… 107

கற்றவர் – நூல்வல்லார், காதம் அங்கு ஒரு பத்து ஒன்று என ஓதுகின்ற ஒழுக்கமும் – பத்துக் காதம் ஒரு பக்கம் என்று சொல்லுகின்ற நீளமும், பாதி எல்லை எனும் பரப்பும் – பாதியளவாகிய ஐந்து காதம் என்று சொல்லுகின்ற அகலமும், பெறு நகர் வீதி நோக்கினன் – பெற்ற அந்நகர வீதிகளை நோக்கி, விம்மிதம் எய்தினான் – ஆச்சரியம் அடைந்தான்.
பெறு வீதி என்க. பெறும் வீதியுமாம். [பக்கம் 39/94]

அரக்கர் தொல்லை அவுணர்க் கரசொடு
தருக்கு தானவர் தம்முடன் எய்தியே
பெருக்க முற்றதன் பின்னவர் இன்னவர்
இருக்க நல்கினன் இந்நகர் யாவையும். …… 108

அரக்கர் தொல்லை அவுணர்க்கு அரசொடு – அரக்கர்களுக்கும் பழைய அசுரர்களுக்கும் அரசனான அசுரேந்திரனோடும், தருக்கு தானவர் தம்முடன் – தருக்குகின்ற அசுரர்களோடும், எய்தி – அந்நகரத்துட் சென்று, பெருக்கம் உற்ற தன் பின்னவர் இன்னவர் – மயிர்த் துவாரந்தோறுந் தோன்றிய பெருக்கங் கொண்ட தன் தம்பிமார்களாகிய இவர்கள், இருக்க இந்நகர் யாவையும் நல்கினன் – இருக்குமாறு இந்த மதங்கமாபுரம் அனைத்தையுங் கொடுத்தான். [பக்கம் 40/94]

அங்கண் மேவும் அணிமணிக் கோயிலின்
மங்க லத்தொடு வல்லையின் ஏகியே
சிங்க ஏற்றின் சிரங்கெழு பீடமேல்
வெங்கை மாமுகன் வீற்றிருந் தானரோ. …… 109
அங்கண் மேவும் அணி மணி கோயிலில் – அந்நகரத்தின்கண் விளங்கும் அழகிய மணிகளாலாய அரமனையில், மங்கலத்தொடு வல்லையின் ஏகி – மங்கலங்களுடன் விரைவிற் பிரவேசித்து, சிங்க ஏற்றினன் சிரம் கெழு பீட மேல் – ஆண் சிங்கங்களின் சிரத்தின்மீது விளங்குகின்ற ஆசனத்தின்மீது, வெம் கை மா முகன் வீற்றிருந்தான் – கயமுகாசுரன் அரசுவீற்றிருந்தான்.
வெங்கைம்மா – யானை, வெம்மை – கொடுமை [பக்கம் 40/94]

போந்து பின்னர்ப் பொருவருந் தானவர்
வேந்தன் மாமக ளான விசித்திர
காந்தி தன்னைக் கருதுநன் னாளினில்
ஏந்தல் முன்வரைந் தின்புற மேவினான். …… 110

பின்னர் – பின்பு, பொருவரும் தானவர் வேந்தன் மாமகளான விசித்திர காந்தி தன்னை – ஒப்பற்ற அசுரேந்திரனின் பெருமை பொருந்திய மகளாகிய விசித்திரகாந்தி என்பவளை, கருது நல் நாளில் – எண்ணப்படுகின்ற நல்ல நாளில், ஏந்தல் போந்து முன் வரைந்து – கயமுகன் சென்று முதற்கண் மணம் புரிந்து, இன்புற மேவினான் – இன்பம் மிக அவளுடன் மேவி வாழ்ந்தான். [பக்கம் 40/94].

விண்ணின் மாந்தர்கள் மேதகு தன்குலம்
நண்ணு மாதர்கள் நாகர்தம் மாதர்கள்
வண்ண விஞ்சையர் மாதர்க ளாதியாம்
எண்ணில் மாதரைப் பின்வரைந் தெய்தினான். …… 111

விண்ணின் மாதர்கள் – தேவப் பெண்கள், மேதகு தன் குலம் நண்ணுமாதர்கள் – மேன்மை பொருந்திய தனது அசுரகுலப் பெண்கள், நாகர்தம் மாதர்கள் – நாக கன்னியர்கள், வண்ண விஞ்சையர் மாதர்கள் – அழகிய வித்தியாதர மகளிர்கள், ஆதியாம் எண்ணில் மாதரைப் பின் வரைந்து எய்தினான் – முதலிய எண்ணற்ற பெண்களைப் பின்னர் மணஞ் செய்துகொண்டான். [பக்கம் 41/94]

பொன்ன கர்க்கும் பொலங்கெழு புட்பக
மன்ந கர்க்குமவ் வானவர் ஈண்டிய
எந்ந கர்க்கும் இலாவளம் எய்திய
அந்ந கர்க்கண் அமர்ந்திடல் மேயினான். …… 112

பொன் நகர்க்கும் – சுவர்க்க நகரத்துக்கும், பொலம் கெழு புட்பக மன்நகர்க்கும் – அழகு விளங்குகின்ற புட்பக விமானத்தையுடைய குபேரனது நகரத்துக்கும், அவ்வானவர் ஈண்டிய எந்நகர்க்கும் – அந்தத் தேவர்கள் இருக்கின்ற மற்றெந்த நகரத்துக்கும், இலா வளம் எய்திய – இல்லாத வளங்களைத் தன்னிடத்துக் கொண்ட, அந்நகர்க்கண் அமர்ந்திடல் மேயினான் – அந்த மதங்மாபுரத்தின்கண் இருப்பானாயினான்.
அவ் வானவர் என்பதில், ‘அ’ உலகறிச்சுட்டு [பக்கம் 41/94]

சூழும் வானவர் தானவர் துன்னியே
தாழ ஏழுல குந்தன தாணையால்
வாழி சேர்கொடுங் கோலொடு மன்னுபேர்
ஆழி செல்ல அரசுசெய் தானவன். …… 113

சூழும் வானவர் தானவர் துன்னி தாழ – தன்னைச் சூழுகின்ற தேவர்களும் அசுரர்களும் நெருங்கி வணங்க, ஏழுலகும் – ஏழுலகத்திலும், தனது ஆணையால் சேர் கொடுங் கோலொடு – தனது கட்டளையால் நடக்கின்ற கொடுங்கோலொடு, மன்னு பேர் ஆழி செல்ல- நிலைபெற்ற பெரிய ஆஞ்ஞாசக்கரமும் நடக்கும்படி, அவன் அரசு செய்தான் – அக் கயமுகன் அரசு புரிந்தான்.
வாழி அசை; நிலைபேறுமாம். கொடுமையை ஆழிக்குங் கொள்க. [பக்கம் 41/94]

ஆவுஞ் சங்கமும் அம்புய மும்மலர்க்
காவும் மாமணி யுங்கம லாலயத்
தேவும் பின்வருந் தேவரும் மாதரும்
ஏவல் செய்ய இனிதிருந் தானரோ. …… 114

ஆவும் – காமதேனுவும், சங்கமும் அம்புயமும் – சங்க நிதியும் பதும நிதியும், மலர் காவும் – மலர்களையுடைய கற்பகச் சோலையும், மாமணியும் – பெருமை பொருந்திய சிந்தாமணியும், கமலாலய தேவும் – தாமரைக் கோயிலிலிருக்கும் பிரமதேவரும், பின்வரும் தேவரும் – அவரைத் தொடருந் தேவர்களும், மாதரும் -தேவப் பெண்களும், ஏவல் செய்ய இனிது இருந்தான் – ஏவல் செய்து மகிழ்ந்திருந்தான். [பக்கம் 42/94]

புந்தி மிக்க புகரும் புகருடன்
அந்த மற்ற அவுணர்கள் மன்னனும்
தந்தி யின்முகத் தானவ னுக்குநன்
மந்தி ரத்துணை யாய்அவண் வைகினார். …… 115

புந்தி மிக்க புகரும் – புந்தியிற் சிறந்த சுக்கிராசாரியரும், புகருடன் அந்தம் அற்ற அவுணர்கள் மன்னனும் – சுக்கிராசாரியருடனே முடிவில்லாத அவுணர்களின் மன்னனான அசுரேந்திரனும், தந்து முக தானவனுக்கு – கயமுகாசுரனுக்கு, நல் மந்திர துணையாய் அவண் வைகினார் – நல்ல மந்திரிமாராய் அங்கேயிருந்தார்கள். [பக்கம் 42/94]

அன்ன காலை அடுகரி மாமுக
மன்னன் முன்வரும் வாசவ னாதியாந்
துன்னு வானவர் சூழலை நோக்கியே
இன்ன தொன்றை இயம்புதல் மேயினான். …… 116

அன்ன காலை – அவ்வாறு அரசு புரியுங் காலத்திலே, அடு கரி மாமுகமன்னன் – அடுகின்ற யானை முகத்தினையுடைய கயமுகனாகிய அரசன், முன் வரும் – தன்னெதிரே வருகின்ற, வாசவன் ஆதியாம் துன்னு வானவர் சூழலை நோக்கி – இந்திரன் முதலிய செறிந்த தேவர்கூட்டத்தைப் பார்த்து, இன்னது ஒன்றை இயம்புதல் மேயினான் – இஃதொன்றைச் சொல்லுவானாயினான்.

வைக லும்மிவண் வந்துழி நுங்கள்தம்
மொய்கொள் சென்னியில் மும்முறை தாக்கியே
கைகள் காதுறக் கால்கொடு தாழ்ந்தெழீஇச்
செய்க நம்பணி தேவர்கள் நீர்என்றான். …… 117

தேவர்கள் நீர் வைகலும் இவண் வந்துழி – தேவர்களே நீவிர் நாடோறும் இவ்விடமாகிய என் முன்னிலையில் வந்தவுடன், நுங்கள் தம் மொய்கொள் சென்னியில் மும்முறை தாக்கி – உங்களுடைய வன்மை பொருந்திய தலையில் மூன்று முறை குட்டி, கைகள் காது உற – கைகள் காதுகளை மாறிப் பற்றிக்கொள்ள, கால்கொடு தாழ்ந்து – கால்களை மடக்கி தாழ்ந்து, எழீஇ – பின் அவ்வாறே மேலெழுந்து, நம் பணி செய்க என்றான் – அதன்மேல் நமதேவல்களைச் செய்யக்கடவீர்கள் என்று கட்டளையிட்டான். [பக்கம் 43/94]

அன்ன தோதலும் அண்டர்கள் யாவரும்
மன்னன் தானும் மறுப்பதை அஞ்சியே
முன்னரே நின்று மொய்ம்புடைத் தோல்முகன்
சொன்ன தோர்புன் தொழின்முறை ஆற்றினார். …… 118

அன்னது ஓதலும் – அதனை அவன் சொல்லுதலும், அண்டர்கள் யாவரும் மன்னன் தானும் மறுப்பது அஞ்சி – தேவர்கள் யாவரும் தேவேந்திரனும் அக்கட்டளையை மறுப்பதற்குப் பயந்து, முன்னரே நின்று – அவனெதிரே நின்று, மொய்ம்பு உடை தோல் முகன் சொன்னது ஒர் புன் தொழில் முறை ஆற்றினார் – வலி படைத்த கயமுகன் இட்ட அவ்விழிதொழிலைச் சொன்ன முறைப்படி செய்துவந்தார்கள். [பக்கம் 43/94]

எழிலி யூர்தியும் ஏனைய வானவர்
குழுவி னோர்களுங் குஞ்சர மாமுகத்
தழித கன்பணி அல்கலும் ஆற்றியே
பழியெ னும்பர வைப்படிந் தாரரோ. …… 119

எழிலி ஊர்தியும் – மேகவாகனனான இந்திரனும், ஏனைய வானவர் குழுவினோர்களும் – மற்றைத் தேவ கூட்டத்தாரும், குஞ்சர மாமுகத்து அழிதகன் பணி அல்கலும் ஆற்றி – யானை முகத்தினையுடைய அழிக்கத் தக்கவனாகிய கயமுகனின் ஏவல்களை நாடோறுஞ் செய்து, பழி எனும் பரவை படிந்தார் – பழியென்ற சமுத்திரத்தில் முழுகினார்கள். [பக்கம் 43/94]

கரிமு கத்துக் கயவன தேவலால்
பருவ ரற்பழி மூழ்குறு பான்மையைச்
சுரர்க ளுக்கிறை தொல்லைவி ரிஞ்சன்மால்
இருவ ருக்கும் இயம்பி இரங்கினான். …… 120

கரி முகத்து கயவனது ஏவலால் – யானை முகத்தினையுடைய கீழ்மகனது கட்டளையால், பருவரல் பழி மூழ்குறு பான்மையை – துன்பத்தைத் தருகின்ற பழியில் முழுகுகிற தன்மையை, சுரர்களுக்கு இறை – தேவேந்திரன், தொல்லை விரஞ்சன் மால் இருவருக்கு இயம்பி இரங்கினான் – பழைய பிரமதேவர் திருமால் ஆகிய இருவரிடத்தும் முறையிட்டுப் புலம்பினான். [பக்கம் 43/94]

இரங்கும் எல்லையில் இந்திர முற்றுளந்
தரங்க மெய்தித் தளர்ந்திடல் நீயெனா
உரங்கொள் பான்மை உணர்த்தி அவனொடும்
புரங்கள் அட்டவன் பொற்றையிற் போயினார். …… 121

இரங்கும் எல்லையில் – புலம்பும்போது, இந்திர – இந்திரனே, முற்று உளம் தரங்கம் எய்தி நீ தளர்ந்திடல் – உள்ளமாகிய சமுத்திரம் முழுவதுந் துன்பத் திரைகள் எழுந்து நீ வருந்தற்க; எனா உரங்கொள் பான்மை உணர்த்தி – என்று அவன் திண்மையுறும் வகையில் தேற்றி, அவனொடும் – அவ்விந்திரனோடும், புரங்கள் அட்டவன் பொற்றையில் போயினார் – முப்புரங்களை அட்டவராகிய சிவபெருமான் எழுந்தருளியிருக்குங் கைலாசமலைக்கட் சென்றார்கள். [பக்கம் 44/94]

மாகர் யாவரும் வாசவ னும்புடை
யாக வந்திட அம்புயன் மாலுமை
பாகன் மேய பனிவரைக் கோயிலுள்
ஏகி னார்நந்தி எந்தை விடுப்பவே. …… 122
அம்புயன் மால் – பிரமதேவருந் திருமாலும், மாகர் யாவரும் வாசவனும் புடையாக வந்திட – தேவர்களனைவரும் இந்திரனும் புடைக்கண் வாராநிற்ப, உமை பாகன் மேய பணிவரை கோயிலுள்ள – உமைபாகரான சிவபெருமான் எழுந்தருளிய குளிர்ச்சிபொருந்திய திருக்கைலாசத்திலேயுள்ள செம்பொற்றிருக்கோயிலினுள்ளே, எந்தை நந்தி விடுப்ப ஏகினார் – எம்முடைய தந்தையாகிய திருநந்திதேவர் அநுமதிகொடுப்பச் சென்றார்கள் . [பக்கம் 44/94]

கண்டு நாதன் கழலிணை தாழ்ந்துநல்
தொண்டு காணத் துதித்தலும் ஆங்கவன்
அண்ட ரோடும் அலமரல் எய்தியே
வண்டு ழாய்முடி வந்ததென் னென்னவே. …… 123

கண்டு – சிவபெருமானைத் தரிசித்து, நாதன் கழலிணை தாழ்ந்து – சிவபெருமானுடைய இரண்டு திருவடிகளையும் வணங்கி, நல் தொண்டு காணத் துதித்தலும் – தமது நல்ல அடித்தொண்டு புலப்படுமாறு துதித்தபோது, ஆங்கு அவன் – ஆங்கெழுந்தருளிய சிவபெருமான், வண் துழாய் முடி – வளவிய துளவமணிந்த முடியையுடைய திருமாலே, அண்டரோடும் அலமரல் எய்தி வந்தது என் என்ன – தேவர்களோடுந் துயருற்று வந்தது என்னை என்று வினாவியருள.[பக்கம் 44/94].

வேறு
ஆனதோர் பொழுதின்மால் அரனை நோக்கியோர்
தானவன் கயமுகன் என்னுந் தன்மையான்
வானவர் தமையெலாம் வருத்தி னானவன்
ஊனமில் தவம்புரிந் துடைய வன்மையால். …… 124

ஆனதோர் பொழுதில் – அப்பொழுது, மால் அரனை நோக்கி – திருமால் சிவபெருமானை நோக்கி, ஓர் தானவன் – ஓர் அசுரன், கயமுகன் என்னும் தன்மையான் – கயமுகன் என்னுந் தன் இயல்பைக் குறிக்கும் பெயரையுடையவன், அவன் – அவ்வசுரன், ஊனம் இல் தவம் புரிந்து உடைய வன்மையால் – குற்றமில்லாத தவத்தைச் செய்து பெற்றுக்கொண்ட வலிமையினால், வானவர் தமை எலாம் வருத்தினான் – தேவர்களையெலாந் துன்புறுத்தினான். [பக்கம் 45/94]

வெங்கய முகத்தினன் விறலை நீக்குதல்
எங்களுக் கரியதால் எவர்க்கும் ஆதியாம்
புங்கவ நினக்கது பொருளன் றாகையால்
அங்கவன் உயிர்தொலைத் தருள வேண்டுநீ. …… 125
வெம் கயமுகத்தினன் விறலை நீக்குதல் எங்களுக்கு அரியது – கொடிய கயமுகாசுரனது வலியை ஒழித்தல் எங்களுக்கு அரிது; எவர்க்கும் ஆதி ஆம் புங்கவ – யாவருக்கும் ஆதியாகும் மேலோரே, நினக்கு அது பொருளன்று – வரம்பிலாற்றலுடைய தேவரீருக்கு அவ்வாறு செய்தல் ஒரு பொருளன்று; ஆகையால் அங்கவன் உயிர் தொலைத்து நீ அருளவேண்டும் – ஆகையினாலே அவனுடைய உயிரை ஒழித்துத் தேவரீர் அருள் புரிதல்வேண்டும். [பக்கம் 45/94]

என்றுரை செய்தலும் ஈசன் யாமிவண்
ஒன்றொரு புதல்வனை யுதவித் தோல்முக
வன்றிறல் அவுணனை மாய்த்து மற்றவன்
வென்றிகொண் டேகுவான் விடுத்துமேல் என்றான். …… 126

என்று உரை செய்தலும் – என்று திருமால் விண்ணப்பஞ் செய்தலும், ஈசன் – சிவபெருமான், யாம் இவண் ஒன்று ஒரு புதல்வனை உதவி – யாம் இவ்விடத்தில் எம்மோடொன்றி எமக்கபின்னமாய ஒரு புதல்வனைப் பெற்று, அவன் – அப்புதல்வன், தோல் முக வல் திறல் அவுணனை மாய்த்து – கயமுகன் என்னும் வலிய திறலினையுடைய அசுரனை அழித்து, வென்றி கொண்டு ஏகுவான் – வெற்றி கொண்டு வரும்படி, மேல் விடுத்தும் என்றான் – இனி அனுப்புவோம் என்று அருளிச்செய்தார்.
யாம் என்றருளியது சத்தியையும் உளப்படுத்தென்று கூறினும் அமையும். [பக்கம் 45/94]

வீடிய பற்றுடை விரதர்க் கென்னினும்
நாடிய அரியவன் நவின்ற வாய்மையைச்
சூடினர் சென்னிமேல் தொழுத கையராய்
ஆடினர் பாடினர் அமரர் யாருமே. …… 127

வீடிய பற்றுடை விரதர்க்கு என்னினும் – பற்றற்ற தவ விரதர்களுக்காயினும், நாடிய அரியவன் – நாடுதற்கரியவரான சிவபெருமான், நவின்ற வாய்மையை – அருளிச்செய்த சத்திய வசனத்தை, சென்னிமேல் சூடினர் – சிரமேற் கொண்டவராய், தொழுத கையராய் – கூப்பி வணங்கிய கையினராய், அமரர் யாரும் பாடினர் ஆடினர் – தேவர்களெல்லாம் பாடி ஆடினார்கள். [பக்கம் 46/94]

பாங்கரில் அனையரைப் பரிந்து நோக்கியே
ஈங்கினி நும்பதிக் கேகு வீரென
ஆங்கவர் எம்பிரான் அடியில் வீழ்ந்தனர்
வீங்குறு காதலால் விடைகொண் டேகினார். …… 128

பாங்கரில் அனையரை பரிந்து நோக்கி – பக்கத்தே நின்ற அவர்களை அன்போடு நோக்கி, இனி ஈங்கு நும்பதிக்கு ஏகுவீர் என – இனி இவ்விடத்தினின்றும் உங்கள் நகரங்களுக்குச் செல்லுவீர்களாக என்று அருளிச்செய்ய, ஆங்கு அவர் எம்பிரான் அடியில் வீங்குறு காதலால் வீழ்ந்தனர் – அப்பொழுது அவர்கள் எம்பெருமானுடைய திருவடியில் மிகுந்த விருப்பத்தோடு விழுந்து வணங்கி, விடைகொண்டு ஏகினார் – விடைபெற்றுக்கொண்டு சென்றார்கள். [பக்கம் 46/94]

ஏகிய எல்லையில் எண்ணி லாவிதி
சேகரம் மிலைச்சிய சென்னி வானவன்
பாகமுற் றுலகெலாம் பயந்த சுந்தரத்
தோகையை நோக்கியே இதனைச் சொல்லுவான். …… 129

ஏகிய எல்லையில் – திருமால் முதலிய தேவர்கள் சென்றபின்பு, எண்ணிலாவிதி சேகரம் மிலைச்சிய சென்னி வானவம் – அளவில்லாத பிரமாக்களின் சிரமாலைகளை முடியிற் சூடிய சிவபெருமான், பாகம் உற்று உலகெலாம் பயந்த சுந்தரத் தோகையை நோக்கி – தமது இடப்பாகத்திற் பொருந்தி உலகம் முழுவதையும் பெற்ற உலகமாதாவாகிய அழகிய உமாதேவியாரை நோக்கி, இதனைச் சொல்லுவான் – இதனை அருளிச் செய்வார். [பக்கம் 46/94]

யாம்பெரு விருப்புடன் இயற்று வித்திடுந்
தேம்படு தருவனந் தெரித்துஞ் செல்கென
வாம்பரி சருளினை வருவன் ஆங்கெனாக்
காம்படு தோளுடைக் கவுரி கூறினாள். …… 130

யாம் பெரு விருப்புடன் இயற்றுவித்திடும் – யாம் மிக்க விருப்பத்துடன் செய்வித்த, தேம் படு தருவனம் தெரிந்தும் செல்க என – தேன் பொருந்திய தருக்களையுடைய நந்தவனத்தைப் பார்ப்போம் வருவாயாக என்று கூறியருள, ஆங்கு வருவன் – அந்த நந்தவனத்துக்கு வருவேன்; ஆம் பரிசு அருளினை எனா – தகுதியாகும் பரிசினையே அருளிச்செய்தீர் என்று, காம்பு அடு தோள் உடை கவுரி கூறினாள்- மூங்கிலைப் பழிக்குந் தோளினையுடைய உமாதேவயார் கூறினார். [பக்கம் 47/94]

ஆயது கேட்டனன் அகிலம் யாவையுந்
தாயென அருளுமத் தையல் தன்னொடுஞ்
சேயுயர் விசும்பினைச் செறிதண் சோலையில்
போயினன் மறைக்கெலாம் பொருள தாயினான். …… 131

மறைக்கு எலாம் பொருளது ஆயினான் – வேதப் பொருளாகிய சிவபெருமான், ஆயது டேட்டனன் – அதனைக் கேட்டருளி, அகிலம் யாவையும் தாய் என அருளும் அத்தையல் தன்னொடும் – உலகம் யாவையுந் தாயாய் அருளுகின்ற அந்த உலக மாதாவோடும், சேய் உயர் விசும்பினை செறி தண்சோலையில் போயினன் – மிக உயர்ந்த வானத்தை அளாவிய தண்ணிய திருநந்தவனத்தின்கட் சென்றருளினார்.

நீணுதற் கனல்விழி நிமலத் தேவெனுந்
தாணுவைப் போலவே தனது பாதமுஞ்
சேணுடைச் சென்னியுந் தேவர் யாரினுங்
காணுதற் கரியதக் கடிகொள் சோலையே. …… 132

அக்கடிகொள் சோலை – வாசனை பொருந்திய அந்தச் சோலையானது, நுதல் நீள் கனல் விழி நிமலத் தேவு எனும் தாணுவைப் போல – நெற்றிக்கண் நீண்டு விளங்கும் அக்கினிக் கண்ணையுடைய நிருமலக் கடவுள் என்று சொல்லப்ப்டுந் தாணுவாகிய சிவபெருமானைப் போல, தனது பாதமும் – தனது அடியும், சேண் உடைச் சென்னியும் – ஆகாயத்தை அளாவிய முடியும், தேவர் யாரினும் காணுதற் அரியது – தேவர்கள் யாவரானுங் காணுதற்கு அருமையானது.
சோலை பாதமுஞ் சென்னியுங் காணுதற் கரியது; அதனாலே தாணுவைப் போன்றது. அடிமுடி காண்டற்கரிய ஸ்தம்ப வடிவம் தாணு என்பதனாற் குறிக்கப்பட்டது. [பக்கம் 47/94]

தேசுடைத் தருநிரை திருமென் போதொடு
பாசடைத் தொகுதியும் பரித்து நிற்பன
ஈசனுக் கருச்சனை இயல்பின் ஆற்றிட
நேசமுற் றுடையவர் நிலைய தொக்குமால். …… 133

தேசு உடை தரு நிரை – ஒளி பொருந்திய மர வரிசைகள், திரு மென் போதொடு – அழகிய மிருதுவான புஷ்பங்களோடு, பாசு அடை தொகுதியும் – பசிய இலைத் தொகுதிகளையும், பரித்து நிற்பன – சுமந்து நிற்பவைகள் அவ்வாறு நிற்றல், ஈசனுக்கு இயல்பின் அருச்சனை ஆற்றிட – சிவபெருமானுக்கு ஏற்ற முறையில் அருச்சனை செய்யும்படி, நேசம் முற்றுடையவர் நிலையது ஒக்கும் – அன்புமிக்கு நிற்பாரின் நிலையை நிகர்க்கும். [பக்கம் 48/94]

பாலுற வருவதோர் பரைதன் மெய்யொளி
மேலுறு பைங்கொடி வேத நாயகன்
ஏலுறு தாருக வனத்தில் எய்தமுன்
மாலுறு மங்கையர் வடிவம் போலுமால். …… 134

பால் உற வருவது ஒர் பரைதன் மெய் ஒளி – பக்கத்தே ஒருமையுற வருகின்ற உமாதேவியாரின் திருமேனியினொளி, மேல் உறு பைங்கொடி – தம்மீது படியப்பெற்ற பசிய கொடிகள், வேதநாயகன் ஏல் உறு தாருக வனத்தில் எய்த – வேதநாயகரான சிவபெருமான் பிக்ஷாடனராய் மன எழுச்சி மிக்க தாருக வனத்தின்கட் செல்ல, முன் – அவர் முன்னிலையில், மால் உறு மங்கையர் வடிவம் போலும் – அவர்பால் மோகம் மிக்க முனிவர் பத்தினிகளின் பொன்வண்ணமாய பசலை பூத்த வடிவங்களை ஒக்கும்.
பரை பாலுற வருதலின்,மெய்யொளி செம்மைகலந்தாயிருக்கு மென்க. எழுச்சி, தாருக வனத்து முனிவர்களின் ஆத்மவேக முனைப்பு. [பக்கம் 48/94]

கொடிகளுந் தருக்களின் குழுவு மாதுடன்
அடிகளங் கேகலும் அனையர் செம்மையுஞ்
சுடர்கெழு பசுமையந் துவன்றி அன்னதோர்
வடிவுகொண் டிருந்திடும் வண்ணம் போலுமால். …… 135

கொடிகளும் தருக்களின் குழுவும் – கொடிகளும் கொடிகள் படர்ந்த தருக்களின் கூட்டமும், மாதுடன் அடிகள் அங்கு ஏகலும் – உமாதேவியாருடன் சிவபெருமான் அவ்வனத்துக்கு எழுந்தருளுதலும், அனையர் செம்மையும் சுடர் கெழு பசுமையும் துவன்றி – அவ்விருவரின் செம்மை நிறமும் ஓளி விடுகின்ற பசுமை நிறமும் தம்மேற் செறியப்பெற்று, அன்னது ஓர் வடிவு கொண்டு – அத்தகையதாகிய இருநிறமுங் கலந்ததொரு வடிவத்தை எடுத்து, இருந்திடும் வண்ணம் போலும் – அவ்வனத்தில் இருக்குந் தன்மையை ஒக்கும்.

கொடிகளுந் தருக்களும் இருநிறமுந் துவன்றப் பெற்றிருக்கும் வண்ணம், இருந்திடும் வண்ணம் போலும் என்க. [பக்கம் 48/94]

பூந்தரு நிரைகளில் பொருவில் கோட்டிடைச்
சேந்திடு நனைபல திகழ்வ பார்ப்பதி
காந்தனை அன்பொடு கண்டு பாங்குளார்
ஏந்திய தீபிகை என்ன லானவே. …… 136

பூ தரு நிரைகளில் பொருவில் கோட்டிடை – பூக்கள் பொருந்திய தருக்களின் நிரைகளில் ஒப்பில்லாத கொம்பர்களில், சேந்திடு நனை பல திகழ்வ – செந்நிறம் பொருந்திய பலவாகிய அரும்புகள் பிரகாசிப்பன,பார்ப்பதி காந்தனை அன்பொடு கண்டு – பார்ப்பதி காந்தனை அன்பொடு தரிசித்து, பாங்குளார் ஏந்திய தீபிகை என்னல் ஆன – உரிமைத் தொண்டர்கள் தமது கரங்களில் ஏந்திய தீபச் சுடர்கள் பிரகாசிப்பன என்று சொல்லுதற் கொத்தவாயின.

பாங்குளார் கரங்களை ஒத்தலின் பொருவில் கோடு என்றார், நனை திகழ்தல் தீபிகை திகழ்தலை ஒக்குமென்ன. தீபிகை ஆகுபெயர்; தீபச் சுடர். [பக்கம் 49/94]

வான்தரு ஓர்சில மலரின் கண்டொறுந்
தேன்றுளி விடுவன சிவனைக் கண்டுழி
ஆன்றதோர் அன்பினார் அகம்நெ கிழ்ந்துகட்
கான்றதோர் புனலெனக் கவின்று காட்டிய. …… 137

இன் மலர் கண் தொறும் – இனிய இதழ்விண்டலரும் மலர்களாகிய கண்கள்தோறும், தேன் துளி விடுவன ஓர் சில வான் தரு – தேன் துளியைச் சொரிவனவாகிய ஒரு சில உயர்ந்த தருக்கள், சிவனைக் கண்டுழி – சிவபெருமானைத் தரிசித்தவுடன், அகம் நெகிழ்ந்து – மனமலர் இதழவிழ்ந்து, ஒர் புனல் கான்றது கண் – ஒப்பில்லாத ஆனந்தக் கண்ணீரைக் கான்றதாகிய கண்ணினையுடைய, ஆன்றது ஓர் அன்பினார் என – ஒப்பின்றி அகன்றதாகிய அன்பினையுடையார்போல, கவின்று காட்டிய – கசிவாகிய அழகு ஒழுகித் தம்மை காட்டின.

வண்தரு ஓர்சில மருப்பில் வானிறங்
கொண்டிடு மதுமலர் குழுமி யுற்றன
எண்டிரு மலையிடை வீழுங் கங்கையில்
தண்டுளி சிதறிய தன்மை போன்றவே. …… 138

ஓர் சில வண் தரு மருப்பில் – ஒருசில வளவிய தருக்களின் கொம்பர்களில், வால் நிறம் கொண்டிடு மதுமலர் குழுமி உற்றன – வெண்ணிறம் பொருந்திய தேன்நிறைந்த மலர்கள் குழுமியிருக்குந் தன்மை, வெண் திரு மலையிடை வீழும் கங்கையில் – வெள்ளிய கைலை மலையிலே விழுகின்ற கங்கையிலே, தண் துளி சிதறிய தன்மை போன்ற – தண்ணிய நீர்த் துளிகள் சிதறியிருக்குந் தன்மையை ஒக்கும்.
உற்றன, சிதறிய காலங்காட்டுந் தொழிற்பெயர்கள். [பக்கம் 49/94]

கற்றையஞ் சுடர்மணி கனகம் ஏனைய
பிற்றையென் னாதருள் பெரியர் வண்மைபோல்
மற்றவ ணுள்ளபன் மரமுந் தம்பயன்
எற்றையும் உலப்புறா தீகை சான்றவே. …… 139

அம் சுடர் கற்றை மணி கனகம் ஏனைய – அழகிய ஒளிக்கற்றையினையுடைய இரத்தினங்களையும் பொன்னையும் ஏனையவைகளையும், பிற்றை என்னாது – அன்றறிவா மென்னாது, அருள் பெரியர் வண்மைபோல் – வழங்குகின்ற வள்ளல்களின் ஈகைபோல, அவண் உள்ள பல் மரமும் – அந்தச் சோலையிலுள்ள பலவாகிய மரங்களும், தம் பயன் எற்றையும் – தம்முடைய பயன்கள் யாவற்றையும், உலப்பு உறாது ஈகை சான்ற – குறைவின்றி ஈதலைச் செய்தன. [பக்கம் 50/94]

காவதன் இயல்பினைக் கண்டு தன்னொரு
தேவியொ டேயருள் செய்து சிற்பரன்
ஆவியுள் ளுணர்வென அதனுள் வைகுமோர்
ஓவிய மன்றிடை ஒல்லை ஏகினான். …… 140

கா அதன் இயல்பினை கண்டு – அச் சோலையின் தன்மையை நோக்கி, தன் ஒரு தேவியொடு அருள் செய்து – தமதுஒப்பற்ற தேவியாரோடு கிருபை கூர்ந்து, சிற்பரன் – சிவபெருமான், ஆவியுள் உணர்வு என – உயிருள்ளிருக்கும் உணர்வைப்போல, அதனுள் வைகும் ஓர் ஓவிய மன்றிடை – அச்சோலையுள்ளிருக்கும் ஒரு சித்திர மண்டபத்துள், ஒல்லி ஏகினான் – விரைந்து சென்றருளினார். [பக்கம் 50/94]

எண்டகு பெருநசை எய்தி ஐம்புலன்
விண்டிடல் இன்றியே விழியின் பாற்படக்
கண்டனள் கவுரிஅக் கடிகொள் மண்டபங்
கொண்டிடும் ஓவியக் கோலம் யாவுமே. …… 141

கவுரி – உமாதேவியார், எண் தகும் பெரு நசை எய்தி – சிந்திக்கத் தகும் பெருவிருப்பைப் பொருந்தி, ஐம்புலன் விண்டிடல் இன்றி விழியின் பாற்பட – ஐம்புல அறிவும் வேறுபடா தொன்றுபட்டுக் கட்புலத்தோடு பொருந்த, அ கடிகொள் மண்டபம் கொண்டிடு ஓவியக் கோலம் யாவும் கண்டனள் – புதுமையைக் கொண்ட அம் மண்டபத்திலுள்ள சித்திர உருவம் அனைத்தையுந் திருக்கண் சாத்தினார்.
தேவியின் இச்சையாதியன பிரபஞ்ச சிருட்டியின் தொடக்கத்தைக் குறிப்பிடிவன ஆதலின் சிறப்பிக்கப்பட்டன. [பக்கம் 50/94]

பாங்கரில் வருவதொர் பரமன் ஆணையால்
ஆங்கதன் நடுவணில் ஆதி யாகியே
ஓங்கிய தனியெழுத் தொன்றி ரண்டதாய்த்
தூங்குகைம் மலைகளில் தோன்றிற் றென்பவே. …… 142

பாங்கரில் வருவதோர் பரமன் ஆணையால் – கெளரிக்குப் பக்கத்தே வருகின்ற ஒப்பற்ற சிவபெருமானது ஆணையினால், ஆங்கு அதன் நடுவணில் – அச்சித்திர மண்டபத்துக்கு மத்தியில், ஆதி ஆகி ஓங்கிய தனி எழுந்து – மூலமாகி விளங்கிய ஏகாட்சரமான பிரணவம், ஒன்று இரண்டதாய் -ஓரெழுத்தே களிறும் பிடியுமாகிய இரண்டு வடிவமாய், தூங்கு கை மலைகளின் தோன்றிற்று – தூங்குகின்ற கையினையுடைய இரு மலைகள்போலத் தோன்றியது; என்ப – என்று சிருட்டியின் இரகசியமறிந்தோர் கூறுவர்.

அன்னவை உமையவள் காண ஆங்கவை
முன்னுறு புணர்ச்சியின் முயற்சி செய்தலும்
என்னைகொல் இதுவென எண்ணித் தன்னொடு
மன்னிய முதல்வனை வணங்கிக் கூறுவாள். …… 143

அன்னவை – பரமனாணையாற் பிடியுங் களிறுமாய்த் தோன்றிய அவைகளை, உமையவள் காண – உமாதேவியார் நோக்க, ஆங்கு அவை – அப்பொழுது அவைகள், முன்னுறு புணர்ச்சியின் முயற்சி செய்தலும் – சிருட்டிதோறும் முன்னர் உறுவதாகிய புணர்ச்சிக்கண் முயலுதலும், இது என்னைகொல் என எண்ணி – இந்நிகழ்ச்சி இருந்தபடி என்னை என்று நினைந்து, தன்னொடு மன்னிய முதல்வனை வணங்கிக் கூறுவாள் -தம்மோடு அபின்னமாய் நிலை பெற்ற முதல்வராகிய சிவபெருமானை வணங்கிக் கூறுவார்.

முன்னுறு புணர்ச்சி அகப்பொருட்டுறைகளுள் ஒன்று. அது முன்னிகழ்ந்த புணர்ச்சியை ஞாபகம் செய்வது. [பக்கம் 51/94]

மூலமாம் எழுத்திவை முயங்கி மால்கரிக்
கோலமாய்ப் புணர்வதென் கூறு கென்றலும்
ஏலவார் கருங்குழல் இறைவி கேளென
ஆலமார் களத்தினன் அருள்செய் கின்றனன். …… 144

மூலமாம் எழுத்து – மூலமாகிய பிரணவ எழுத்து, மால் கரி கோலம் இவையாய் – பெரிய யானைகளின் வடிவங்களாகிய இவைகளாய், முயங்கி புணர்வது என் கூறுக என்றலும் – ஒன்றோடொன்று தழுவிப் புணர்வதென்னை அருளிச் செய்க என்று வினவுதலும், ஏல வார் கருங்குழல் இறைவி கேள் என – மயிர்ச்சாந்து பொருந்திய நீண்ட கரிய கூந்தலினையுடைய தலைவியே கேட்பாயாக என்று, ஆலம் ஆர் களத்தினன் அருள் செய்கின்றனன் – நஞ்சு பொருந்திய கண்டத்தினையுடையவராகிய சிவபெருமான் திருவாய்மலர்ந்தருளுகின்றார். [பக்கம் 51/94]

முன்புநீ காண்டலின் மூலமாய் உடையதோர்
மன்பெருந் தொல்பொறி மருவியீர் உருவுறீஇ
அன்பினால் ஆனைபோற் புணருமால் ஆகையால்
நின்பெருந் தகவினை நினைகிலாய் நீயுமே. …… 145

முன்பு நீ காண்டலின் – முன்னர் நீ பார்த்தமையால், மூலமாய் உடையது ஓர் மன் பெரும் தொல் பொறி – தோன்றுவ அனைத்துக்கும் வித்தாய் ஒப்பில்லாத என்றுமுள்ள பெருமை பொருந்திய அநாதியான பிரணவம், ஆனை போல் ஈருரு உறீஇ மருவி அன்பினால் புணரும் – களிறும் பிடியுமாகிய யானைகள் போல இரண்டு வடிவம் எடுத்து ஒன்றோடொன்று மருவி அன்பினாற் புணராநிற்கும்; ஆகையால் – உன் காண்ட விசேடம் இருந்தவாற்றால், நின் பெரும் தகவினை நீயும் நினைகிலாய் – உனது பெருந்தகைமையை நீயும் அறியாய்.

பரமன் ஆணையால் ஒன்று இரண்டாய்த் தோன்றியதாயினும், ஆணையும் அவளே யாதலின், காண்டல் விசேடந்தானே, இருஉரு ஆதற்கும் புணர்தற்குங் காரணமாக ஓதப்பட்டது. [பக்கம் 52/94]

காட்சியால் இதுசெயுங் காரணம் பெற்றநின்
மாட்சிதான் யாமலான் மற்றியார் உணர்குவார்
ஆட்சியாய் உற்றதொல் அருமறைக் காயினுஞ்
சேட்செலா நிற்குநின் திருவருட் செய்கையே. …… 146

காட்சியால் – காட்சி மாத்திரையால், இது செயும் காரணம் பெற்ற – இந் நிகழ்ச்சி நிகழுங் காரணம் இயல்பானே அமைந்த, நின் மாட்சி தான் யாம் அலால் யார் உணர்குவார் – உனது மாட்சிமையை யாமன்றி வேறு யார் அறிவார்; ஆட்சியாய் உற்ற – இருடிகளின் வழி வழி ஆட்சிப்பட்டு வந்த, தொல் அருமறைக்கு ஆயினும் – பழைய வேதங்களுக்குத் தானும், நின் திருவருள் செய்கை சேண் செல்லா நிற்கும் – உன்னுடைய திருவருட்செய்கை எட்டாது வெகுதூரத்ததாம்.

என்னவே முகமனால் எம்பிரான் அம்பிகை
தன்னொடே மொழியஅத் தந்தியும் பிடியுமாய்த்
துன்னியே புணர்வுறுந் தூயசெய் தொழில்விடா
முன்னமே போன்றதால் முடிவிலாக் குடிலையே. …… 147

என்ன முகமனால் எம்பிரான் அம்பிகை தன்னொடு மொழிய – என்றிவ்வாறு முகஸ்தூதியாக எம்பெருமான் எம்பெருமாட்டிக்குக் கூறியருள, முடிவிலாக் குடிலை – மூலம்போலவே முடிவுங் காண்டற்கரிய பிரணவம், தந்தியும் பிடியுமாய் துன்னி புணர்வுறும் தூய செய்தொழில் விடா- களிறும் பிடியுமாகி ஒன்றோடொன்று மருவிப் புணர்தலைச் செய்யும் நிருமலமாகிய தொழிலை விடுத்து, முன்னம் போன்றது – தொன்மைபோல் ஏகமாகியது.

எம் பெருமாட்டியின் செயலனைத்தும் எம்பெருமானை இன்றி அமையாமையின், ‘முகமன்’ என்றுரைக்கப்பட்டது. சிருட்டி விருத்திப்பொருட்டாயதாதலின், தூய செய் தொழில் என்றார். [பக்கம் 52/94].

அக்கணத் தாயிடை ஐங்கரத் தவன்அருள்
முக்கண்நால் வாயினான் மும்மதத் தாறுபாய்
மைக்கருங் களிறெனும் மாமுகத் தவன்மதிச்
செக்கர்வார் சடையன்ஓர் சிறுவன்வந் தருளினான். …… 148

அக்கணத்து ஆயிடை – அப்பொழுது அவ்விடத்தில், ஓர் சிறுவன் – ஒரு பாலகர், அருள் முக்கண் நால்வாயினான் – அருள்பொழியும் மூன்று கண்களையும் நான்ற வாயினையு முடையவர்; மும்மதத்து ஆறு பாய் – அறிவு இச்சை செயல் என்கின்ற மூன்று மதங்களாகிய ஆறு பெருகுகின்ற, மை கரும் களிறு எனும் மாமுகத்தவன் – மிக்க கரிய களிற்று யானையின் முகம்போன்ற திருமுகத்தையுடையவர்; மதிச் செக்கர் வார் சடையன் – பாலசந்திரனை அணிந்த செவ்வானம் போன்ற நீண்ட சடையையுடையவர்; ஐங்கரத்தவன் – ஐந்து திருக்கரங்களையுடையவர்; வந்தருளினான் – திருவவதாரஞ் செய்தருளினார். [பக்கம் 53/94]

ஒருமையால் உணருவோர் உணர்வினுக் குணர்வதாம்
பெருமையான் எங்கணும் பிரிவரும் பெற்றியான்
அருமையான் ஏவரும் அடிதொழுந் தன்மையான்
இருமையாம் ஈசனே என்னநின் றருளுவான். …… 149

ஒருமையால் – மன ஒருமைப்பாட்டோடு, உணருவோர் உணர்வினுக்கு – தம்மை அறிகின்றவர்களுடைய அறிவுக்கு, உணர்வது ஆம் பெருமையான் – அறிவாய் விளங்கும் பெருமையை யுடையவர்; எங்களும் பிரிவு அரும் பெற்றியான் – எங்கும் பிரதலின்றி வியாபித்திருப்பவர்; அருமையான் – பெறுதற் கரியவர்; ஏவரும் அடி தொழும் தன்மையான் – பெறுதற்கரியராயினும் எவருந் திருவடிகளை வணங்கும் எளிமையினையுடையவர்; இருமையாம் ஈசனே என்ன – ஒருமையின் இருமையாகுஞ் சிவபரம் பொருளே போல, நின்று – இருமையின் ஒருமையாய் எழுந்தருளி, அருளுவான் – திருவருள் பாலிப்பவர்.

அருமை வேதக் காட்சிக்கும் உபநிடத்துச்சியில் விரித்த போதக் காட்சிக்கும் எட்டாமை. இருமை – சிவம் சத்தியாகிய இருமை, ஒருமை பிரிப்பரிய இரண்டன் கூட்டரவு. கூட்டரவு விசேடத்தான் உதித்தமையின் மூத்த பிள்ளையார் இருமையின் ஒருமையாம். [பக்கம் 53/94]

மருளறப் புகலுநான் மறைகளில் திகழுமெய்ப்
பொருளெனப் படுமவன் புவனமுற் றவர்கள்தம்
இருளறுத் தவர்மனத் திடர்தவிர்த் தருளவோர்
அருளுருத் தனைஎடுத் தவதரித் துளனவன். …… 150

மருள் அற புகலும் – மயக்கம் நீங்கும்பொருட்டு உபதேசிக்கப்படும், நான் மறைகளில் திகழும் மெய்ப் பொருள் எனப்படும் அவன் – நான்கு வேதங்களிலுந் திகழுகின்ற மெய்ப்பொருள் என்று நிச்சயிக்கப்படும் அந்த இறைவர் தாமே, அவன் – இந்த விநாயகப் பெருமான் ஆவர்; புவனம் உற்றவர்கள் தம் இருள் அறுத்து – புவனங்களில் உள்ளவர்களின் அஞ்ஞான இருளை நீக்கி, அவர் மனத்து இடர் தவிர்த்து – அவர்களின் மனத்துன்பங்களை ஒழித்து, அருள – திருவருள் புரியும்படி, ஓர் அருள் உரு தனை எடுத்து – ஒரு திருவருள் வடிவத்தை எடுத்து, அவதரித்துளன் – அவதரித்தருளினார். [பக்கம் 54/94]

வந்துமுன் னிருவர்தம் மலரடித் தலமிசைச்
சிந்தையார் வத்தொடுஞ் சென்னிதாழ்த் திடுதலுந்
தந்தையுந் தாயுமுன் தழுவிமார் புறவணைத்
தந்தமில் கருணைசெய் தருளினார் அவ்வழி. …… 151

அவன் – விநாயகப்பெருமான், முன் வந்து இருவர் தம் மலரடி தலம் மிசை – அம்மையப்பர்களின் முன்வந்து அவர்களுடைய மலரடிகளின்மீது, சிந்தை ஆர்வத்தொடும் சென்னி தாழ்ந்திடுதலும் – மன விருப்பத்தோடு தலை தாழ்ந்து வணங்குதலும், அவ்வழி – அப்பொழுது, தந்தையும் தாயும் முன் தழுவி மார்பு உற அணைத்து – சிவபெருமானும் உமாதேவியாரும் முந்தி எடுத்துத் தழுவித் திருமார்போடு பொருந்த அணைத்து, அந்தம் இல் கருணை செய்தருளினார் – முடிவற்ற திருவருள் பாலித்தார்கள்.

அவன், முதற் செய்யுளின் இறுதிக்கண்ணது; ஈண்டுங் கூட்டப்பட்டது. [பக்கம் 54/94]

என்னரே யாயினும் யாவதொன் றெண்ணுதல்
முன்னரே உனதுதாள் முடியுறப் பணிவரேல்
அன்னர்தஞ் சிந்தைபோல் ஆக்குதி அலதுனை
உன்னலார் செய்கையை ஊறுசெய் திடுதிநீ. …… 152

என்னரே ஆயினும் யாவதும் ஒன்று எண்ணுதல் முன்னர் – யாவரேயாயினும் யாதொரு கருமத்தைச் செய்ய எண்ணுதற்கு முன், உனது தாள் முடி உற பணிவரேல் – அக் கருமம் இடையூறின்றி இனிது முடியும்பொருட்டு உன்னுடைய தாள்களிலே தலை பொருந்த வணங்குவாரேயாயின், அன்னர் தம் சிந்தை போல் ஆக்குதி – அவருடைய மனம்போல அதனை முற்றுப்பெறச் செய்குதி; அலது – அவ்வாறு வணங்காது, உனை உன்னலார் செய்கையை நீ ஊறு செய்திடுதி – உன்னை முதற்கண் நினைந்து வழிபடாதவர்களின் கருமங்களுக்கு நீ இடையூறு செய்குதி. [பக்கம் 54/94]

சேயநன் மலர்மிசைத் திசைமுகன் மால்முதல்
ஆயபண் ணவர்தமக் காருயிர்த் தொகையினுக்
கேயபல் கணவருக் கெத்திறத் தோர்க்குநீ
நாயகம் புரிதியால் நல்லருட் டன்மையால். …… 153

சேய நல் மலர்மிசை திசைமுகன் மால் முதலாய பண்ணவர் தமக்கு – நல்ல செந்தாமரை மலரிலிருக்கும் பிரமா திருமால் முதலிய தேவர்களுக்கும், ஆருயிர்த் தொகையினுக்கு – அரிய உயிர்த்தொகைக்கும், ஏய பல் கணவருக்கு – பொருந்திய பலவகைக் கணங்களுக்கும், எத்திறத்தோர்க்கும் – மற்றை எத் தகையவர்களுக்கும், நல் அருள் தன்மையால் நாயகம் நீ புரிதி – நல்ல திரு வருளைப் பாலிக்குந் தன்மையோடு நாயகத் தன்மையை நீ புரிவாயாக.
நாயகத் தன்மை – தலைமை [பக்கம் 55/94].

கானுறுங் கரடவெங் கயமுகத் தவனெனுந்
தானவன் வன்மையைச் சாடியே தண்டுழாய்
வானவன் சிறுமையும் மாற்றியே வருகெனா
ஆனையின் முகவனுக் கைம்முகன் அருள்செய்தான். …… 154

கான் உறும் – நாற்றம் பொருந்திய, கரட வெம் கய முகத்தவன் எனும் – மதம்பாய் சுவட்டினையுடைய கொடிய கயமுகனென்று சொல்லப்படுகின்ற, தானவன் வன்மையை சாடி – அசுரனது வலியை அழித்து, தண் துழாய் வானவன் சிறுமையும் மாற்றி – தண்ணிய துழாயை யணிந்த திருமாலின் சாபமாகிய சிறுமையையும் நீக்கி, வருக எனா – வருவாயாக என்று, ஐம் முகன் ஆனையின் முகவனுக்கு அருள் செய்தான் – ஐந்து திருமுகங்களையுடைய சிவபெருமான் ஆனைமுகக் கடவுளுக்குத் திருவருள்செய்தார். [பக்கம் 55/94]

மோனமே குறியதா முதலெழுத் தருளிய
ஞானமா மதலைபால் நண்ணவே பூதவெஞ்
சேனையா யினஅருள் செய்துசிற் பரையொடும்
ஆனைமா முகனொடும் அமலன்மீண் டருளினான். …… 155

மோனமே குறியதாம் முதலெழுத்து அருளிய – மெளனமே தியானக் குறியாயமையும் முதலெழுத்தாகிய பிரணவத்தினின்றுந் தந்தருளிய, ஞானமா மதலைபால் நண்ண – பெருமை பொருந்திய ஞானப் பிள்ளையார்பாற் சேனையாய்ப் பொருந்த, பூத வெம் சேனையாயின அருள் செய்து – வெவ்விய பூத சேனைகளாயுள்ளவற்றைக் கொடுத்தருளி, சிற்பரையொடும் ஆனைமாமுகனொடும் அமலன் மீண்டருளினான் – சிற்பரையாகிய உமாதேவியாரோடும் ஆனைமுகப் பிள்ளையோடும் சிவபெருமான் அச்சோலையினின்றும் மீண்டு சென்றருளினார். [பக்கம் 55/94]

புங்கவர்க் கிறைவனாம் புதல்வனை நோக்கிடா
நங்கடைத் தலையினில் நாயகம் புரிகெனா
அங்கருத் தியொடிருத் தினன்அணிக் கோயிலுட்
சங்கரக் கடவுள்சுந் தரியொடு மருவினான். …… 156

புங்கவர்க்கு இறைவனாம் புதல்வனை நோக்கிடா – தேவ நாயகராகிய பிள்ளையாரை நோக்கி, நம் கடைத்தலையினில் நாயகம் புரிக எனா அங்கு அருத்தியொடு இருத்தினன் – நமது கடைத்தலை வாய்தலில் நாயகத் தன்மையைப் புரிவாயாக என்று வவ்விடத்தில் விருப்பத்தோடு இருத்தியருளி, சங்கரக் கடவுள் சுந்தரியொடு அணி கோயிலுள் மருவினான் – உயிர்களுக்குச் சுகஞ் செய்யுங் கடவுளாகிய சிவபெருமானின் உமாதேவியாரோடும் அழிகிய திருகோயிலுள் வீற்றிருந்தருளினார். [பக்கம் 56/94]

தந்திமா முகமுடைத் தனயன்அங் கணுகியே
முந்துபா ரிடமெலாம் மொய்த்துமுன் சூழ்தர
நந்திவந் தனைசெய நான்முகன் முதலினோர்
வந்துவந் தடிதொழ மகிழ்வொடே வைகினான். …… 157

தந்தி மா முகமுடை தனயன் – பெருமை பொருந்திய ஆனைமுகப் பிள்ளையார், அங்கு அணுகி – அவ்விடத்தில் எழுந்தருளி, முந்து பாரிடம் எலாம் முன் மொய்த்து சூழ்தர – முந்துகின்ற பூத சேனைகள் எல்லாம் எதிரில் நெருங்கிச் சூழ, நந்தி வந்தனை செய – திருநந்திதேவர் வழிபாடு செய்ய, நான்முகன் முதலினோர் வந்து வந்து அடிதொழ – பிரமதேவர் முதலியவர்கள் வந்து வந்து திருவடிகளை வணங்க, மகிழ்வொடு வைகினான் – மகிழ்வோடு வீற்றிருந்தருளினார். [பக்கம் 56/94]

அன்னதற் பின்னரே ஆயிரம் பெயருடைப்
பொன்னுலாம் நேமியான் புனிதனைக் காணிய
மின்னுதண் சுடர்விடும் வெள்ளிமால் வரைமிசைத்
துன்னினான் ஆலயச் சூழல்முன் அணுகினான். …… 158

அன்னதன் பின்னர் – அதற்குப் பின்பு, ஆயிரம் பெயர் உடை – ஆயிரந் திருநாமங்களையுடைய, பொன் உலாம் நேமியான் – அழகு பொருந்திய சக்கரப்படையை யுடையவராகிய திருமால், புனிதனை காணிய – புனிதரான சிவபெருமானைத் தரிச்சிக்கும்பொருட்டு, மின்னு தண் சுடர் விடு வெள்ளி மால்வரை மிசை துன்னினான் – பிரகாசிக்கின்ற தண்ணிய ஒளிக்கரணங்களை விடுக்கின்ற திருக்கைலாச கிரியின்கண்ணே சென்று, ஆலயச் சூழல் முன் அணுகினான் – திருக்கோயிலின் முன்னிடத்தை அடைந்தார். [பக்கம் 56/94]

அந்தியார் சடைமுடி அண்ணல்தன் அருளினால்
நந்திதே வுய்த்திட நங்கையோர் பங்கனாம்
எந்தைபா லெய்தியே இணைமலர்த் தாள்தொழாப்
புந்தியார் வத்தொடும் போற்றிசெய் தருளவே. …… 159

அந்தி ஆர் சடை முடி அண்ணல் தன் அருளினால் – அந்தி வானத்தை ஒத்த சடைமுடியினையுடைய சிவபெருமானது திருவருளினால், நந்தி தேவு உய்த்திட – திருநந்தி தேவர் உள்ளே விடுக்க, நங்கை ஒர் பங்கன் ஆம் எந்தைபால் எய்தி – உமாதேவியாரை ஒரு பாகத்திற் கொண்டருளியவராகிய சிவபெருமானை அடைந்து, இணை மலர் தாள் தொழா – இரண்டாகிய மலரடிகளை வணங்கி, புந்தி ஆர்வத்தொடும் போற்றி செய்தருள – மன விருப்பத்தோடு துதி செய்து நிற்ப. [பக்கம் 57/94]

வேறு
நிருத்தனவ் விடைதனில் நேமி யான்தனை
இருத்தியென் றருள்புரிந் திடத்தின் மேவிய
ஒருத்தியை நோக்கிஒன் றுரைப்பங் கேளெனா
அருத்திசெய் ஆடல்ஒன் றருளிற் கூறுவான். …… 160

நிருத்தன் – பஞ்சகிருத்திய கர்த்தாவாகிய சிவபெருமான், நேமியான் தனை
அ இடைதனில் இருத்தி என்று அருள் புரிந்து – திருமாலை அவ்விடத்தில் இருப்பாயாக என்று அருள் செய்து, இடத்தின் மேவிய ஒருத்தியை நோக்கி – இடப்பாகத்திற் பொருந்திய ஒப்பற்ற தேவியை நோக்கி, ஒன்று உரைப்பம் கேள் எனா – ஒன்று உரைப்போம் கேட்பாயாக என்று, அருத்தி செய் ஆடல் ஒன்று – தாம் விருப்பஞ் செய்ததொரு விளையாடலை, அருளின் கூறுவான் – ஆன்மாக்கள் மீது கொண்ட திருவருளினாலே கூறியருளுவார்.

அருத்தி செய்ததும் ஆன்மாக்கள் பொருட்டேயாம் [பக்கம் 57/94]

சூதனை எம்மொடே பொருதி தோற்றனை
ஆதியேல் நீபுனை அணிகள் யாவையும்
ஈதியால் வென்றனை என்னின் எம்மொரு
பாதியாஞ் சசிமுதற் பலவுங் கோடியால். …… 161

எம்மொடு சூதினை பொருதி – நீ எம்மோடு சூதாடக் கடவாய்; தோற்றனை ஆதியேல் – தோற்றாயானால், நீ புனை அணிகள் யாவையும் ஈதி – நீ தரித்த ஆபரணங்கள் அனைத்தையும் எமக்குக் கொடு; வென்றனை என்னின் – வென்றாயானால், எம் ஒரு பாதியாம் சசி முதல் பலவுங் கோடி – எம்மிடத்திலுள்ள ஒரு பாதியாகிய சந்திரன் முதலிய் பல அணிகலங்களையும் பெற்றுக்கொள். [பக்கம் 57/94].

என்னலும் உமையவள் இசைவு கோடலும்
அன்னதொ ரெல்லையின் அரியை நோக்கியே
தன்னிகர் இல்லவன் இதற்குச் சான்றென
மன்னினை இருத்தியான் மாயநீ என்றான். …… 162
என்னலும் – என்றருளிச்செய்ய, உமையவள் இசைவு கோடலும் – உமாதேவியார் இசைவுகொண்டாராக, அன்னது ஓர் எல்லையில் – அவ்வாறாயதொரு சமயத்தில், தன் நிகர் இல்லவன் அரியை நோக்கி – தமக்கொப்பாரில்லாத சிவபெருமான் திருமாலை நோக்கி, மாய நீ இதற்குச் சான்று என மன்னினை இருத்தி என்றான் – மாயவனே நீ இந்தச் சூதாட்டத்துக்குச் சான்றாகப் பொருந்தி இருப்பாயாக என்று அருளிச்செய்தார்.

தன்னிகரில்லவன் என்றதனால் இது நிகரற்றதொரு சூது என்பதும், மாய என்று விளித்தமையால் அரியின் மயக்கத்தைப் போக்குவதொன்றென்பதுங் கொள்க. [பக்கம் 58/94].

பற்றிகல் இன்றியே பழவி னைப்பயன்
முற்றுணர்ந் துயிர்களை முறையின் வைப்பவன்
மற்றிது புகறலும் வனசக் கண்ணினான்
நற்றிறம் இஃதென நவின்று வைகினான். …… 163

பற்று இகல் இன்றி – விருப்பு வெறுப்பின்றி, பழ வினை பயன் முற்று உணர்ந்து – பழைய வினையின் பயன்களை முழுவதுமுணர்ந்து, உயிர்களை முறையின் வைப்பன் – உயிர்களை ஏற்ற முறையானே இன்பத் துன்பங்களைப் புசிக்கும்படி வைப்பவராகிய சிவபெருமான், இது புகறலும் – இதனை அருளிச்செய்தலும், வனசக் கண்ணினான் – தாமரைக் கண்ணரான திருமால், இஃது நல் திறம் என நவின்று – தமக்கு பணித்த இது நல்லதேயாம் என்று கூறி, வைகினான் – ஆட்டத்துக்குச் சான்றா யிருந்தார். [பக்கம் 58/94]

இந்தவா றாயிடை நிகழும் எல்லையில்
சுந்தரன் முதலிய உழையர் சுற்றினோர்
அந்தமில் பெருங்குணத் தாதி ஏவலில்
தந்தனர் காசொடு பலகை தன்னையே. …… 164

இந்த ஆறு ஆயிடை நிகழும் எல்லையில் – இவ்வாறு அவ்விடத்தில் நிகழும் போது, சுந்தரன் முதலிய உழையர் சுற்றினோர் – சுந்தரர் முதலிய அணுக்கத் தொண்டர்களாய்ச் சூழநின்றவர்கள், அந்தம் இல் பெரும் குணத்து ஆதி ஏவலின் – அழிவற்ற பெருங்குணத்தினையுடைய சிவபெருமானது கட்டளைப்படி காசொடு பலகை தன்னை தந்தனர் – சூதாடு கருவிகளோடு உரிய பலகையைக் கொண்டுவந்து வைத்தார்கள். [பக்கம் 58/94].

அதுபொழு தண்ணலும் அரியை நோக்கியிம்
முதிர்தரு கருவியை முறையின் வைக்கெனக்
கதுமென வைத்தலுங் கவுரி நீநமக்
கெதிருறு கென்றுமுன் னிருத்தி னானரோ. …… 165

அது பொழுது அண்ணலும் அரியை நோக்கி – அப்பொழுது சிவபெருமானுந் திருமாலைப் பார்த்து, இ முதிர்தரு கருவியை – இந்த முதிர்ச்சி பொருந்திய கருவிகளை, முறையின் வைக்க என – வைக்கும் முறைப்படி வைக்குக என்று பணிக்க, கதும் என வைத்தலும் – திருமால் அவ்வாறே விரைந்து வைக்க, கவுரி நீ நமக்கு எதிர் உறுக என்று – கவுரியே நீ எமக்கு எதிரில் இருபாயாக என்று, முன் இருத்தினான் – தமக்கு எதிரே இருத்தியருளினார்.

சிருட்டிதோறும் வைத்து முதிர்ச்சியெய்திய கருவிகளென்க. [பக்கம் 59/94].

கவற்றினை முன்னரே உய்ப்பக் கண்ணுதல்
அவற்றினைப் பின்னுற அவளும் உய்த்தனள்
தவற்றியல் பல்லதோர் வல்ல சாரியால்
எவற்றினும் மேலையோர் இனிதின் நாடினார். …… 166

கவற்றினை முன்னரே கண்ணுதல் உய்ப்ப – கவறு என்று சொல்லப்படும் உருட்டப்படுபவைகளை முதற்கண் சிவபெருமான் உருட்ட, அவற்றினை – அக் கவறுகளை, பின்னுற அவளும் உய்த்தனள் – பின்பு உமாதேவியாரும் உருட்டி, தவறு அல்லது ஓர் இயல்பு – குற்றம் அல்லாததான நல்லிலக்கணமாகிய தனிச் சிறப்பினையுடைய, வல்ல சாரியால் – சூதாடுங்கருவிகளுள் சாரியென்னுங் கருவி விசேடத்தால், எவற்றினும் மேலையோர் – எவற்றினும் உயர்ந்தோராய இருவரும், இனிதின் ஆடினார் – இனிமை உண்டாகச் சூதாடினார்கள்.

உய்த்தனள் எச்சமுற்று. வல் – சூதாடுகருவி, காரி சூதாடு கருவி வகைகளுள் ஒன்று. வல்ல சாரி என்பதை வல்ல நாய் என்பதுபோலக் கொள்க. அ சாரியை. ‘வல்லே தொழிற்பெயரற்று; என்ற நன்னூற் சூத்திரம் நோக்குக. சாரியைப் பெயர்த்தலால் இனிமை உண்டாக ஆடினார் என்க. கவறுகள் உருண்டுபட்டது, பஞ்சு பாலை முதலியவற்றுள் ஆண்டைக்கு வேண்டுவ தொன்றாயின், சாரியை உரிய இடத்துக்குப் பெயர்க்கலாமாதலின் இனிமை மீதூறும் என்க. [பக்கம் 59/94]

பஞ்சென வுரைசெய்வர் பாலை என்பர்ஈர்
அஞ்சென மொழிவர் அஞ்சென்பர் அன்றியுந்
துஞ்சலின் நடம்என்பர் துருத்தியீ தென்பர்
விஞ்சிய மகிழ்வொடு வெடியென் றோதுவார். …… 167

பஞ்சு என உரைசெய்வர் பாலை என்பர் – பஞ்சு என்று கூறுவர் பாலை என்பர்; ஈரஞ்சு என மொழிவர் அஞ்சு என்பர் – ஈரைஞ்சு என்று கூறுவர் ஓரைஞ்சு என்பர்; அன்றியும் – அல்லாமலும், துஞ்சலில் நடம் என்பர் – சோர்வின்மையை வருவிக்கும் நடம் என்பர்; ஈது துருத்தி என்பர் – கவற்றிற் பட்ட இது துருத்தி என்பர்; விஞ்சிய மகிழ்வொடு – மிக்க மகிழ்ச்சியோடு, வெடி என்று ஒதுவார் – வெடி என்று கூறுவார்.

பஞ்சு முதலிய குறியீடுகள் சூதில் வழங்கும் பரிபாஷைச் சொற்கள். பெரும்பாலான கவறுகளிற் குறிப்பிட்ட இலக்கங்களுக்கு வழங்குபவைகள். [பக்கம் 60/94].

அடியிது பொட்டைஈ தென்பர் அஃதென
முடிவில குழூஉக்குறி முறையின் முந்துறக்
கடிதினில் கழறினர் கவறு சிந்தினார்
நொடிதரு கருவிகள் எதிரின் நூக்கினார். …… 168

அடி இது பொட்டை ஈது என்பர் – இது அடி இது பொட்டை எனபர்; அஃது என – இங்கு வழங்கிய அக் குழூஉக்குறி போல, முடிவில் குழூஉக்குறி – அளவற்ற சங்கேத மொழிகளை, முறையில் – தாம் தாம் கவறு உருட்டும் முறைக்கண், முந்துற – கவறுகளை உருட்ட முன்னமே, கடிதினில் கழறினர் – விரைந்து கூறி, கவறு சிந்தினார் – கவறுகளை எறிந்து உருட்டி, நொடி தரு கருவிகள் – நொடித்தலைத் தருகின்ற கருவிகளை, எதிரின் நூக்கினார் – எதிரே எதிரே தள்ளிவைத்தார்கள்.

சிந்தினார் எச்சமுற்று, நொடித்தல் – சொல்லுதல்; பஞ்சு பாலை என்றிங்கனம் சொல்லுதல். சொல்வோர் வினை, கருவிகளில் ஏற்றப்பட்டது. தள்ளுதல் – உந்துதல். [பக்கம் 60/94]

வேறு
ஏற்றா னவன்எய்திய இன்னருள் யாவ தேயோ
தேற்றாம் அஃதியார்க்கு மளப்பருஞ் செய்கை யாலே
மேற்றான் எதிராவுடன் ஆடிய மெல்லி யற்குத்
தோற்றான் நெடுமாலயன் நாடவுந் தோற்றி லாதான். …… 169

ஏற்றான் அவன் எய்திய இன்னருள் யாவதேயோ – இடபமாகிய ஏற்றினையுடைய அப்பெருமானார் கொண்ட இனிய அருளின் திறந்தானென்னையோ; அஃது யார்க்கும் அளப்பு அரும் செய்கையால் தேற்றாம் – பெருமானாரின் அருளின் திறம் எவருக்கும் அளந்தறிதற்கருந் தன்மைத்தாதலின் அதுபற்றி யாமொன்று மறியோம்; மேல் தான் எதிரா உடல் ஆடிய மெல்லியற்கு – முன்னம் தாம் எதிர்ந்து தம்முடன் ஆடிய மெல்லிய இயல்பினையுடைய தேவிக்கு, நெடு மால் அயன் நாடவும் தோற்று இலாதான் தோற்றான் – திருநெடுமாலும் பிரமதேவருந் தேடவுந் தோற்றல் செய்யாதவர் தோற்றல் செய்தார்.

தோற்றான் – தோல்வியடைந்தார். தோற்று – தோன்றுதல்; விகுதி கெட்டு நின்றது.
பிரபஞ்சச்சூதிற் சிவத்தை சத்தி வென்றது.
அவளால் வந்த வாக்கமிவ் வாழ்க்கை
என்பது சித்தியார்.[பக்கம் 60/94]

ஒன்றாய பரஞ்சுட ரோன்உமை தன்னை நோக்கி
நன்றா யதுநின் வலியென்று நகைத்து நம்மை
வென்றா யலைதோற் றனைமுன்னர் விளம்பு மாற்றால்
நின்றா ரொடுபூணும் எமக்கினி நேர்தி என்றான். …… 170

ஒன்று ஆய பரஞ்சுடரோன் உமை தன்னை நோக்கி – ஏகமான பரஞ்சுடராகிய சிவபெருமான் உமாதேவியாரை நோக்கி, நின் வலி நன்றாயது – உன் வன்மை நன்றாயிருக்கின்றது; என்று நகைத்து – என்று கூறிச் சிரித்து, நம்மை வென்றாயலை தோற்றனை – நம்மை வென்றாயல்லை தோல்வியடைந்தாய்; முன்னர் விளம்பும் ஆற்றால் – முன்பு ஒட்டியபடி, நின் தாரொடு பூணும் எமக்கு இனி நேர்தி என்றான் – உன்னுடைய மாலையுடன் அணிகளையும் எமக்கு இப்பொழுது அளிப்பாயாக என்று கூறியருளினார்.

உமை வேறன்மையின், ‘ஒன்றாய பரஞ்சுடர்’ என்றார் . அவ்வாற்றால் வென்றாயலை என்பதூஉமாம். [பக்கம் 61/94].

மூன்றாம் உலகங்களும் ஆருயிர் முற்று முன்னம்
ஈன்றாள் அதுகேட்டலுந் தான்இகல் ஆடல் அஞ்சி
வான்றா வியபே ரடிமாயனை வல்லை நோக்கிச்
சான்றா மெனவை கினைநீயிது சாற்று கென்றாள். …… 171

மூன்றாம் உலகங்களும் ஆருயிர் முற்றும் முன்னம் ஈன்றாள் அது கேட்டலும் – மூன்றாயிருக்கும் உலகங்களையும் அரிய உயிர் வர்க்கங்கள் முழுவதையும் முன்னர் ஈன்றருளிய தேவி அதனைக் கேட்ட அளவில், தான் இகல் ஆடல் அஞ்சி -தாம் சிவத்தோடு வாதாடுவதற்கு அஞ்சி, வான் தாவிய பேர் அடி மாயனை வல்லை நோக்கி – வானத்தை அளந்த பெரிய அடியினையுடைய திருமாலை விரைந்து நோக்கி, நீ சான்றாம் என வைகினை – நீ சாட்சியாகும் என்று சொல்லும்படி மத்தியட்சம் வதித்திருந்தாய் அதலினாலே, இது சாற்றுக என்றாள் – இதனைச் சொல்லுவாயாக என்று கூறினார்.
காமஞ் செப்பாது கண்டது மொழிமே என்றார் என்க. [பக்கம் 61/94]
(குறுந்தொகை)

சொல்லும் அளவிற் சுடர்நேமியன் சூது டைப்போர்
வெல்லுந் தகையோன் பரனென்று விளம்ப லோடும்
நல்லுண்மை சொற்றாய் திறநன்றிது நன்றி தென்னாச்
செல்லுண்ட ஐம்பால் உமைஆற்றச் சினம்பு ரிந்தாள். …… 172

சொல்லும் அளவில் சுடர் நேயமின் – உமாதேவியார் இவ்வாறு உரைத்தபோது ஒளிபொருந்திய சக்கரப்படையையுடைய திருமால், சூதுடைப் போர் வெல்லும் தகையோன் – சூது போரில் வெற்றி கொள்ளுந் தகைமைப்பாடு உடையோர், பரன் என்று விளம்பலோடும் – பரம்பொருளேயாவர் என்று கூறுதலும், நல் உண்மை சொற்றாய் – நல்லதொரு வாய்மையைக் கூறினாய்; திறிம் இது நன்று இது நன்று என்னா – உன் தன்மையாகிய இது நன்று இது நன்று என்று கூறி, செல் உண்ட ஐம்பால் உமை -மேகந் தோல்வியுண்ட ஐந்து பகுதியினது ஆகிய கூந்தலையுடைய உமாதேவியார், ஆற்றச் சினம் புரிந்தாள் – பெரிதுங் கோபஞ் செய்தார்.
சூது உடைப்போர் – சூதையுடைய போராட்டம், அச்சத்தால் நேர் விடையாகாது விளம்பினாராயினுந் தேவி சினம்புரிந்தார். [பக்கம் 62/94]

பாராயலை கண்ணனு மாயினை பாலி னுற்றாய்
தேராதது ஒன்றிலை யாவருந் தேர ஒண்ணாப்
பேராதி யோன்நவை கூறினும்நீயிது பேச லாமோ
காராமெய் என்பர் மனமுங்கரி யாய்கொல் மன்னோ. …… 173

பாராயலை – சான்றாயிருக்கும் நீ இங்கு நிகழ்ந்த நிகழ்ச்சியைப் பாராதோயல்லை; கண்ணும் ஆயினை – அம்மட்டோ! கண்ணுமாயிருந்தாய்; பாலின் உற்றாய் – மற்றொரு பாதி போலவும் இருந்தாய்; தேராதது ஒன்று இலை – இங்கே நீ அறியாதது ஒன்றும் நடந்ததில்லலை; யாவரும் தேர ஒண்ணாப்பேர் ஆதியோன் – யாவரும் இவ்வியல்பினர் என்று அறிய ஓண்ணாத பெருமை பொருந்திய மூலப்பொருளாகிய இறைவர், நவை கூறினும் – குற்றமாகிய பொய்ம்மையைக் கூறினாலும், நீ – ஆதி மூலமல்லாத மத்தியக்ஷம் வகித்த நீ, இது – வாய்மையிடத்ததென்று உனக்கு நிச்சயந் தோன்றாத இப்பொய்ம்மையை, பேசல் – பேசுந் தகுதியில்லாத நீ பேசுதல், ஆமோ – வாய்மையிடத்ததாமோ; மெய் காராம் என்பர் – உனக்கு உடல் மாத்திரமே கருமையாம் என்பர் உன்னை அறியார்; மனமும் கரியாய் – நீயோ மனதாலும் கரியை.

கண்ணன் – கரியவன், எல்லாஞ் செய்பவன்; ஈண்டுக் கண்ணுடையன் என்ற பொருளையுந் தந்தது, அதனாற் பயனின்மையையும் புலப்படுத்திற்று. பால் – பக்கம். ஆதியோன் கூறும் நவை, நவையாகாமை எம்மனோரால் தேரவொண்ணாததாம். புரைதீர்ந்த நன்மை பயக்குமாயின் பொய்ம்மையும் வாய்மையிடத்ததாம். அவ்வாறாய வாய்மையுரைத்தற்கு நீ யார் என்றவாறு.
கொல், மன் ஓ அசைநிலை. [பக்கம் 62/94].

ஏம்பா லிதுசொற் றனைஆதலின் என்று மாயை
ஓம்பா வருவா யுறுகைதவத் தூற்ற மிக்காய்
பாம்பாதி யென்னப் பகர்ந்தாள் பகர்கின்ற எல்லை
ஆம்பால் உருவம் அஃதங்கண் அடைந்த தன்றே. …… 174

ஏம்பால் – யானும் ஒரு சத்தியே யென்னும் இறுமாப்பினால், இது சொற்றனை – கண்ணாயிருந்துங் கண்டது மொழியாது காமஞ் செப்பினை; ஆதலின் – பட்சபாதம் சொன்ன அதனாலே, என்றும் மாயை ஓம்பா வருவாய் – எப்பொழுதும் மாயைய ஓம்பி வருபவவே, உறு கைதவத்து ஊற்றம்மிக்காய் – மிக்க வஞ்சகத்தில் ஊற்றம் மிக்கோனே, பாம்பாதி – பாம்பாகக் கடவாய்; என்ன பகர்ந்தாள் – என்று சாபம் இட்டருளினார்; பகர்கின்ற எல்லை – சாபம் இடுகின்றபொழுதே, அங்கண் – அவ்விடத்தில், பால் – திருமால்பால், ஆம் உருவம் அஃது – பாம்பாகும் உருவமாகிய அது, அடைந்தது – வந்து பொருந்தியது.
ஓம்புதல் – பாதுகாத்தல், மாயையாகிய பிரவஞ்சத்தை ஓம்புதல் மால் தொழில். அதனாலே போலும் வஞ்சம் மால்பால் ஊற்றங்கொண்டது. ஊற்றம் – உறுதியாயிருத்தல்; சுரத்தலுமாம். பால் – பாலிலிருந்த திருமால்.
ஈண்டுக் கூறியவாற்றால், பொய்ச்சான்று பகர்வோர் பாம்பாயிற் பிறப்பர் என்க.

அவ்வா றவன்பால் அணைகின்றதொர் போழ்தில் ஆழிக்
கைவா னவனும் அதுகண்டு கவற்சி எய்திச்
செவ்வான் உறழும் முடியோன்அடி சென்று தாழா
எவ்வா றெனக்கிவ் வுருநீங்கும் இசைத்தி என்றான். …… 175

அவ்வாறு அவன்பால் அடைகின்றது ஓர் போழ்தில் – அவ்வண்ணம் திருமாலினிடத்தில் அப் பாம்புருவம் அணைகின்றதொரு சமயத்தில், ஆழி கைவானவனும் அது கண்டு கவற்சி எய்தி – சக்கரம் ஏந்திய கையினையுடைய திருமாலும் அதனைக் கண்டு கவலையடைந்து, செவ்வான் உறழும் முடியோன் அடி சென்று தாழா – செவ்வானம்போன்ற சடையையுடைய சிவபெருமானது திருவடியைச் சென்று வணங்கி, எவ்வாறு எனக்கு இவ்வுரு நீங்கும் – எவ்வழியாக எனக்கு இந்த உருவம் நீங்கும்; இசைத்தி என்றான் – கூறியருள்க என்று பிரார்த்தித்தார். [பக்கம் 63/94]

காலாய் வெளியாய்ப் புனலாய்க் கனலோடு பாராய்
மேலாகி யுள்ள பொருளாய்எவற் றிற்கும் வித்தாய்
நாலாய வேதப் பொருளாகி நண்ணுற்ற நாதன்
மாலா யவனுக் கிஃதொன்று வகுத்து ரைப்பான். …… 176

காலாய் வெளியாய் புனலாய் கனலோடு பாராய் – பிருதிவி அப்பு தேயு வாயு ஆகாயம் என்கின்ற பஞ்சபூதங்களாய், மேலாகி உள்ள பொருளாய் – அவற்றுக்கு மேலாகி உள்ள தத்துவங்களாய், எவற்றிற்கும் வித்தாய் – எவற்றுக்கும் மூல காரணமாய், நாலாய தேவப் பொருளாகி – நான்காகிய வேதங்களின் பொருளாய், நண்ணுற்ற நாதன் – இருக்கின்ற சிவபெருமான், மாலாயவனுக்கு இஃது ஒன்று வகுத்து உரைப்பான் – திருமாலுக்கு இஃதொன்றாஇ வகுத்துக் கூறியருளுவார்.
மேலாகிய பொருள், அட்ட மூர்த்தத்தில் எஞ்சிய சந்திரன் சூரியன் ஆன்மா எனினுமாம். மால் – மயக்கமுமாம். [பக்கம் 64/94]

என்பால் வருமன்பின் இசைத்தனை ஈது பெற்றாய்
நின்பால் வருமின் னலைநீக்குவன் நீங்கு கின்றாய்
தென்பா லுலகந்தனில் அன்னதொர் தேய மீதில்
முன்பால வனம்மென ஒன்றுள மொய்ம்பின் மிக்காய். …… 177

மொய்ம்பின் மிக்காய் – கண்டது மொழியாது காமஞ் செப்புதலில் வலிமை மிக்கோனே, என்பால் வரும் அன்பின் இசைத்தனை ஈது பெற்றாய் -நம்பாலுதிக்கும் அன்பினாலே அவ்வாறிசைத்து இவ்வுருவத்தைப் பெற்றாய்; நின்பால் வரும் இன்னலை நீக்குவன் – உன்பாலுண்டான துன்பத்தை நீக்கியருளுவோம்; நீங்குகின்றாய் – இப்பொழுதே நீ துன்பத்தை நீங்குகின்றாய் ஆயினாய்; தென்பால் உலகம் தனில் அன்னதொர் தேயம் மீதில் -தக்ஷிணபூமியிலே தென் தேயத்திலே, ஆலவன் என ஒன்று முன்பு உள – ஆலவனம் என்பதோரு வன முன்னமே உண்டு. [பக்கம் 64/94]

ஆங்கே யினிநீ கடிதேகினை அன்ன கானில்
பாங்கே ஒருதொன்மரம் நின்றது பார்த்த துண்டே
ஊங்கே பராரையின் மேயபொந் தொன்றி னூடு
தீங்கே குறப்போய்ப் பெருமாதவஞ் செய்து சேர்தி. …… 178

ஆங்கே இனி நீ கடிது ஏகினை – அவ்விடத்துக்கு இனி நீ விரைந்து சென்று, அன்ன கானில் பாங்கே ஒரு தொன்மரம் நின்றது – அந்த வனத்தின் பாங்கர் ஒர் ஆலமரம் உளது; பார்த்தது உண்டே – அதனை நீ கண்டதுண்டே; பராரையின் ஊங்கே மேய பொந்து ஒன்றினூடு போய் – அவ்வாலமரத்தின் பருத்த அரையினையுடைய அடிப்பாகத்தில் உயர்ச்சி பொருந்திய இடத்திலே பொருந்தியதொரு பொந்தினுள்ளே சென்று, தீங்கு ஏகுறப் பெரு மாதவம் செய்து சேர்தி – குற்றம் நீங்குமாறு பெரிய தவத்தைச் செய்திருப்பாயாக. [ப 64/94]

அஞ்சேல் அவண்நீ உறைகின்றதொர் காலை யானே
எஞ்சே யவனாங் கயமாமுகன் எய்து வானச்
செஞ்சே வகனுக் கெதிர்கொண்டனை சென்று காண்டி
மஞ்சே யனையாய் உனக்கிவ்வுரு மாறும் அன்றே. …… 179
அஞ்சேல் – அஞ்சற்க; நீ அவண் உறைகின்றதொர் காலை – நீ அவ்விடத்திலே தவஞ்செய்துகொண்டிருக்கின்றதொரு காலத்திலே, யானே ஆம் – யாமே தானாகும், எம் சேயவன் – எமக்கு அபின்னமாய எம்முடைய குமாரன், கய மாமுகன் – பெருமை பொருந்திய ஆனைமுகன், எய்துவாய் – அவ்விடத்துக்கு வருவான்; அச் செம் சேவகனுக்கு எதிர்சென்று கொண்டனை காண்டி – அந்தச் செம்மையாகிய வீரத்தையுடைய குமாரனுக்கு எதிர் சென்று வணக்கம் முதலிய உபசாரஞ் செய்து அவனைத் தரிசிப்பாயாக; அன்றே – அக்கணமே, இவ்வுரு – இந்தப் பாம்புருவம், மஞ்சே யனையாய் உனக்கு மாறும் – மேகம் போன்றாய் உனக்கு நீங்கும்.
செஞ்சேவகனை எதிர்கொண்டு சென்று காண்டி எனினுமாம். [ப 65/94]

வேறு
என்னுமள வில்தொழுதி றைஞ்சிஇனி தேத்தி
அன்னதொர் வனத்திடை அமர்ந்ததொன் மரத்தில்
துன்னுவன் எனக்கடிது சொல்லுதலும் யார்க்கும்
முன்னவ னுமேகென முராரியை விடுத்தான். …… 180

என்னும் அளவில் – என்று கூறியருளியவுடனே, தொழுது இறைஞ்சி இனிது ஏத்தி – தொழுது வணங்கி இனிதாகத் துதித்து, அன்னது ஓர் வனத்திடை அமர்ந்த – அந்த ஆலவன மென்பதொரு வனத்தின்கட் பொருந்திய, தொன்மரத்தினில் துன்னுவன் என கடிது சொல்லுதலும் – ஆலமரத்தின்கட் சென்று தவஞ்செய்வேன் என்று விரைந்து கூறுதலும், யார்க்கும் முன்னவனும் – எவர்க்கும் முதல்வராகிய சிவபெருமானும், ஏகு என முராரியை விடுத்தான் – செல்வாயாக என்று திருமாலை விடுத்தருளினார். [ப 65/94]

விட்டிடுத லுங்கயிலை நீங்கினன் விரைந்தே
கட்டழகின் மேதகைய காமனது தாதை
சிட்டர்கள் பயின்றுறை தெனாதுபுலம் நண்ணி
மட்டொழுகு தொன்மர வனத்தினிடை உற்றான். …… 181

கட்டழகின் மேதகைய காமனது தாதை – கட்டழகால் மேம்பட்ட மன்மதனுடைய தந்தையாகிய திருமால், வீட்டிடுதலும் – சிவபெருமான் அனுப்பியருளுதலும், கயிலை விரைந்து நீங்கினன் – கைலாசமலையை விரைந்து விட்டு நீங்கி, சிட்டர்கள் பயின்று உறை தெனாது புலம் நண்ணி – சன்மார்க்கர்கள் பயின்று வசிக்கின்ற தென் தேசத்தை அடைந்து, மட்டு ஒழுகு தொன்மர வனத்திடை உற்றான் – தேனொழுகுகின்ற ஆலமர வனத்தை அடைந்தார். [ப 65/94]

நன்மதி யுடைப்புலவர் நால்வர்களும் உய்யச்
சின்மயம் உணர்த்தியருள் தேவன்அமர் தாருத்
தன்மையது பெற்றுநனி தண்ணிழல் பரப்புந்
தொன்மர வியற்கைஅத னிற்சிறிது சொல்வாம். …… 182

நல் மதி உடை புலவர் நால்வர்களும் உய்ய – தெளிந்த புத்தியினையுடைய அறிவர்களாகிய சனகாதி முனிவர்கள் நால்வரும் உய்யும்பொருட்டு, சின்மயம் உணர்த்தி அருள் தேவன் அமர் – ஞானமாகிய மோனக் குறியை உணர்த்தியருளிய சிவபெருமான் தக்ஷிணாமூர்த்தியாயமைந்த, தாருத்தன்மையது பெற்று – கல்லாலின் தன்மையைப் பெற்று, நனி தண் நிழல் பரப்பும் – மிகவும் தண்ணிய நிழலைப் பரப்புகின்ற, தொன்மர இயற்கை அதனில் சிறிது சொல்வாம் – அந்த ஆலமரத்தின் இயற்கைத் தன்மையிற் சிறிது சொல்லுவோம். [ப 66/94]

பசுந்தழை மிடைந்தஉல வைத்திரள் பரப்பி
விசும்பளவு நீடியுயர் வீழினிரை தூங்கத்
தசும்பனைய தீங்கனிகள் தாங்கியது தாளால்
வசுந்தரை அளந்தநெடு மாயவனை மானும். …… 183

பசுந்தமைழை மிடைந்த – பசிய இலைகள் செறிந்த, உலவைத் திரள் பரப்பி – கொம்பர்களின் கூட்டத்தைப் பரப்பி, விசும்பு அளவும் நீடி – ஆகாயமளவும் உயர்ந்து, உயர் வீழின் நிரை தூங்க – நீளமான விழுதின் வரிகைகள் தூங்க, தசும்பு அனைய தீம் கனிகள் தாங்கியது – குடத்தை ஒத்த வடிவத்தையுடைய கண்ணுக்கினிய கனிகளைத் தாங்கியதாகிய அவ்வாலமரம், தாளால் வசுந்தரை அளந்த நெடு மாயவனை மானும் – பாதத்தினாலே பூமியை அளந்த நெடியோனாகிய திருமாலை ஒக்கும். [ப 66/94]

அண்டநடு வாயவுல கேழினையும் அந்நாள்
உண்டருளி ஒல்லைதனில் ஓர்சிறுவ னாகிப்
பண்டுகரி யோன்துயில்கொள் பாசடைகள் தன்பாற்
கொண்டவட மன்னதொரு கொள்கைய துடைத்தால். …… 184

அண்டம் நடுவாய உலகு ஏழினையும் – அண்டத்தின் நடுவணதாய பூவுலகம் முதலிய ஏழுலகங்களையும், அந்நாள் உண்டருளி – அந்த ஊழிக்காலத்தில் உண்டு, ஒல்லி தனில் ஓர் சிறுவன் ஆகி – விரைவைல் ஒரு சிறு குழந்தையாய், பண்டு கரியோன் துயில்கொள் – முன்னர்த் திருமால் அறிதுயில் புரியும், பாசடைகள் தன்பால் கொண்ட – பசிய இலைகளைத் தன்பாற் கொண்ட, வடம் அன்னது ஒரு கொள்கையது உடைத்து – அந்த ஆலமரத்தை ஒத்ததொரு தன்மையையும் உடைத்து.
ஆல் – அசை, எழுவாய் தங்கியது; மேற்செய்யுளில் உள்ளது. அவ்வாலுந் திருமாலையுடைத்து; இவ்வாலுந் திருமாலையுடைத்து. [ப 66/94]

மழைத்தபசு மேனியது மாதிர வரைப்பில்
விழுத்தகைய வீழினிரை வீசுவட தாருத்
தழைக்குல மருப்புமிசை தாங்கியிடை தூங்கும்
புழைக்கைகொடு மால்களிறு நாடுகரி போலும். …… 185

மழைத்த – செழித்த குளிர்ந்த, பசு மேனியது – பசுமையாகிய மேற் புறத்தை உடையதாய், மாதிர வரைப்பில் – திக்கினெல்லையில், விழுத்தகைய – சிறந்த, வீழின் நிரை வீசு வடதாரு – விழுதின் நிரைகளைப் பரப்புகின்ற அவ்வாலமரம், தழைக் குலம் மருப்பு மிசை தாங்கி – தழைக்கூட்டத்தைக் கொம்பின்மீது தாங்கி, இடை தூங்கும் – கொம்பினிடையே தூங்குகின்ற, புழைக்கை கொடு – துதிக்கையினால், கரி நாடும் – பிடியானையைத் தேடும், மால் களிறு போலும் – மதமயக்கம் பொருந்தியதொரு களிற்றுயானையையும் ஒக்கும்.

மருப்பு மரக் கொம்புமாம்; யானைக் கொம்புமாம். மருப்பினிடை தூங்கும் புழைக்கை போன்றது விழுது. களிறு, தழைக்குலம் மருப்பு மிசை தாங்குவது காதற் பிடியை உண்பித்தற்குமாம். மோப்பம் கைக்கண்ணதாதலின் புழைக்கைகொடு நாடும் என்க.

பாசடை தொடுத்தபட லைப்பழு மரத்தின்
வீசிநிமிர் கின்றபல வீழின்விரி கற்றை
பூசலிடு கூளியொடு பூதநிரை பற்றி
ஊசல்பல ஆடியென ஊக்கியன அன்றே. …… 186

பாசடை – பசிய இலைகள், தொடுத்த படலை – ஒன்றோடொன் றிணைக்கப்பட்ட பச்சிலை மாலைத் தன்மை அமைந்த, பழு மரத்தின் – அந்த ஆலமரத்தில், வீசி நிமிர்கின்ற பல வீழின் விரி கற்றை – அசைந்து நிமிருகின்ற பலவாகிய விழுதுகள் நுதிதோறும் விரிந்திருக்கின்ற குச்சத் தொகுதிள், பூசலிடு கூளியொடு பூத நிரை -போரிடுகின்ற கூளிகளும் பூத நிரைகளும், பல ஊசல் பற்றி ஆடி என – பலவாகிய ஊசல்களைப் பற்றிக்கொண்டு ஆடுதல் போல, ஊக்கியன – அக்கற்றைகள் அங்குமிங்குந் தள்ளுண்டசைவன.
குச்சம் – குஞ்சம். கூளி – பேய், விழுதின் நுதிக்கற்றை பேயும் பூதமுந் தூங்குதல் போலும். [ப 67/94]

ஆல்வரையின் வீழ்நிரைகள் ஆசுகம் உடற்றப்
பால்வரையின் எற்றிவரு மாறிரவி பாகன்
கால்வரையின் ஏகவெழு கந்துகம தென்னும்
மால்வரையின் வீசுபல மத்திகைய தொத்த. …… 187

ஆல் வரையின் வீழ் நிரைகள் – அந்த ஆலமரமாகிய மலையின்கண்ணுள்ள விழுதின் நிரைகள், ஆசுகம் உடற்ற – காற்றடிக்க, பால்வரையின் எற்றி வருமாறு – பக்கத்திலுள்ள மலைகளிற் சென்று எற்றி மீண்டுவருமாறு, இரவி பாகன் – சூரியனது தேர்ப்பனாகிய அருணன், கால்வரையின் ஏக – குறிப்பிட்ட காலவரயறை தப்பாது ஏகும்பொருட்டு, எழு கந்துகம் என்னும் மால்வரையின் – தேரிற் பூட்டப்பட்ட ஏழு குதிரைகள் என்னும் பெரிய மலைகளின்மீது, வீசு பல மத்திகை ஒத்த – எற்றுகின்ற பலவாகிய மத்திகைகள் பட்டு மீளுமாறு போலும்.

இரவு ஏகும்பொருட்டென்க. மத்திகை குதிரைச் சம்மட்டி. அது பகுதிப் பொருள் விகுதி. எற்றுதல் பலமுறை நிகழ்தலின், ஒத்த எனப் பன்மையாற் கூறினர்.
[ப 68/94]

ஆசறுதெ னாதுதிசை ஆளுமிறை எண்ணில்
பாசமொடு நின்றதொரு பான்மையஃ தன்றேல்
வாசவனும் ஆகமிசை மாலிகையு மாமால்
வீசுபழு மாமர விலங்கலும்அவ் வீழும். …… 188

பழு மாமர விலங்கலும் வீசு அவ்வீழும் – பெரிய ஆலமரமாகிய மலையும் அசைகின்ற அந்த விழுதுகளும், ஆசு தெனாது திசை ஆளும் இறை – குற்றம் அற்ற தென் திசையை ஆளுகின்ற தலைவனாகிய யமன், பாசமொடு நின்றதொரு பான்மையஃது ஆம் – பாசக் கயிறுகளோடு நின்ற தொரு தன்மையை ஒக்கும்; அன்றேல் – அங்கனமன்றாயின், வாசவனும் ஆகமிசை மாலிகையும் ஆம் – இந்திரனையும் அவன் மார்பின்மீது அசைந்து விளங்குகின்ற மாலைகளையும் ஒக்கும்.

ஆம், உவம உருபுப்பொருளில் வந்தது; முன்னுங் கூட்டப்பட்டது. அஃது பகுதிப்பொருள் விகுதி. வீசுதல் பரவுதலுமாம். கிளைகள் பரவிய மரம் என்க. [ப 68/94]

மாநிலமெ லாந்தனை வழுத்தவரு மன்னற்
கூனமுறு காலைதனில் ஒண்குருதி வாரி
வானமுகில் கான்றனைய மாண்டதொன் மரத்தின்
மேனிதரு செய்யபல வீழின்விரி மாலை. …… 189

மாண்ட தொன்மரத்தின் மேனி தரு – மாட்சிமை பொருந்திய அவ்வாலமரத்தினின்றும் வருகின்ற, செய்ய பல வீழின் விரிமாலை – சிவந்த பல விழுதுகளாகி பரந்த வரிசைகள், மா நிலம் எலாம் தனை வழுத்த வரு மன்னற்கு – பெரிய உலகம் முழுவதுந் தன்னைத் துதிக்கும்படி இருக்கின்ற சக்கரவர்த்திக்கு, ஊனம் உறு காலை தனில் – கேடு வருகின்ற காலத்திலே, ஓண் குருதி வாரி – ஒள்ளிய இரத்த மழையை, வான முகில் கான்றனைய – வானத்து முகில்கள் பொழிந்தால் அதனை ஒத்தன.
கான்றாலனைய, கான்றனைய என நின்றது. [ப 68/94]

இம்பருறை ஆலமிசை எம்முருவு கொள்ளா
வம்புலவு தண்டுவள மாயன்வரும் என்னா
வெம்பணிகள் தம்பதியின் மேவுவன போலாம்
தம்பமென வேதரை புகுந்ததனி வீழ்கள். …… 190

இம்பர் உறை ஆலம் மிசை – இவ்வுலகிலுள்ள இந்த ஆலமரத்தின்கண், எம் உருவு கொள்ளா – எமது பாம்பு வடிவத்தை எடுத்துக்கொண்டு, வம்பு உலவு தண் துளவ மாயன் வரும் – வாசனை வீசுகின்ற துளவத்தை அணிந்த திருமால் ஒருகாலத்தில் வருவார்; என்னா – என்று கருதி அவருக்கு இடங்கொடுக்கும் முறையில், வெம் பணிகள் தம் பதியின் மேவுவன போலாம் – கொடிய பாம்புகள் தம்மிருப்பிடமாகிய பாதலத்திற்குச் செல் லுவனவற்றை ஒக்கும்; தம்பம் என தரை புகுந்த தனி வீழ்கள் – நாட்டப்பட்ட தம்பங்கள் போல நிலத்தின்கட் புகுந்த ஒப்பற்ற விழுதுகள். [ப 69/94]

கடித்தன எயிற்றின்அழல் காலவர வின்மேல்
நடிக்குமொரு கட்செவி நமைக்குறுகும் என்னாத்
துடித்தன எனத்தலை துளக்கின உரோமம்
பொடித்தன நிகர்த்துள புனிற்றினுறு புன்காய். …… 191

கடித்தன எயிற்றின் அழல் கால – கடித்தனவாகிய பற்களினின்றும் விடமாகிய அக்கினி வெளிப்பட, அரவின்மேல் – காளிங்கன் என்னும் சர்ப்பத்தின்மீது, நடிக்கும் ஒரு கட்செவி – நடித்தலைச் செய்யுங் கிருஷ்ண சர்ப்பமொன்று, நமை குறுகும் என்னா – விழுதுகளாகிய நம்மையுங் காளிங்க சர்ப்பங்களென்றெண்ணி இவ்விடம் அடையுமென்று அஞ்சி, துடித்தன என தலை துளக்கின – துடிதுடித்தன போல விழுதுகளாகிய பாம்புகள் தலைநடுங்கின; புனிற்றின் உறு புன்காய் – மிக்க பசிய இளங்காய்கள், உரோமம் பொடித்தன நிகர்த்துள – உரோமம் புளகித்தன ஒத்தன.

பாம்புகளை ஒத்த விழுதுகளுண்மையால் ஆலமரம் இங்ஙனம் ஆயிற்றென்க. இனி வரவேற்கு முறையில் மகிழ்ச்சி மிக்கு ஆலமரந் தலைதுளக்கிப் புளகங் கொண்டதென உரைத்தலும் ஒன்று. இவ்வுரைக்கு ‘நமை’ என்னும் பன்மை பொருந்ததன்மை யறிக. கடித்தன சாதியிடை. [ப 69/94]

கிளர்ப்புறு கவட்டிலை கிடைத்த கிளையாவும்
அளப்பில்புகை சுற்றிட அனற்கெழுவு கற்றை
துளக்குறு தரக்குழுவு தோன்றியது போன்ற
விளக்கழல் நிகர்த்துள விரிந்தமுகை யெல்லாம். …… 192

கிளர்ப்பு உறு கவட்டு – மேலே கிளர்ந்து வளருகின்ற கவடுகளில், இலை கிடைத்த கிளை யாவும் – பசுமையும் செம்மையுமாகிய இலைகள் பொருந்திய சிறு கிளைகள் யாவும், அளப்பு இல் புகை சுற்றிட – அளவற்ற புகை சூழ, கெழுவு அனற் கற்றை – அப்புகையோடு செறிந்த அக்கினிக் கற்றையானது, துளக்கு உறுதர – அசைந்து பிரகாசிக்க, குழுவு தோன்றியது போன்ற -அவ்விரண்டுந் தம்பாற் கூடித் தோன்றினாற் போன்றன; விரிந்த முகை எல்லாம் – அக்கிளைகளில் விரிந்த முகைகள் அனைத்தும், விளக்கு அழல் நிகர்த்துள – விளக்கின் சுடர்களை ஒத்தன.
கவடு மரக்கொம்பு. [ப 69/94]

செருப்புகு சினத்தெதிர் செறுத்தமத வெற்பின்
மருப்பினை ஒசிப்பவன் வரத்தினியல் காணா
விருப்பமலி வுற்றதன் விழித்தொகைகள் எங்கும்
பரப்பிய நிகர்த்துள பயங்கெழுவு பைங்காய். …… 193

செருகு புகு சினத்து எதிர் செறுத்த – போரிடுதற்குரிய சினத்தோடு எதிரே நெருங்கிய, மத வெற்பின் மருப்பினை ஒசிப்பவன் – மதமலையாகிய குவலயா பீடமென்னும் யானையின் கொம்பை முரிப்பவராகிய திருமாலின், வரத்தின் இயல் காணா – வருகையின் இயல்பைக் கண்ணுற்ற, விருப்பம் மலிவுற்ற – வரவேற்பில் விருப்பம் மிக்க, தன் – அவ்வாலமரமானது தன்னுடைய, எங்கும் பரப்பிய – எங்கும் பரப்பியனவாகிய, விழித்தொகைகள் – விழிகளின் கூட்டங்களை, பயங் கெழுவு பைங்காய் நிகர்த்துள – பழுக்கும் பக்குவத்தையுடைய பசிய செங்காய்கள் ஒத்தன.

விநாயகக்கடவுள் தன்பாலணைந்து அருளும் வரத்தின் இயல்பைக் கருதி எனினுமாம் [ப 70/94]

வெள்ளிபடு கின்றமதி விண்டபடர் விமானங்
கள்ளிபடு பால்கெழு கவட்டினிடை தேய்ப்பத்
துள்ளிபடு கின்றளவி லோர்திவலை தொத்தப்
புள்ளிபடு மாறுமுயல் என்பர் புவிமேலோர். …… 194

வெள்ளி படுகின்ற மதி விண்படர் விமானம் – வெண்ணிறம் பொருந்திய சந்திரனானவன் வானிற் செல்லும் விமானமானது, கள்ளிபடு பால்கெழு கவட்டினிடை தேய்ப்ப – கள்ளியிலுண்டாகின்ற பால்போன்ற பால் கெழுமுகின்ற அவ்வாலின் கொம்பரினிடத்தே தேய்ப்புண்ண, துள்ளி படுகின்ற அளவில் – ஆலம் பாலின் துளிகள் துளிக்கின்ற சமயத்தில், ஓர் திவலை தொத்த – அதிலொரு துளி சந்திரனுடம்பிற் பற்றிக்கொள்ள, புள்ளி படுமாறு – அதனாலே சந்திரனிடத்தே புள்ளி உண்டாயிருக்குந் தன்மையை, புவி மேலோர் முயல் என்பர் – பூமியின்கண்ணே மேலோராகிய புனைந்துரைவல்ல புலவர்கள் முயற்களங்கமென்று கற்பனை செய்வர்.

சந்திரனது களங்கம் இயற்கையன்றென்றவாறு. [ப 70/94]

காவதமொ ரேழுள பராரை கணிப்பின்றால்
தாவறும் உயர்ச்சியத னுக்குமதி சான்றே
பூவுலகம் எங்குநிழல் போக்கிநெடி தோம்புங்
கோவதென நின்றதுயர் கோளியெனுங் குன்றம். …… 195

பராரை ஒர் ஏழு உள காவதம் – பருத்த அரையின் சுற்றளவு ஏழாகப் பொருந்திய காவதமாம்; தாவறும் உயர்ச்சி கணிப்பின்று – குற்றமற்ற அதன் உயர்ச்சிக்கு அளவில்லை; அதனுக்கு மதி சான்று – அவ்வாறாதற்கு அதன் கொம்பரால் தேய்ப்புண்டு மறு அடைந்த சந்திரனே தக்க சான்றாம்; பூவுலகம் எங்கும் நிழல் போக்கி – பூவுலகமெங்கும் நிழல் பரப்பி, நெடிது ஓம்பும் கோ என – நெடிது பாதுகாக்கும் அரசன்போல, கோளி எனும் உயர் குன்றம் நின்றது – அவ்வாலமரம் என்னும் உயர்ந்த மலை நிலைத்து நின்றது.
கோளி, பூவாதே காய்க்கும் மரம். [ப 71/94]

அவ்வகைய தாருவினை நோக்கினன் அணைந்தான்
பவ்வநிற வண்ணல்துயில் பாசடை கள்தம்மோ
டெவ்வகை சுமத்திரென வேவினவ என்றே
வெவ்வரவி னுக்கிறைவன் மேவியது மான. …… 196

வெவ்வரவினுக்கு இறைவன் – கொடிய சர்ப்பங்களுக் கிறைவனாகிய ஆதிசேடன், அவ்வகைய தாருவினை நோக்கினன் -அத்தன்மையுடைய ஆலவிருட்சத்தை நோக்கி, பவ்வ நிற அண்ணல் துயில் பாசடைகள் தம்மோடு – கடல்வண்ணரான திருமால் துயில்கின்ற பசிய இலைகளோடு, எவ்வகை சுமத்திர் – தாருவே நீர் மற்றொரு சுமையையும் எவ்வாறு சுமப்பீர்; என வினவ என்றே மேவியது மான – என வினவியறிதற்கென்றே அடைந்தது போல, அணைந்தான் – பாம்பாகிய திருமால் அத்தருவை அடைந்தார்.

பூமியை விழுங்கிய மாலின் திண்மையை அறிந்தோனாதலின், ஆதிசேடன் அங்கனம் வினவ எழுதலைக் கற்பனைசெய்தல் சாலும் என்க. [ப 71/94]

அந்தமில் பெருங்கடல் வளாகம்அனைத் துந்தன்
உந்தியில் அடைந்ததென ஓங்கல்கெழும் ஒள்வாள்
வந்துறை யினிற்புகுவ தென்ன வடதாருப்
பொந்தினிடை யேயணுகி னான்உலகு பூத்தோன். …… 197

அந்தம் இல பெரும் கடல் வாளாகம் அனைத்தும் – அளவில்லாத பெரிய கடலாற் சூழப்பட்ட நிலப்பரப்பு முழுவதும், தன் உந்தியில் அடைந்தது என – தமது வயிற்றில் அடைந்ததுபோலவும், ஓங்கல் கெழும் ஒல் வாள் – பொருதற்கண் ஓங்குதல் கெழுமுகின்ற ஒள்ளிய வாள், வந்து உறையினில் புகுவது என்ன – வந்து உறையுட் புகுவதுபோலவும், உலகு பூத்தோன் – உலகத்தை உந்தியிற் பூத்தோரான திருமால், வடதாரு பொந்திடை அணுகினான் – அவ்வாலமரப் பொந்துட் புகுந்தார்.
உலகு ஆகுபெயர்; பிரமா. அத்தமனகிரியிற் சூரியன் கடல்நீருட் புகுவதுபோல என உரைப்பினும் அமையும். [ப71/94]

சத்தியுரை யால்அரி தனிப்பணிய தான
இத்திறமி சைத்தனம் இனிச்சுரரை வாட்டும்
அத்திமுக வெய்யவனை ஆதியருள் செய்யும்
வித்தக முதற்புதல்வன் வென்றமை உரைப்பாம். …… 198

சத்தி உரையால் அரி தனி பணியது ஆன இத்திறம் இசைத்தனம் – உமாதேவியாரின் சாபத்தாலே திருமால் ஒப்பற்ற பாம்பு வடிவமான இந்தச் சரித்திரத்தைச் சொன்னோம்; இனி சுரரை வாட்டும் அத்தி முக வெய்வனை – இனித் தேவர்களை வருத்துகின்ற கயமுகனான கொடியவனை, ஆதி அருள் செய்யும் வித்தக முதல் புதல்வன் வென்றமை உரைப்பாம் -ஆதியாகிய சிவபெருமான் பெற்றருளிய ஞான சாமர்த்தியரான மூத்த பிள்ளையார் வென்ற கதையைச் சொல்லுவோம். [ப 72/94]

வேறு
முந்து வேழ முகத்தவன் ஏவலால்
நொந்து சிந்தை நுணங்கிய தேவரும்
இந்தி ராதிபர் யாவரும் ஐங்கரன்
வந்த தோர்ந்து மகிழ்ச்சியின் மேயினார். …… 199

முந்து வேழம் முகத்தவன் ஏவலால் – முன்னர்க் கயமுகாசுரனுடைய கட்டளையால், நொந்து சிந்தி நுணங்கிய தேவரும் – நொந்து மனந் தளர்ந்த தேவர்களும், இந்திராதிபர் யாவரும் – இந்திரன் முதலிய திக்குப்பாலகர்களாகிய தலைவர்கள் அனைவரும், ஐங்கரன் வந்தது ஓர்ந்து – ஐந்து கரங்களையுடையவராகிய விநாயகப்பெருமான் திருவவதாரஞ் செய்தருளியதை அறிந்து, மகிழ்ச்சியின் மேயினார் – மகிழ்ச்சியோடிருந்தார்கள்.[ப72/94]

ஏத மில்மகிழ் வெய்திய இந்திரன்
ஆதி யோர்கயி லாயத் தணுகியே
போத கத்துப் புகர்முகப் புங்கவன்
பாத முற்றுப் பணிந்து பரவினார். …… 200

ஏதம் இல் மகிழ்வு எய்திய – குற்றமற்ற மகிழ்ச்சியை அடைந்த, இந்திரன் ஆதியோர் கயிலாயத்து அணுகி – இந்திரன் முதலியவர்கள் கைலாயத்துக்குச் சென்று, புகர் – புள்ளி பொருந்திய, போதகத்து முகப் புங்கவன் பாதம் உற்று -ஆனைமுகக் கடவுளின் திருவடிகளை யடைந்து, பணிந்து பரவினார் – வணங்கித் துதித்தார்கள் [ப 72/94]

பரவல் செய்திடு பான்மையை நோக்கியே
கருணை செய்து கயமுகத் தெம்பிரான்
உரையும் நுங்கட் குறுகுறை என்றலும்
வரன்மு றைப்பட வாசவன் கூறுவான். …… 201

பரவல் செய்திடும் பான்மையை நோக்கி – துதிக்குந் தன்மையைப் பார்த்து, கயமுகத்து எம்பிரான் கருணை செய்து – ஆனைமுகத்தையுடைய எம்பெருமான் கிருமை செய்து, நுங்கட்கு உறு குறை உரையும் என்றலும் – உங்களுக்குள்ள குறையைச் சொல்லுங்கள் என்று கூறியருளுதலும், வாசவன் வரன்முறைப் பட கூறுவான் – இந்திரன் வரன்முறைப்படி தமது குறையை விண்ணப்பிப்பானாயினான். [ப 73/94]

தொல்லை நாண்மதி சூடிய சோதிபால்
எல்லை நீங்கும் வரந்தனை எய்தினான்
கல்லென் வெஞ்சொற் கயாசுரன் என்பவன்
அல்லல் செய்தனன் ஆற்றவும் எங்களை. …… 202

தொல்லை நாள் – முன்னாளிலே, மதி சூடிய சோதிபால் – சந்திரனைத் தரித்த அருட்சோதியாகிய சிவபெருமானிடத்தில், எல்லை நீங்கும் வரந்தனை – அளவற்ற வரங்களை, கல் என் வெம் சொல் கயாசுரன் என்பவன் எய்தினான் –
கல்லுப்போலுங் கொடிய சொற்களையுடைய கயமுகாசுரன் என்பவன் பெற்றான்; எங்களை – வழியடியோங்களை, ஆற்றவும் அல்லல் செய்தனன் – அவன் பெருதுந் துன்பஞ் செய்தான். [ப 73/94]

பின்னும் நங்களைப் பீடற வைகலுந்
தன்னை வந்தனை செய்யவுஞ் சாற்றினான்
அன்ன செய்தனம் அன்றியும் எங்கள்பால்
மன்ன வேபுதி தொன்று வகுத்தனன். …… 203

பின்னும் – மேலும், பீடு அற – எங்கள் பெருமை நீங்கும்படி, நங்களை வைகலும் தன்னை வந்தனை செய்யவும் சாற்றினான் – எங்களை நாடோறுந் தன்னை வழிபாடு செய்யும்படியுங் கட்டளையிட்டான்; அன்ன செய்தனம் – அவன் விதித்தவைகளைச் செய்தோம்; அன்றியும் – அஃதல்லாமலும், புதிது ஒன்று – புதியதொரு பணியையும், எங்கள்பால் மன்ன வகுத்தனன் – எங்களிடத்தில் நிலைக்கும்படி கற்பித்தான். [ப 73/94]

கிட்டித் தன்முன் கிடைத்துழி நெற்றியிற்
குட்டிக் கொண்டு குழையிணை யிற்கரந்
தொட்டுத் தாழ்ந்தெழச் சொற்றனன் ஆங்கதும்
பட்டுப் பட்டுப் பழியிடை மூழ்கினேம். …… 204

கிட்டி தன்மும் கிடைத்துழி – நெருங்கித் தன் முன்னிலையை அடைந்த பொழுது, நெற்றியில் குட்டிக்கொண்டு – நெற்றியின்கண்ணே குட்டுதலைச் செய்து, குழை இணையில் கரம் தொட்டு – இரு காதுகளையுங் கைகளால் மாறிப்பற்றி, தாழ்ந்து எழச் சொற்றனன் – தாழ்ந்தெழும்படி கட்டளை செய்தான்; ஆங்கதும் பட்டு பட்டு – அதனையுஞ் செய்து செய்து, பழியிடை மூழ்கினேம் – பழியில் அழுந்தினோம். [ப 74/94]

கறுத்து மற்றவன் கட்டுரைக் கின்றசொல்
மறுத்த லஞ்சி வரும்பழி தன்னையும்
பொறுத்து நாணமும் போகஇன் றந்தமுஞ்
சிறப்பி லாவச் சிறுதொழில் செய்தனம். …… 205

கறுத்து அவன் கட்டுரைக்கின்ற சொல் மறுத்தல் அஞ்சி – கோபித்து அவன் கூறும் மொழிகளை மறுத்தற்குப் பயந்து, வரும்பழி தன்னையும் பொறுத்து – அதனால் வருகின்ற பழையையுஞ் சுமந்து, நாணமும் போக – நாணமுங் கெட, இன்று அந்தமும் – இதுகாறும், சிறப்பிலா அச்சிறுதொழில் செய்தனம் – சிறப்பில்லாத அவன் பணித்த அக் குற்றேவல்களையெல்லாஞ் செய்தோம். [ப 74/94]

ஆங்க வன்தன தாவியொ டெங்குறை
நீங்கு வித்திட நீவரு வாயெனா
ஓங்கல் நல்கும் உமையவள் தன்னொரு
பாங்கர் வைகும் பராபரன் கூறினான். …… 206

ஆங்கு அவன் தனது ஆவியொடு எம் குறை நீக்குவித்திட – அக் கயமுகாசுரனது ஆவியையும் எங்கள் குறைகளையும் நீங்கச் செய்யும்பொருட்டு, நீ வருவாய் எனா – தேவரீர் வந்தருளுவீர் என்று, ஓங்கல் நல்லும் உமையவள் தன் ஒரு பாங்கர் வைகும் பராபரன் – ஒரு காலத்தில் இமயமலை நல்கும் உமா தேவியார் தமது வாம பாகத்தில் இருக்கின்ற சிவபெருமான், கூறினான் – முன்னமே கூறியருளினார். [ப 74/94]

ஆத லால்நின் னடைந்தனம் எம்முடை
ஏத மாற்றுதி என்று வழிபடீஇ
மோத காதிகள் முன்னுற வார்த்திடப்
பூத நாதன் அருளில் புகலுவான். …… 207

ஆதலால் நின் அடைந்தனம் – ஆதலினாலே தேவரீரைச் சரணடைந்தோம்; எம்முடை ஏதம் மாற்றுதி என்று வழிபடீஇ – எங்கள் துன்பங்களை நீக்குவீராக என்று வழிபட்டு, மோதகாதிகள் முன் உற ஆர்த்திட – மோதகம் முதலிய பணிகாரணங்களைத் திருமுன்னிலையில் நிவேதிக்க, பூத நாதன் அருளின் புகலுவான் – கணபதியாகிய பெருமான் கருணையினால் உரைத்தருளுகின்றார். [ப 74/94]
அஞ்சல் அஞ்சல் அவுணர்க் கரசனாம்
விஞ்சு வேழ முகமுடை வீரனைத்
துஞ்சு வித்துந் துயர்தவிர்ப் போமெனாக்
குஞ்ச ரத்திரு மாமுகன் கூறவே. …… 208

அஞ்சல் அஞ்சல் – அஞ்சற்க அஞ்சற்க; அவுணர்க்கு அரசனாம் விஞ்சு வேழ முகம் உடை வீரனை துஞ்சுவித்து – அசுரர்க் கரசனாகிய வலி மிக்க கயமுகனை இறக்கச்செய்து, உம் துயர் தவிர்ப்போம் எனா – உங்கள் துயரத்தைப் போக்குவோம் என்று, குஞ்சரம் திரு மா முகன் கூற – அருட்செலவம் பொருந்திய ஆனைமுகக் கடவுள் கூறியருள. [ ப 75/94]

இறைவ னோடும் இமையவர் எம்முடைச்
சிறுமை நீங்கின செல்லலும் நீங்கின
மறுமை இன்பமும் வந்தன வால்இனிப்
பெறுவ தொன்றுள தோவெனப் பேசினார். …… 209

இறைவனோடும் இமையவர் – இந்திரனோடு தேவர்கள், எமமுடைச் சிறுமை நீங்கின செல்லலும் நீங்கின – எம்முடைய சிறுமைகளும் நீங்கின துன்பங்களும் நீங்கின; மறுமை இன்பமும் வந்தன – மறுமைக்கட் பெறும் இன்பங்களும் இப்பொழுதே கிடைத்தன; இனி பெறுவது ஒன்று உளதோ எனப் பேசினார் – இனி நாம் பெறுவதொரு பேறும் உண்டோ என்று புகழ்ந்து பேசினார்கள். [ப 75/94]

வேறு
துன்பினை உழந்திடு சுரர்கள் இவ்வகை
இன்புறு காலையில் ஈசன் தந்திடும்
அன்புடை முன்னவன் ஆனை மாமுக
முன்பனை யடுவது முன்னி னானரோ. …… 210

துன்பினை உழந்திடு சுரர்கள் இவ்வகை இன்புறு காலையில் – துன்பத்தை அநுபவிக்கின்ற தேவர்கள் இவ்வாறு இன்பத்தை அநுபவிக்கின்ற சமயத்தில், ஈசன் தந்திடும் அன்புடை முன்னவன் – சிவபெருமான் தந்தருளிய ஆன்மாக்கள் மீது அன்புடைய மூத்த பிள்ளையார், ஆனை மாமுக முன்பனை அடுவது முன்னினான் – கயமுகனாகிய வலியோனைச் சங்கரித்தலைத் திருவுளங் கொண்டருளினார். [ப 75/94]

பொருக்கெனத் தவிசினின் றெழுந்து பூதர்கள்
நெருக்குறு வாய்தலின் எய்தி நீள்கதிர்
அருக்கனின் இலகிய அசலன் என்பவன்
தருக்கிய புயத்தின்மேற் சரண்வைத் தேறினான். …… 211

தவிசினின்று பொருக்கென எழுந்து – ஆசனத்தினின்றும் விரைந்தெழுந்து, பூதர்கள் நெருக்குறு வாய்தலின் எய்தி – பூதர்கள் நெருங்கி நிற்கின்ற வாய்தலை அடைந்து, நீள் கதிர் அருக்கனின் இலகிய – நீண்ட கதிர்களையுடைய சூரியனைப் போலப் பிரகாசிக்கின்ற, அசலம் என்பவன் தருக்கிய புயத்தின்மேல் சரண் வைத்து ஏறினான் – அசலர் என்னும் பூதரின் தருக்குதலைக்கொண்ட புயத்தின் மீது திருவடியை வைத்து இவர்ந்தருளினார்.

சலனமற்ற தவவிசேடம் படைத்தவர் அசலர் போமும் [ப 76/94]

ஏறியங் கசலன்மே லிருந்து செல்லுழிக்
காறொடர் முகிலினங் கவைஇய காட்சிபோல்
மாறில்வெம் பூதர்கள் வந்து சுற்றியே
கூறினர் அவன்புகழ் குலாய கொள்கையார். …… 212

அங்கு அசலன்மேல் ஏறி இருந்து செல்லுழி – அவ்விடத்தில் அசலர் மீது இவர்ந்தெழுந்தருளி யிருந்து செல்லுஞ் சமயத்தில், கால் தொடல் முகிலினம் கவைஇய காட்சிபோல் – காற்றால் தொடரப்பட்ட முகிற்கூட்டஞ் செறிந்த தன்மைபோல ,மாறில் வெம் பூதர்கள் வந்து சுற்றி – ஒப்பில்லாத வெவ்விய பூதர்கள் வந்து சூழ்ந்து, குலாய கொள்கையார் -கொண்டாட்டம் மிக்க கொள்கையினை யுடையவராய், அவன் புகழ் கூறினர் – விநாயகப் பெருமானுடைய திருப்புகழைப் பாடினார்கள். [ப 76/94]

சாமரை வீசினர் தணப்பில் பன்மணிக்
காமரு தண்ணிழல் கவிகை ஏந்தினர்
பூமரு மதுமலர் பொழிதல் மேயினர்
ஏமரு பூதரில் எண்ணி லோர்களே. …… 213

ஏமரு பூதரில் எண்ணிலோர்கள் – களிப்பு மிக்க பூதர்களில் அளவிலாதவர்கள், சாமரை வீசினர் – சாமரைகளை வீசினார்கள்; தணப்பு இல் பன்மணி – நீங்குதலில்லாத பல மணிகள் பொருந்திய, காமரு தண்ணிழல் கவிகை ஏந்தினர் – அழகிய தண்ணிய நிழலைச் செய்கின்ற குடைகளைத் தாங்கினார்கள்; பூமரு மதுமலர் பொழிதல் மேயினர் – பொலிவும் மணமுந் தேனும் பொருந்திய மலர்களைப் பொழிந்தார்கள். [ப 76/94]

துடியொடு சல்லரி தோமில் தண்ணுமை
கடிபடு கரடிகை கணையம் சல்லிகை
இடியுறழ் பேரிகை இரலை காகளங்
குடமுழ வியம்பினர் கோடி சாரதர். …… 214

கோடி சாரதர் – கோடிகணக்கான பூதர்கள், துடியொடு சல்லரி – உடுக்கை சல்லரி, தோம் இல் தண்ணுமை – குற்றமற்ற மிருதங்கம், கடிபடு கரடிகை – குறுந்தடியாலடிக்கப்படுங் கரடிப்பறை, கண் அம் சல்லிகை – அழகிய கண்களையுடைய முழவு, இடி உறழ் பேரிகை – இடிபோல முழங்கும் பேரிகை, இரலை – ஊது கொம்பு, காகளம் – எக்காளம், குடமுழவு இயம்பினர் – குடமுழவு ஆகிய வாத்தியங்களை ஒலித்தார்கள்.

கணையம் என்பதில் ஐ சாரியை.கணையம் ஒருவகை வாத்தியம் என் பாரும் உளர் . சல்லியம் – தோற்கருவி. [ப 77/94]

சிந்தையில் உன்னினர் தீமை தீர்ப்பவன்
வந்திடு காலையின் மகத்தின் வேந்தனும்
அந்தர அமரரும் அடைந்து போற்றியே
புந்திகொள் உவகையால் போதல் மேயினார். …… 215

சிந்தையில் உன்னினர் தீமை தீர்ப்பவன் வந்திடு காலையில் – தம்மை மனத்திலே தியானிப்போரது விக்கினத்தை தீர்த்தருள்பவராகிய விநாயகப் பெருமான் எழுந்தருளிய சமயத்தில், மகத்தின் வேந்தனும் – யாகாதிபதியாகிய இந்திரனும், அந்தர அமரரும் – வானத்துத் தேவர்களும், அடைந்து போற்றி – அவரை அடைந்து துதித்து , பூந்தி கொள் வகையால் போதல் மேயினார் – மனத்தில் நிறைந்த உவகையோடு உடன் செல்வாராயினர். [ப 77/94]

தாருவின் நறுமலர் தத்தங் கைகொடு
பேரருள் நுதல்விழிப் பிள்ளை மீமிசை
சேருற வீசியே புடையிற் சென்றனர்
காரினை யடைதரு கடவுள் வில்லென. …… 216

தாருவின் நறு மலர் தம்தம் கை கொடு – மணம் பொருந்திய பஞ்ச தருக்களின் மலர்களை தத்தங் கைகளில் ஏந்திக்கொண்டு, பேர் அருள் நுதல் விழி பிள்ளை மீமிசை – பேரருள் பொழிகின்ற நெற்றிக் கண்ணினையுடைய பிள்ளையாருடைய திருமேனிமீது, காரினை அடைதரு கடவுள் வில்லெனச் சேருற – மேகத்தை அடைந்து சூழுகின்ற இந்திரவில்லுப்போலப் பொருந்தும்படி, வீசி – சொரிந்துகொண்டு, புடையில் சென்றனர் – பக்கங்களிற் சென்றார்கள்.
பஞ்சவர்ண மமைந்த இந்திரதனுப்போலப் பஞ்சதருக்களின் மலர்கள் சூழ்ந்து விளங்கின என்க. வில்லெனச் சென்றனர் எனினுமாம். [ப 77/94]

விரைந்தெழு சாரத வெள்ளம் எண்ணில
நிரந்தன சூழ்தர நிமலன் மாமகன்
பெருந்தரை ஏகியே பிறங்கு தோல்முகன்
புரந்திடு மதங்கமா புரமுன் போயினான். …… 217

விரைந்து எழு சாரத வெள்ளம் – விரைந்தெழுகின்ற பூதவெள்ளம், எண்ணில் நிரந்தன சூழ்தர – அளவின்றி நிறைந்து சூழ, நிமலன் மா மகன் பெருந்தரை ஏகி – சிவகுமாரரான மூத்தபிள்ளையார் பெரிய பூமியிற் சென்று, பிறங்கு தோல் முகன் புரந்திடும் மதங்க் மா புர முன் போயினான் – விளங்குகின்ற கயமுகாசுரன் அரசு புரிகின்ற மதங்கமாபுரத்தின்கட் சென்றருளினார். [ப 78/94]

ஆயது கயமுகத் தவுணர் கோடியே
வேயினர் புகறலும் வெகுட்சி கொண்டெழீஇ
ஏயதன் படையெலாம் எடுத்து மற்றவன்
சேயுயர் தனதுபொற் றேரில் ஏறினான். …… 218

ஆயது – அவ்வாறு விநாயகப்பெருமான் எழுந்தருளியதை, கயமுகத்து அவுணற்கு வேயினர் ஓடிப் புகல்தலும் – கயமுகாசுரனுக்கு ஒற்றர்கள் ஓடிச்சென்று கூறுதலும், வெகுட்சி கொண்டு எழீஇ – வெகுண்டெழுந்து, ஏய தன் படை எலாம் எடுத்து – பொருந்திய தன் படைகளையெல்லாம் எடுத்துக் கொண்டு, அவன் தனது சேயுயர் பொன் தேரில் ஏறினான் – அக் கயமுகன் தனது மிக உயர்ந்த அழகிய தேரில் ஏறினான்.
தன் படைகளை அழைத்து எனினுமாம். [ப 78/94]

பல்லியம் இயம்பின பரிகள் சுற்றின
சில்லிகொள் ஆழியந் தேர்கள் சூழ்ந்தன
எல்லையில் இபநிரை யாவும் மொய்த்தன
வல்லியல் அவுணர்கள் வரம்பின் றீண்டினார். …… 219

பல்லியம் இயம்பின – பல வாத்தியங்கள் ஒலித்தன; பரிகள் சுற்றின – குதிரைகள் சூழ்ந்தன; சில்லி கொள் ஆழி அம் தேர்கள் சூழ்ந்தன -வட்ட வடிவங்க் கொண்ட சக்கரத்தையுடைய அழகிய தேர்கள் சூழ்ந்தன; எல்லை இல் இப நிரை யாவும் மொய்த்தன – அளவில்லாத யானை நிரைகள் அனைத்தும் மொய்த்தன; வல்லியல் அவுணர்கள் வரம்பின்று ஈண்டினார் – வலிய இயல்பினையுடைய அசுரர்கள் எல்லையின்றி நெருங்கினார்கள். [ப 78/94]

ஆயிர வெள்ளமாம் அனிகஞ் சுற்றிடக்
காய்கனல் விழியுடைக் கயமு காசுரன்
ஏயெனும் அளவையில் ஏகிக் கண்ணுதல்
நாயகன் மதலைதன் படைமுன் நண்ணினான். …… 220

ஆயிர வெள்ளமாம் அனிகம் சுற்றிட – ஆயிரவெள்ளஞ் சேனைகள் சூழ்ந்துவர, காய் கனல் விழியுடை கயமுகாசுரன் – காய்கின்ற கனல் சொரிகின்ற கண்களையுடைய கயமுகாசுரம், ஏ எனும் அளவையில் ஏகி – ஏ என்று சொல்லுங் கால எல்லையிற் சென்று, கண்ணுதல் நாயகன் மதலைதன் படை முன் நண்ணினான் – நெற்றிக்கண்களையுடைய சிவபெருமானின் திருக்குமாரரான விநாயகப்பெருமானுடைய சேனையெதிரே அணுகினான். [ப 79/94]

நண்ணிய காலையின் நவையில் பூதரும்
அண்ணலங் கழலடி அவுண ருங்கெழீஇப்
பண்ணினர் பெருஞ்சமர் படையின் வன்மையால்
விண்ணவர் யாவரும் வியந்து நோக்கவே. …… 221

நண்ணிய காலையில் – கயமுகன் அணுகிய சமயத்தில், நவை இல் பூதரும் அண்ணல் அம் கழலடி அவுணரும் கெழீஇ – குற்றமற்ற பூதர்களும் பெருமை பொருந்திய அழகிய வீரக்கழலணிந்த கால்களையுடைய அசுரருங் கலந்து, படையின் வன்மையால் விண்ணவர் யாவரும் வியந்து நோக்க – இருபக்கத்துச் சேனைகளினதும் வன்மை காரணமாக தேவர்கள் யாவரும் வியந்து நோக்க, பெருஞ்சமர் பண்ணினர் – பெரும்போர் புரிந்தார்கள். [ப 79/94]

புதிதெழு வெயிலுடன் பொங்கு பேரிருள்
எதிர்பொரு மாறுபோல் இனங்கொள் தானவர்
அதிர்கழற் பூதரோ டமர்செய் தாற்றலர்
கதுமென அழிந்தனர் கலங்கி ஓடினார். …… 222

புதிது எழு வெயிலுடன் – புதிதெழுந்த உதய சூரியனுடனே, பொங்கு பேரிருள் எதிர் பொருமாறு போல் – பொலிந்த பெரிய இருள் எதிர்பொருந்தன்மை போல், இனங்கொள் தானவர் – கூட்டமாகக் குழுமிய அசுரர்கள், அதிர் கழல் பூதரோடு அமர் செய்து – அதிருகின்ற கழலையுடைய பூதர்களோடு எதிர்பொருது, ஆற்றலர் – எதிர்நிற்றல் ஆற்றாதவராய், கதுமென அழிந்தனர் கலங்கி ஓடினார் – விரைவாக அணிகுலைந்து கலங்கிப் புறங்கொடுத்தோடினார்கள். [ப 79/94]

ஓடினர் அளப்பிலர் உயிரைச் சிந்தியே
வீடினர் அளப்பிலர் மெய்கு றைந்துபின்
ஆடினர் அளப்பிலர் அகலு தற்கிடந்
தேடினர் அளப்பிலர் தியக்கம் எய்தினார். …… 223

அளப்பிலர் ஓடினர் – அசுரரில் அளவில்லாதவர்கள் புறங்கொடுத்தோடினார்கள், அளப்பிலர் உயிரைச் சிந்தி வீடினர் – அளவில்லாதவர்கள் உயிரிழந்து இறந்தார்கள்; அளப்பிலர் மெய் குறைந்து பின் ஆடினர் – அளவிலாதவர்கள் உடல் தலை குறைத்து பின் கவந்தமாய் ஆடினர்; அளப்பிலர் அகலுதற்கு இடம் தேனினர் – அளவில்லாதவர்கள் தப்பியோடுதற்கு இடந் தேனினார்கள்; தியக்கம் எய்தினார் – இவ்வாறாற் கலக்கம் அடைந்தார்கள்.
கவந்தம் – தலையற்ற உடல் [ப 80/94]

ஒழிந்தன கரிபரி உலப்பில் தேர்நிரை
அழிந்தன இத்திறம் அவுணர் தம்படை
குழிந்திடு கண்ணுடைக் குறள்வெம் பூதர்கள்
மொழிந்திட அரியதோர் விசய முற்றினார். …… 224

உலப்பில் கரி பரி தேர் நிரை ஒழிந்தன – எண்ணில்லாத யானை குதிரை தேர்நிரை அழிந்துபட்டன; இத்திறம் அவுணர் தம் படை அழிந்தன – இவ்வாறு அவுணப் படைகள் யாவும் அழிந்தன; குழிந்திடு கண்ணுடை குறள் வெம் பூதர்கள் – குழிந்தாழ்ந்த கண்ணுடைய குறுகிய பகைவர்க்கு வெம்மை செய்கின்ற பூதர்கள், மொழிந்திட அரியதோர் விசயம் முற்றினார் – சொல்லுதற்கரியதொரு வெற்றியில் முதிர்ந்தார்கள். [ப 80/94].

உயர்தரு தானவர் உடைந்த தன்மையும்
புயவலி கொண்டுள பூதர் யாவருஞ்
சயமுடன் மேல்வரு தகவு நோக்கியே
கயமுக அவுணர்கோன் கனலிற் சீறினான். …… 225

உயர்தரு தானவர் உடைந்த தன்மையும் -வடிவத்தால் நீண்ட அசுரர்கள் தோல்வியடைந்த தன்மையையும், புய வலி கொண்டுள – ஆயுதமின்றிப் புய வலைமை மாத்திரங் கொண்டுள்ள, பூதர் யாவரும் – குருகிய பூதர்களெல்லாம், சயமுடன் மேல் வரு தகவும் நோக்கி – சயமுடன் முன்னேறி வருகின்ற தன்மையையும் நோக்கி, கயமுக அவுணர்கோன் கனலின் சீறினான் -அசுரர்க் கரசனான கயமுகன் அக்கினி போலச் சீற்றமுற்றான். [ப 80/94]

உளத்தினில் வெகுண்டுசென் றொருதன் கைச்சிலை
வளைத்தனன் அத்துணை வளைத்துப் பேரமர்
விளைத்தனர் பூதர்கள் அனையர் மெய்யெலாந்
துளைத்தனன் கணைமழை சொரிந்து துண்ணென. …… 226

உளத்தனில் வெகுண்டு சென்று ஒரு தன் கைச்சிலை வளைத்தனன் – உளத்தின்கட் கோபமுற்றுச் சென்று ஒப்பற்ற தனது கைக்கணுள்ள வில்லை வளைத்தான்; அத்துணை பூதர்கள் வளைத்து பேரமர் விளைத்தனர் – அப்பொழுது பூதர்கள் அவனைச் சூழ்ந்து பெரும்போர் செய்தார்கள்; அனையர்
மெய்யெலாம் கணைமழை சொரிந்து துண்ணெனத் துளைத்தனன் – அப் பூதர்கள் மெய்ம் முழுதும் அம்புமழை சொரிந்து விரைந்து துளை செய்தான்.
[ப 81/94]
அரந்தெறு பகழிகள் ஆகம் போழ்தலும்
வருந்தினர் திறலொடு வன்மை நீங்கினர்
இரிந்தனர் பூதர்கள் யாரும் ஓடினார்
புரந்தரன் இமையவர் பொருமல் எய்தவே. …… 227

அரம் தெறு பகழிகள் ஆகம் போழ்தலும் – அரத்தாலராவப்பட்ட பாணங்கள் உடலைப் பிளத்தலும், பூதர் யாரும் – பூதர்களெல்லாம், வருந்தினர் – வருத்தமுற்று, திறலொடு வன்மை நீங்கினர் – வீரமும் வன்மையும் நீங்கி, இரிந்தனர் – புறங்கொடுத்து, புரந்தரன் இமையவர் பொருமல் எய்த ஓடினார் – இந்திரனும் தேவரும் வருந்தும்வண்னம் ஓடினார்கள்.[ப 81/94]

கணநிரை சாய்தலுங் கண்டு மற்றது
மணிகிளர் கிம்புரி மருப்பு மாமுகன்
இணையறும் அசலன்மேல் ஏகி வல்லையில்
அணுகினன் இபமுகத் தவுணர் கோனையே. …… 228

கண நிரை சாய்தலும் அது கண்டு – பூதகண அணி புறங்கொடுத்தலும் அதனைக் கண்டு, மணிகிளர் கிம்புரி மருப்பு மாமுகன் – மணி ஒளி கிளருகின்ற கிம்புரிக் பூண் பொருந்திய மருப்பினையுடைய ஆனைமுகக் க்டவுள், இணையரும் அசலன் மேல் ஏகி – இணையற்ற அசலர் என்னும் பூதர்மீது சென்று, இபமுகத்து அவுணர் கோனை வல்லையில் அணுகினன் – அவுணர்க்கரசனாகிய கயமுகனை விரைவில் அணுகியருளினார்.

காருடை இபமுகக் கடவுள் மேலையோன்
ஏருற வருதலும் நின்ற தூதரைச்
சீருறு கயமுகத் தீயன் நோக்கியே
யாரிவண் பொருவதற் கணுகுற் றானென. …… 229

காருடை இபமுகக் கடவுள் மேலையோன் – கருநிறமுடைய யானையின் முகத்தினையுடைய விநாயகப்பெருமான், நேர் உற வருதலும் – தனக்கு எதிரே வருதலும், நின்ற தூதரை சீர் உறு கயமுகத் தீயன் நோக்கி – அங்கு நின்ற தூவுவர்களை வரத்தின் மிக்க கயமுகனாகிய கொடியோன் நோக்கி, இவண் பொருவதற்கு அணுகுற்றான் யார் என – இங்குப் போர் புரிவதற்கு அணுகியவன் யாவன் என்று வினவ. [ப 81/94]

பரவிய ஒற்றர்கள் பணைம ருப்புடைக்
காரிமுக முடையன்முக் கண்ணன் ஐங்கரன்
உருகெழு பூதன்மேல் உறுகின் றான்சிவன்
பெருமக னாகும்இப் பிள்ளைதான் என்றார். …… 230
அவ்வொற்றர்கள் பரவி – அந்தத் தூதுவர்கள் கயமுகனை வணங்கி, பணைமருப்புடை கரிமுகமுடையவன் – பருத்த மருப்புப் பொருந்திய ஆனைமுகத்தனாய், முக்கண்ணன் மூன்று கண்ணாய், ஐங்கரன் – ஐந்து கரத்தனாய், உரு கெழு பூதன்மேல் உறுகின்றான் இப்பிள்ளை தான் -தோற்றம் மிக்க பூதன்மீது வருகின்றானாகிய இப்பிள்ளையானவன், சிவன் பெரு மகன் ஆகும் என்றார் – பெருமை பொருந்திய சிவகுமாரன் ஆவான் என்றார்கள். [ப 82/94]

அன்னது கேட்டலும் அவுணன் சீறியே
பன்னருங் கலைதெரி பாகை நோக்கிநம்
பொன்னி ரதத்தினைப் புழைக்கை மாமுகன்
முன்னுறக் கடவுதி மொய்ம்ப என்னவே. …… 231

அனனது கேட்டலும் – அதனைக் கேட்டவுடன், அவுணன் சீறி – கயமுகன் கோபித்து, பன் அரும் கலை தெரி பாகை நோக்கி – சொல்லுவதற்ககரிய அசுவநூல் தெரிந்த பாகனை நோக்கி, மொய்ம்ப – வலவ, நம் பொன் இரதத்தினை – நமது அழகிய தேரை, புழைக்கை மாமுகன் முன்னுறக் கடவுதி என்ன – துதிக்கையையுடைய ஆனைமுகனுக்கு எதிரே செல்லச் செலுத்தக்கடவை என்று கட்டளை செய்ய. [ப 82/94]

கேட்டிடு வலவையோன் கிஞ்சு கக்குரத்
தாட்டிறற் பரியினந் தன்னின் மத்திகை
காட்டினன் தவறிலாக் கனகத் தேரினை
ஓட்டினன் ஐங்கரத் தொருவன் முன்னுற. …… 232

கேட்டிடு வலவையோன் – அதனைக் கேட்ட அதிசாமர்த்தியவானான பாகன், கிஞ்சுகக் குரம் தாள் திறல் பரியினம் தன்னில் – முருக்கம் பூம்போன்றகு சிவந்த குளம்பினையுடைய கால் வலிபடைத்த குதிரைகளின்மீது, மத்திகை காட்டினன் – சவுக்கை காட்டி எச்சரித்து, தவறிலா கனகம் தேரினை ஐங்கரத்து ஒருவன் முன்னுற ஓட்டினன் – குற்றமற்ற பொற்றேரை ஐந்து திருக்கரங்களையுடைய தனு முதல்வரான விநாயகப் பெருனானுக்கு எதிரே செலுத்தினான். [82/94]

ஆயிடைக் கரிமுகத் தவுணன் ஐங்கரத்
தூயனை யழல்விழி சுழல நோக்கியே
காயெரி எயிறுகக் கறைகொள் பற்களால்
சேயிதழ் அதுக்கியே இனைய செப்புவான். …… 233

ஆயிடை கரிமுகத்து அவுணன் – அப்பொழுது கயமுகாசுரன், ஐங்கரத்தூயனை அழல் விழி சுழல நோக்கி – ஐந்துகரங்களையுடைய தூயோராகிய விநாயகப்பெருமானைக் கண்களில் அக்கினி சுழலப் பார்த்து, காய் எரி எயிறு உக – சுவாலிக்கின்ற அக்கினியைப் பற்கள் சொரியும்படி, கறைகொள் பற்களால் சேயிதழ் அதுக்கி – இரத்தக்கறை பொருந்திய பற்களாற் சிவந்த அதரங்களை அதுக்கி, இனைய செப்புவான் – இவைகளைச் சொல்லுவான்.
அதுக்கல் – கடித்தல்.

நுந்தையென் மாதவம் நோக்கி முன்னரே
தந்திடு பெருவரந் தன்னைத் தேர்கிலை
உய்ந்தனை போதிநின் னுயிர்கொண் டென்னெதிர்
வந்தனை இறையது மதியி லாய்கொலோ. …… 234

நுந்தை என் மாதவம் நோக்கி – உன்னுடைய தந்தை எனது பெரிய தவத்தைப் பார்த்து, முன்னரே தந்திடும் பெருவரம் தன்னை தேர்கிலை – முன்னமே தந்த பெரிய வரத்தை நீ அறிந்தாய்; நின் உயிர் கொண்டு உய்ந்தனை போதி – உனது உயிரை என்னிடம் பெற்றுக்கொண்டு உய்ந்து போகக்கடவை; இறையதும் மதி இலாய்கொல் – நீ சிறிதும் புத்தி இல்லாய்போலும்; என எதிர் வந்தனை – அதனாலேதான் என் எதிரே அஞ்சாது வந்தாய். [ப 83/94]

அன்றிநீ யமர்செய அமைதி யென்னினும்
வன்றிறல் உனக்கிலை மைந்த என்னெதிர்
பொன்றினர் அல்லது போர்செய் தென்னைமுன்
வென்றவர் இவரென விளம்ப வல்லையோ. …… 235

அன்றி – உயிர்கொண்டு உய்ந்து போதலன்றி, நீ அமர் செய அமைதி என்னின் – நீ என்னுடன் போர் செய்ய அமைவாயாயின், மைந்த – ஏ பிள்ளாய், உனக்கு வன் திறால் இலை – உனக்கு வலிய திறமை இல்லை; போர்செய்து என் எதிர் பொன்றினர் அல்லது – என்னுடன் போர்செய்து என் எதிரில் இறந்தாரையன்றி, முன் – இதற்கு முன், என்னை வென்றவர் இவர் என -என்னை வென்றவரிருந்தால் இவரை இவர் என்று, விளம்ப வல்லையோ -சுட்டிச் சொல்ல வல்லையோ.
உம், இரக்கக் குறிப்பு. [ப 83/94]

தேன்பெறு தருநிழல் திருவின் வைகிய
வான்பெறு தேவரால் மக்க ளாலவர்
ஊன்பெறு படைகளால் ஒழிந்தி டேன்இது
நான்பெறு வரத்தியல் நவிலக் கேட்டியேல். …… 236

தேன் பெறு தரு நிழல் திருவின் வைகிய – தேன் பொருந்திய கற்பகநிழலில் செல்வதோடு வாழ்ந்த, வான் பெறு தேவரால் – வானத்திலுள்ள தேவர்களாலும், மக்களால் – மண்ணுலக மக்களாலும், அவர் ஊன் பெறு படைகளால் – அவர்களுடைய ஊனளாவுகின்ற படைகளாலும், ஒழிந்திடேன் – நான் அழியேன்; இது நான் பெறு வரத்து இயல் – இங்ஙனமாதல் நான் பெற்ற வரத்தின் மகிமை; நவிலக் கேட்டியேல் – மேலுங் கூறக்கேட்பாயானால்.
பின்னரும் பல உள என அடுத்த செய்யுளில் முடிபு காண்க. [ப 84/94]

பின்னரும் பலவுள பெற்ற தொல்வரம்
என்னைவெல் பவர்எவர் இந்தி ராதிபர்
தன்னிடர் தணிப்பவர் போலச் சார்ந்தனை
உன்னைவென் றன்னவர் உயிரும் உண்பனால். …… 237

பெற்ற தொல் வரம் பின்னரும் பல உள – யான் பெற்ற தொன்மையாகிய வரங்கள் இன்னும் பல உள்ளன; என்னை வெல்பவர் எவர் – என்னை வெல்பவர் யாவருளர்; இந்திராதிபர் தன் இடர் தணிப்பவர் போலச் சார்ந்தனை – இந்திரன் முதலிய தலைவர்களின் துன்பங்களைத் தணிக்கும் ஒருவர் போல வந்தாய்; உன்னை வென்று அன்னவர் உயிரும் உண்பன் – உன்னை வெற்றிகொண்டு அவர்களுடைய உயிரையும் உண்பேன்.
எதுகை நோக்கித் தம் தன் என்றாயிற்று.

பொருதெனை வென்றனை போக வல்லையேல்
வருதியென் றுரைத்தலும் வானு லாவிய
புரமெரி படுத்தவன் புதல்வன் அவ்விடை
அருளுட னொருமொழி அறைவ தாயினான். …… 238

எனை பொருது வென்றனை போக வல்லையேல் – என்னைப் பொருது வென்று செல்ல வல்லையானால், வருதி என்று உரைத்தலும் – போரிட வருவாயாக என்று கயமுகன் கூறுதலும், வான் உலாவிய புரம் எரிபடுத்தவன் புதல்வன் – வானத்தின்கட் பறந்து திரிந்த புரங்களை எரித்தருளிய சிவபெருமானுடைய புதல்வராகிய விநாயகப்பெருமான், அவ்விடை – அப்பொழுது, அருளுடன் ஒரு மொழி அறைவதாயினான் – கருணையோடு ஒரு வார்த்தை உரைத்தருளுதலைச் செய்தார். [ப 84/94]

வேறு
நிரந்தபல் படையும் நாளும் நிலைபெற நினக்குத் தொன்னாள்
வரந்தரு கின்ற எந்தை வல்லைநின் னுயிரை வவ்விப்
புரந்தரன் முதலி னோர்க்குப் பொன்னினா டுதவி அன்னார்
அரந்தையும் அகற்றிச் செல்கென் றருளினன் எனக்கும் அன்றே. …… 239

நிரந்தர பல படையும் – வலி நிறைந்த படைகளையும், நாளும் – வாழ் நாளையும், நிலைபெற நினக்கு தொன்னாள் வரம் தருகின்ற எந்தை – நிலை பெறும்பொருட்டு உனக்கு முன்னாளில் வரந்தரும் எம் பிதாத்தாமே, நின் உயிரை வல்லை வவ்வி – உன் உயிரை விரைவாகக் கவர்ந்து, புரந்தரன் முதலினோர்க்குப் பொன்னின் நாடு உதவி – இந்திரன் முதலிய தேவர்களுக்கு அவர்களுடைய பொன்னாட்டைக் கொடுத்து, அன்னார் அரந்தையும் அகற்றி – அவர்களுடைய துன்பத்தையும் நீக்கி, செல்க என்று – வருக என்று, எனக்கும் அருளினன் – எமக்கும் அருளிச்செய்தார். [ப 85/94]

உன்னுயிர் காத்தி என்னின் உறுதியொன் றுரைப்பன் கேண்மோ
பொன்னக ரதனை இந்தப் புரந்தரன் புரக்க நல்கி
இந்நிலத் தரசு செய்தே இருத்தியஃ திசையா தென்னின்
நின்னுயிர் முடிப்பான் நேர்ந்து நின்றனன் இனைவென் னென்றான். …… 240

உன் உயிர் காத்தி என்னில் – உன் உயிரைப் பாதுகாத்துக்கொள்வாயாயின், உறுதி ஒன்று உரைப்பன் கேள் – நாம் ஒர் உறிதியைச் சொல்லுவோம் கேள்; பொன் நகர் அதனை இந்த புரந்தரன் புரக்க நல்கி – பொன்னுலகத்தை இந்த இந்திரன் அரசு செய்யும்படி கொடுத்து, இந்நிலத்து அரசு செய்து இருத்தி – இம்மண்ணுலகில் அரசு செய்துகொண்டிரு; அஃது இசையாது என்னின் – அது உனக்கு இசையாது ஆயின், நின் உயிர் முடிபான் நேர்ந்து நின்றனன் – நாம் உனது உயிரை முடித்தற்கு அமைந்து நின்றோம்; நினைவு என் என்றான் – உன் எண்ணம் யாது என்று வினவியருளினார். [ப 85/94]

என்னலும் அவுணன் பொங்கி எரியுக விழித்துச் சென்றோர்
பொன்னெடுஞ் சிலையை வாங்கிப் பொருக்கெனப் புரிநாண் ஏற்றி
மின்னுடை வடிம்பின் வாளி வீசலும் விமலன் நல்கும்
முன்னவன் எழுவொன் றேந்தி முரணொடு சிந்தி நின்றான். …… 241

என்னலும் – என்று கூறியருளுதலும், அவுணன் பொங்கி – கயமுகன் கோபித்து, எரி உக விழித்து – அக்கினி சொரியப் பார்த்து, சென்று – அவ்விடத்தினின்றுஞ் சென்று, ஓர் பொன் நெடுஞ்சிலையை வாங்கி – ஒரு பொன்மயமான நீண்ட வில்லை வளைத்து, புரிநாண் பொருக்கென ஏற்றி – முறுக்கேறிய நாணை விரைந்து ஏற்றி, மின்னுடை வடிம்பின் வாளி வீசலும் –
ஒளிவீசுகின்ற கூரிய அம்புகளை செலுத்தலும், விமலன் நல்கு முன்னவன் -சிவகுமாரரான விநாயகப்பெருமான், எழு ஒன்று ஏந்தி முரணொடு சிந்தி நின்றான் – எழுவாயுதம் ஒன்றைத் தாங்கி வன்மையோடு அவற்றை அழித்து நின்றருளினார்.
எழு – வளைதடி. [ப 86/94]

பொற்றனு முரிந்து வீழப் புழைக்கையிற் பிடித்த தண்டால்
எற்றினன் அனைய காலை இபமுகத் தசுரன் என்போன்
மற்றொரு சிலையைக் கையால் வாங்கினன் வாங்கு முன்னர்ச்
செற்றனன் அதனை மைந்தன் திசைமுகன் முதலோர் ஆர்ப்ப. …… 242

பொன் தனு முரிந்து வீழப் புழைக்கையில் பிடித்த தண்டால் எற்றினன் – அழகிய வில்லும் முரிந்த விழும்வண்ணம் துதிக்கையிலே தாங்கிய தண்டினால் அடித்தருளினார்; அனைய காலை இபமுகத்தசுரன் என்போன் மற்றோரு சிலையைக் கையால் வாங்கினன் – அப்பொழுது கயமுகாசுரன் மற்றொரு வில்லை கையாலெடுத்தான்; வாங்கு முன்னர் – எடுக்கமுன்னரே, அதனை – அதனையும், திசைமுகன் முதலோர் ஆர்ப்ப மைந்தன் செற்றனன் – பிரமா முதலிய தேவர்கள் ஆரவாரஞ் செய்யச் சிவகுமாரர் அழித்தருளினார்.
உம்மை வருவிக்கப்பட்டது, வாங்கல் வளைத்தலுமாம் . [ப 86/94].

திண்டிறல் பெற்ற வீரச் சிலைமுரிந் திட்ட பின்னர்த்
தண்டமொன் றேந்தி ஈசன் தனயனோ டெதிர்த லோடும்
விண்டது சோரும் வண்ணம் வெய்தெனப் புடைத்து மாயாக்
கண்டகன் உரத்தில் தாக்கக் கையற வெய்தி நின்றான். …… 243

திண் திறல் பெற்ற வீரச் சிலை முரிந்திட்ட பின்னர் – திண்ணிய திறலமைந்த வீரமிக்க வில்லு முரிந்த பிறகு, தண்டம் ஒன்று ஏந்தி – ஒரு தண்டாயுதத்தைத் தாங்கி, ஈசன் தனயனோடு எதிர்தலோடும் – சிவகுமாரரான விநாயகப்பெருமானோடு எதிர்த்தலும், அது விண்டு சோரும் வண்ணம் – அத்தண்டு கையைவிட்டுச் சோர்ந்து வீழும்வண்னம், வெய்தெனப் புடைத்து – விரைந்து அடித்து, மாயக் கண்டகன் உரத்தில் தாக்க – அழியாத கீழோனாய கயமுகனது மார்பிலும் அடிக்க, கையறவு எய்தி நின்றான் – அவன் செயலற்று நின்றான்.
வெயதென என்பதற்கு வெப்பம் உளதாக எனினுமாம். அத்தண்டத்தைப் புடைத்து மாய்த்து எனினுமாம். [ப 86/94]

நடுங்கினன் சிந்தை ஒன்று நவில்கிலன் நாணத் தாலே
ஒடுங்கினன் கயவெஞ் சூரன் உலந்தனன் போல நின்றான்
அடும்பரி களிறு திண்டேர் அணிகெழு தானை பாரிற்
படும்படி நினைந்து முன்னோன் பாசம்ஒன் றுய்த்தான் அன்றே. …… 244

கய வெம் சூரன் – கொடிய கயமுகாசுரன், சிந்தை நடுங்கினன் – மனம் நடுங்கி, ஒன்றும் பேசாதவனாய், நாணத்தால் ஒடுங்கினன் – நாணத்தாலொடுங்கி, உலந்தன்போல நின்றான் – இறந்தவனை ஒப்ப நின்றான்; அடும் பரி களிறு திண் தேர் அணிகெழு தானை – அடுகின்ற குதிரை யானை திண்ணிய தேர் அணிவகுத்து நின்ற காலாட்படை இவையெல்லாம், பாரில் படும்படி நினைந்து – பூமியில் வீழ்ந்திறந்துபடும்படி நினைந்து, முன்னோன் பாசம் ஒன்று உய்த்தான் – மூத்தபிள்ளையார் தமது ஒன்றாகிய பாசத்தை விடுதருளினார். [ப 87/94]

விட்டவெம் பாசம் அங்கண் வெய்யதோர் சேனை முற்றுங்
கட்டிய தாக மைந்தன் கணிச்சியும் அதற்பின் ஏவ
அட்டதால் அதனை நோக்கி ஆடினர் அமரர் தானை
பட்டன உணர்ந்து தீயோன் பதைபதைத் துயிர்த்து நொந்தான். …… 245

விட்ட வெம் பாசம் – விடுத்த வெவ்விய பாசமானது, அங்கள் வெய்யது ஓர் சேனை முற்றும் கட்டியதாக – அவ்விடத்திற் கொடியதாகிய ஒப்பற்ற சேனை முழுவதையுங் கட்டிற்றாக; அதன்பின் மைந்தன் கணிச்சியும் ஏவ அட்டது – அதன்பின்பு பிள்ளையார் மழுப்படையையுந் தூண்ட அது அச் சேனைகளை அழித்தது; அதனை நோக்கி அமரர் ஆடினர் – அதனை நோக்கி தேவர்கள் கூத்தாடினார்கள்; தீயோன் தாளை பட்டன உணர்ந்து – கொடியோனான கயமுகன் சேனைகள் அழிந்ததை அறிந்து, பதைபதைத்து உயிர்த்து நொந்தான் – துடிதுடித்து நெட்டுயிர்த்து வருந்தினான்.
பட்டன, தொழிற்பெயர் .[ப 87/94]

முந்துதன் கரத்தி லுள்ள முரண்கெழு படைகள் யாவுஞ்
சிந்தினன் அவைகள் எல்லாஞ் சேர்ந்தன திங்கள் சூடும்
எந்தையை வலஞ்செய் தேத்தி ஏவலின் இயன்ற மாதோ
வெந்திறல் அவுணன் மேன்மேல் வெகுளித்தீக் கனல நின்றான். …… 246

தன் கரத்தில் உள்ள – தன் கையில் உள்ள , முந்து – முந்திச்செல்லுகின்ற, முரண் கெழு – வன்மை வாய்ந்த, படைகள் யாவும் சிந்தினன் – தெய்வப் படைகள் அனைத்தையுஞ் செலுத்தினான்; அவைகள் எலலம் திங்கள் சூடும் எந்தையைச் சேர்ந்தன – அப்படைகளெல்லாஞ் சந்திரனைத் தரித்த எமது பிதாவாகிய விநாயகப்பெருமானைச் சரணடைந்தனவாய், வலம் செய்து – அப்பெருமானை வலம் வந்து, ஏத்தி ஏவலின் இயன்ற – துதித்து அவருடைய ஏவலின்வழி ஒழுகின; வெம் திறல் அவுணம் மேல் மேல் வெகுளித் தீ கனல் நின்றான் – கொடுந் திறலினனான கயமுகன் மேலும் மேலுங் கோபாக்கினி மூள நின்றான். [ப 87/94]

நின்றவன் தன்னை நோக்கி நெடியபல் படைகள் ஏவில்
சென்றிவன் தன்னைக் கொல்லா சிவனருள் வரத்தின் சீரால்
இன்றினிச் செய்வ தென்னென் றிறைவரை உன்னி எந்தை
தன்றிருக் கோட்டில் ஒன்று தடக்கையின் முரித்துக் கொண்டான். …… 247

நின்றவன் தன்னை நோக்கி – எதிரில் நின்றோனாகிய கயமுகனைப் பார்த்து, நெடிய பல் படைகள் ஏவின் – நெடிய பலவாகிய படைகளை இவன்மேற் செலுத்தினால், சிவன் அருள் வரத்தின் சீரால் – சிவபெருமான் கொடுத்தருளிய வரத்தின் சிறப்பினான், சென்று இவன் தன்னை கொல்லா – அப் படைகள் சென்று இவனைக் கொல்லமாட்டா; இன்று இனி செய்வது என் என்று – இப்பொழுது இனி இவனைக் கொல்வதற்குச் செய்வது யாது என்று, இறைவரை உன்னி – இறைப்பொழுது சிந்தித்து, எந்தை – எம்பெருமான், தன் திருக்கோட்டில் ஒன்று தடக்கையின் முரித்துக்கொண்டான் – தமது திருக்கோடுகளில் ஒன்றை விசாலித்த திருக்கரத்தினால் முரித்து அதனைத் தாங்கியருளினார்.
முரித்துத் தடக்கையில் கொண்டானுமாம் . [ப 88/94]

தடக்கையி லேந்து கோட்டைத் தந்தியாம் அவுணன் மீது
விடுத்தலும் அனையன் மார்பை வெய்தெனக் கீண்டு போகி
உடல்படி மிசையே வீழ்த்தி ஒல்லையில் ஓடித் தெண்ணீர்க்
கடல்படிந் தமலன் மைந்தன் கரத்தில்வந் திருந்த தன்றே. …… 248

தடக்கையில் ஏந்து கோட்டை – விசாலமான திருக்கரத்திலே தாங்கிய கொம்பை, தந்தியாம் அவுணன்மீது – கயமுகாசுரன் மீது, விடுத்தலும் – விடுத்தருளுதலும், அனையன் மார்பை வெய்தென கீண்டு போகி – அக் கயமுகனது மார்பை விரைந்து பிளந்து, உடல் படி மிசையே வீழ்த்தி – அவனுடலைப் பூமியில் வீழ்த்தி, ஒல்லையில் ஓடி – விரைவில் அபாற் சென்று, தெண்ணீர் கடல் படிந்த – தெளிந்த சுத்தோதக சமுத்திரத்தில் முழுகி, அமலன் மைந்தன் கரத்தில் வந்திருந்தது – நின்மலராகிய சிவகுமாரர் திருக்கரத்தில் வந்து வீற்றிருந்தது.

புயலினத் தொகுதி ஒன்றிப் புவிமிசை வழுக்கிற் றென்னக்
கயமுகத் தவுணன் முந்நீர்க் கடலுடைந் தென்ன ஆர்த்திட்
டியலுடைத் தேர்மேல் வீழா எய்த்தனன் அவன்தன் மார்பில்
வியனதித் தாரை என்ன விரிந்தன குருதி வெள்ளம். …… 249

புயல் இனத் தொகுதி ஒன்றி புவிமிசை வழுக்கிற்று என்ன – மேகக் கூட்டம் ஒன்றுபட்டுப் பூமியின்மீது வழுக்கி விழுந்தது போலவும், முந்நீர் கடல் உடைந்தென்ன – மூவகை நீரையுடைய கடல் கரையுடைந்தாற்போலவும், கயமுகத்து அவுணன் ஆர்த்திட்டு இயலுடை தேர்மேல் வீழா எய்த்தனன் – கயமுகாசுரன் ஆரவாரஞ்செய்து இலக்கணமமைந்த தேர்த்தட்டின்மீது விழுந்து சோர்ந்தான்; அவன் தன் மார்பில் – அவனது மார்பினின்றும், குருதி வெள்ளம் – இரத்தப் பெருக்குகள், வியன் நதித் தாரை என்ன – பெரியதொரு ஆற்றுப் பெருக்குப் போல, விரிந்தன – பெருகி ஓடின. [ப 89/94]

ஏடவிழ் அலங்கல் திண்டோள் இபமுகத் தவுணன் மார்பின்
நீடிய குருதிச் செந்நீர் நீத்தமாய் ஒழுகும் வேலைப்
பாடுற வருங்கான் ஒன்றில் பரத்தலின் அதுவே செய்ய
காடெனப் பெயர்பெற் றின்னுங் காண்டக இருந்த தம்மா. …… 250

ஏடு அவிழ் அலங்கல் திண் தோள் இபமுகத்து அவுணன் – இதழ்விண்டலருகின்ற மலர்மாலையை அணிந்த திண்ணிய தோள்களையுடய கயமுகாசுரனது , மார்பில் நீடிய குருதி செந்நீர் – மார்பினின்றும் பெருகிய சிவந்த இரத்த வெள்ளம் – நீத்தமாய் ஒழுகும் வேலை – பிரவாகமாய் நடக்குஞ் சமயத்து, பாடு உற வரும் கான் ஒன்றில் பரத்தலின் – பக்கத்திற் பொருந்திய காடொன்றில் அவ்விரத்த யாறு பரவியதால், அது – அக்காடு, செய்ய காடு எனப் பெயர் பெற்று – திருச்செங்காடு என்னுங் காரணப் பெயரைப் பெற்று, இன்னும் காண் தக இருந்தது – இன்னும் நம்மனோர் தரிசிக்கும்படி இருந்தது.
இதுவே பிள்ளை அறுத்துப் பெருவிருந்திட்ட தலம் [ப 89/94]

ஆய்ந்தநல் லுணர்வின் மேலோர் அறிவினும் அணுகா அண்ணல்
ஈந்ததொல் வரத்தால் மாயா இபமுகத் தவுணன் வீழ்ந்து
வீந்தனன் போன்று தொல்லை மெய்யொரீஇ விண்ணும் மண்ணுந்
தீந்திட எரிகண் சிந்தச் சீற்றத்தோ ராகு வானான். …… 251

ஆய்ந்த நல் உணர்வின் மேலோர் அறிவினும் அணூகா அண்ணல் – ஆராய்ந்த நல்ல அறிவான் மேம்பட்டாரது அறிவுக்கும் எட்டாத சிவபெருமான், ஈந்த தொல் வரத்தால் மாயா இபமுகத்து அவுணன் – கொடுத்தருளிய பழைய வரத்தினால் இறவாத கயமுகாசுரன், வீழ்ந்து வீந்தனன் போன்று தொல்லை மெய் ஓரீஇ – வீழ்ந்து இறந்தவன்போன்று பழைய யானைமுக உடலை விடுத்து, விண்ணும் மண்ணும் தீந்திட – விண்ணுலகும் மண்ணுலகுந் தீந்துபோகுமாறு , எரி கண் சிந்த – அக்கினியைக் கண்கள் சிந்த, சீற்றத்து ஓர் ஆகு ஆனான் – சீற்றத்தினையுடையதொரு பெருச்சாளி வடிவங் கொண்டான். [ப 89/94]

தேக்கிய நதிசேர் கின்ற சென்னியன் செம்மல் தன்னைத்
தாக்கிய வருத லோடுஞ் சாரதன் தோளின் நீங்கி
நீக்கருந் துப்பின் தாக்கி நீநமைச் சுமத்தி என்று
மேக்குயர் பிடரில் தாவி வீற்றிருந் தூர்தல் உற்றான். …… 252

தேக்கிய நதி சேர்கின்ற சென்னியன் செம்மல் தன்னை தாக்கிய வருதலோடும் – நிறைந்த கங்கை பொருந்தியிருக்கின்ற சடையையுடைய சிவபெருமானின் குமாரரான விநாயகப்பெருமானைத் தாக்கும்பொருட்டு வருதலும், சாரதன் தோளின் நீங்கி – அசலராகிய பூதரின் புயத்தினின்றும் நீங்கி, நீக்கு அரும் துப்பு இன்றாக்கி – நீக்குதற்கரிய வலியைக் குறைத்து, நீ நமை சுமத்தி என்று – ஆகுவே நீ நம்மைச் சுமப்பாயாக என்று, மேக்கு உயர் பிடரில் தாவி – மேலுயர்ந்த அதன் பிடரில் இவர்ந்து, வீற்றிருந்து ஊர்தலுற்றான் – வீற்றிருந்தருளி அதனை ஊர்தியாக ஊர்வாராயினார் .
செம்மை என்பதனை எழுவாயாகக் கோடலுமாம். [ப 90/94]

மற்றது கண்ட தேவர் வாசவன் முதலோர் யாரும்
இற்றனன் கயவெஞ் சூரன் எம்மிடர் போயிற் றன்றே
அற்றதெம் பகையும் என்னா ஆடினர் பாடா நின்றார்
சுற்றிய கலிங்கம் வீசித் துண்ணென விசும்பு தூர்த்தார். …… 253

அதுகண்ட வாசவன் முதலோர் தேவர் யாரும் – அதனைக் கண்ட இந்திரன் முதலிய தேவர்கள் அனைவரும், கயவெஞ் சூரன் இற்றனன் – கொடிய கயமுகாசுரன் இறந்தான்; எம் இடர் போயிற்று – எமது துன்பந் தொலைந்தது; எம் பகையும் அற்றது என்னா – எமது பகையும் முடிந்தது என்று, ஆடினர் பாடா நின்றார் – ஆடிப் பாடி, சுற்றிய கலிங்கம் வீசி – அரையினில் உடுத்த வஸ்திரத்தை வானத்தில் வீசி, துண்ணென விசும்பு தூர்த்தார் – விரைவில் வானத்தை நிறைத்து மறைத்தார்கள்.

ஆனந்த மிகுதியாற் செய்வதின்னதென்று தெரியாது உத்தரீயத்தை வீசவேண்டியவர்கள் சுற்றிய கலிங்கம் வீசினர் என்க. [ப 90/94]

காமரு புயலின் தோற்றங் காண்டலுங் களிப்பின் மூழ்கி
ஏமரு கலாப மஞ்ஞை இனமெனக் குலவு கின்றார்
தேமரும் இதழி அண்ணல் சிறுவனைத் தெரியா வண்ணம்
பூமலர் பொழிந்து நின்று புகழினைப் போற்றல் உற்றார். …… 254

காமரு புயலின் தோற்றம் காண்டலும் களிப்பின் மூழ்கி – விருப்பத்தை விளைக்கின்ற மேகத்தின் தோற்றத்தைக் கண்டவுடன் ஆனந்தத்தில் மூழ்கி, ஏமரு கலாப மஞ்ஞை இனமெனக் குலவுகின்றார் – இறுமாப்பெய்துகின்ற தோகையையுடைய மயிற் கூட்டம் போலக் கொண்டாடுகின்ற தேவர்கள், தேமரும் இதழி அண்ணல் சிறுவனை தெரியாவண்ணம் – தேன் பொருந்திய கொன்றை மாலையை அணிந்த சிவபெருமானுடைய குமாரராகிய பிள்ளையாருடைய திருமேனி மறையும் வண்ணம், பூமலர் பொழிந்து நின்று – பூத்த மலர்மழையைப் பொழிந்து நின்று, புகழினை போற்றலுற்றார் – அவருடைய புகழைத் துதிப்பாராயினார்.[ப 90/94]

காப்பவன் அருளும் மேலோன் கண்ணகல் ஞாலம் யாவுந்
தீப்பவன் ஏனைச் செய்கை செய்திடும் அவனும் நீயே
ஏப்படுஞ் செய்கை யென்ன எமதுளம் வெதும்பும் இன்னல்
நீப்பது கருதி யன்றோ நீயருள் வடிவங் கொண்டாய். …… 255

காப்பவன் – காத்தற் றொழில் செய்யுந் திருமாலும், அருளும் மேலோன் – படைத்தற்றொழிலைச் செய்யும் மேலோரான பிரமதேவரும், கண்ணகல் ஞாலம் யாவும் தீப்பவன் – இடமகன்ற உலகமனைத்தையும் அழிப்பவரான உருத்திரரும், ஏனை செய்கை செய்திடும் அவனும் – ஏனைய செய்கைகளாகிய திரோபவ அநுக்கிரகங்களைச் செய்யும் மகேசுவரரும் சதாசிவருமாகிய பஞ்ச கிருத்திய கருத்தாக்களும், நீயே – தேவரீரேயாம்; ஏ படும் செய்கை என்ன எமது உளம் வெதும்பும் இன்னல் நீப்பது கருதி யன்றோ – அம்பால் துளைபடுந் தன்மை போல எமது மனம் வெதும்புகின்ற துன்பத்தை நீக்குவதைத் திருவுளத்துக் கொண்டன்றோ, நீ அருள் வடிவம் கொண்டாய் – தேவரீர் இந்த அருள் வடிவத்தைக் கொண்டருளினீர்.
‘ஏனைச் செய்கை செய்திடு மவன்’ என்பதை இரட்டுற மொழிந்து கொள்க. [ப 91/94]

உன்னிடைப் பிறந்த வேதம் உன்பெரு நிலைமை தன்னை
இன்னதென் றுணர்ந்த தில்லை யாமுனை அறிவ தெங்ஙன்
அன்னையும் பயந்தோன் தானும் ஆயினை அதனால் மைந்தர்
பன்னிய புகழ்ச்சி யாவும் பரிவுடன் கேட்டி போலாம். …… 256

உன்னிடை பிறந்த வேதம் – தேவரீரிடத்துப் பிறந்த வேதமானது, உன் பெரு நிலைமை தன்னை இன்னது என்று உணர்ந்தது இல்லை – தேவரீருடைய உயர்பெரு நிலைய இவ்வியல்பிற்று என்று அறிந்ததில்லை; யாம் உனை அறிவது எங்ஙனம் – அங்ஙனமாகத் தேவரீரைச் சிறியேம் அறிவவெப்படி; அன்னையும் பயந்தோன் தானும் ஆயினை – தேவரீர் அன்னையும் பிதாவுமாயினீர்; அதனால் – அக்காரணத்தால், மைந்தர் பன்னிய புகழ்ச்சி யாவும் – புதல்வர்களாகிய நாங்கள் கூறிய புகழ்ச்சி அனைத்தையும், பரிவுடன் கேட்டி போலாம் – அன்போடு கேட்டருளுவீர் போலும். [ப 91/94]

என்றிவர் எகினம் ஊரும் இறையொடும் இறைஞ்சி ஏத்தி
நன்றிகொள் சிந்தை யோடு நகையொளி முகத்த ராகி
மன்றவர் குமரன் தன்பால் வந்தனர் சூழ்த லோடும்
ஒன்றிய கருணை நோக்கால் உலப்பிலா அருள்பு ரிந்தான். …… 257

என்று இவர் எகினம் ஊரும் இறையொடும் இறைஞ்சி ஏத்தி – என்றிங்ஙனம் தேவர்கள் அன்னத்தை ஊரும் பிரமதேவரோடும் வணங்கித் துதித்து, நன்றிகொள் சிந்தையோடு நகை ஒளி முகத்தர் ஆகி – நன்றி பொருந்திய உள்ளத்தோடு உவமைச் சிரிப்பாலாய ஒளிபொருந்திய முகத்தை உடையவராய், மன்றவர் குமரன் தன்பால் வந்தனர் சூழ்தலோடும் – பொன்னம்பலவர் குமாரரான விநாயகப்பெருமானிடம் வந்து சூழ்தலும், ஒன்றிய கருணை நோக்கால் உலப்பிலா அருள் புரிந்தான் – அவர்கள்பா லொன்றிய கிருபாநோக்கத்தோடு அளவில்லாத திருவருளைப் புரிந்தார். [ப 92/94]

உய்ந்தனம் இனிநாம் என்னா ஓதிமம் உயர்த்தோன் வெள்ளைத்
தந்தியன் யாரும் பேற்றிச் சார்தலுஞ் சமரின் முன்னம்
வெந்தொழில் அவுணன் காயம் வீந்திடு பூதர் தம்மை
எந்தையங் கினிது நோக்கி எழுதிரென் றருளிச் செய்தான். …… 258

இனி நாம் உய்ந்தனம் என்னா – இனி நாம் உய்ந்தோமென்று, ஓதிமம் உயர்த்தோன் வெள்ளை தந்தியன் யாரும் போற்றி சார்தலும் – அனன்க்கொடியினரான பிரமதேவரும் வெள்ளையானையினையுடைய இந்திரனும் ஏனையோரும் துதித்துத் தம்பக்கல் வருதலும், சமரில் முன்னம் வெம்தொழில் அவுணன் காய வீந்திடும் பூதர் தம்மை – யுத்தத்தில் முன்னர்க் கொடுந் தொழிலையுடைய கயமுகாசுரன் கொல்ல இறந்த பூதர்களை, எந்தை அங்கு இனிது நோக்கி – எம்பெருமான் அவ்விடத்திற் கருணையுடன் நோக்கி, எழுதிர் என்று அருளிச் செய்தான் – எழுவீராக என்றருளிச் செய்தார். [ப 92/94].

அவ்வகை அருள லோடும் அரவென எழுந்து போற்றி
மைவரை மிடற்றுப் புத்தேள் மைந்தனை வணங்கி ஏத்தி
எவ்வமில் பூதர் யாரும் ஈண்டினர் இனைய எல்லாஞ்
செவ்விதில் உணர்ந்து கொண்டான் தேசிலா நிருதர்க் கீசன். …… 259

அவ்வகை அருளலோடும் – அவ்வாறருளிச்செய்தவுடன், அர என எழுந்து போற்றி – ஹர ஹர என்று சொல்லிக்லொண்டெழுந்து துதித்து, மைவரைமிடற்று புத்தேள் மைந்தனை வணங்கி ஏத்தி – கருநிறங்கொண்ட மிடற்றினரான சிவபெருமானின் புதல்வராகிய விநாயகப்பெருமானை வணங்கிப் புகழ்ந்து, எவ்வரும் இல் பூதர் யாரும் ஈண்டினர் – துன்பமில்லாத பூதர்களெல்லாம் நெருங்கிச் சேவித்தார்கள்; இனைய வெல்லாம் – இவையனைத்தையும், தேசிலா நிருதர்க்கு ஈசன் செவ்விதின் உணர்ந்துகொண்டான் – தேசிழந்த அசுரர் தலைவனான அசுரேந்திரன் செவ்வனே அறிந்தான் . [ப 92/94]

மந்திரி யோடுஞ் சூழ்ந்து வருந்தினன் புலம்பி மாழ்கி
உய்ந்தனன் போவல் யானென் றுன்னிஓர் பறவை யாகி
அந்தரத் திறந்த புள்ளோ டணுகியப் பதியை நீங்கிச்
சிந்தையிற் செல்லல் கூரச் செம்பொன்மால் வரையிற் சென்றான். …… 260

மந்திரியோடும் சூழ்ந்து – முதன் மந்திரியாகிய சுக்கிராசாரியருடன் ஆலோசித்து, வருந்தினன புலம்பி மாழ்கி – வருந்திப் புலம்பி மயங்கி, யான் உய்ந்தனன் போவல் என்று உன்னி – இனியான் உயிர் உய்ந்து பிழைப்பேன் என்று நினைந்து, ஓர் பறவையாகி – ஒரு பறவை வடிவெடுத்து, அந்தரத்து
இறந்த புள்ளோடு அணுகி – ஆகாயத்திற் பறந்த பறவைகளோடு கலந்து, அப்பதியை நீங்கி – அந்த மதங்கமாபுரத்தை விட்டு நீங்கி, சிந்தையில் செல்லல்கூர – மனத்தின்கண் துன்பம் அதிகரிக்க, செம் பொன் மால் வரையில் சென்றான் – பெரிய செம்பொன் மலையாகிய மேருமலையை அடைந்தான் [ப 93/94]

தாழுறு சார லூடு தபனனும் உணராத் தாருச்
சூழலொன் றுண்டால் அங்கட் சுருங்கையோ டிருந்த சேமப்
பூழையுட் புலம்பி உற்றான் பொன்னகர் இறைக்கும் அங்கண்
ஊழிவெங் காலிற் சூழும் உலப்பில்பூ தர்க்கும் அஞ்சி. …… 261

பொன்னகர் இறைக்கும் – சுவர்க்காதிபதியாகிய இந்திரனுக்கும், அங்கண் ஊழிவெம் காலில் சூழும் உலப்பில் பூதர்க்கும் – அவ்விடத்திலுள்ள வெவ்விய ஊழிக்காற்றினைப்போலச் சூழுகின்ற அளவில்லாத பூதர்களுக்கும், அஞ்சி – பயந்து, தாழுறு சாரலூடு – தாழ்ந்த மலைச்சாரலில், தபனனும் உணராதாரு சூழல் ஒன்று உண்டு – சூரியனுடைய கிரணங்களும் நுழைந்தறியாத தருக்கள் நிறைந்ததொரு சோலை உளது; அங்கள் சுருங்கையோடு இருந்த – அவ்விடத்தில் நுழைவாயிலோடு கூடிய; சேமப் பூழையுள் புலம்பி உற்றான் = பாதுகாப்புள்ளதொரு முழைஞ்சிலே தனித்திருந்தான். [ப 94/94]

வானவர் பகைஞன் அந்த மதங்கமா புரியை நீங்கிப்
போனதோர் காலை மற்றைப் புகருமோர் புள்ள தாகித்
தானுறை உலகு நண்ணித் தவமறைந் தல்ல தாற்றி
ஊனுட லோம்பு வார்போல் ஒருப்படா யோகில் உற்றான். …… 262

வானவர் பகைஞசன் அந்த மதங்கமாபுரையை நீங்கி போனது ஓர் காலை – தேவரின் பகைவனான அசுரேந்திரன் அந்த மதங்கமாபுரிய விட்டு நீங்கிப் போன அதே சமயத்தில், புகரும் ஓர் புள்ளது ஆகி – சுக்கிரபகவானும் ஒரு பறவைவடிவெத்து, தான் உறை உலகு நண்ணி – தாமிருக்கும் உலகத்தை அடைந்து, தவம் மறைந்து அல்லது ஆற்றி – தவ்க்கோலத்துள் மறைந்து அவத்தைச் செய்துகொண்டு, ஊன் உடல் ஓம்புவார்போல் – ஊனுடலை ஓம்புவவரைப் போல, ஒருப்படா யோகில் உற்றான் – மனம் ஒருப்படாத யோகத்திலமர்ந்தார்.
அசுரேந்திரன் போகத் தனித்தமையின் ‘மற்றைப் புகர்’ என்றார். அசுரர்க்கு நேர்ந்த இழுக்கமும் தேவர்கள் கொள்ளும் வெறுப்பும் மனம் ஒருப்படாமைக் காரணமாம் என்க. [ப 94/94].

பூதரும் அன்ன வேலைப் புரிசைசூழ் நகரம் போகி
நீதியில் அவுண ராகி நிறங்கிளர் படைகொண் டோரைக்
காதிவெஞ் சினப்போர் முற்றிக் களத்திடை வருத லோடும்
ஆதிதந் தருளும் மைந்தன் அவ்விடை அகன்று மீண்டான். …… 263

பூதரும் அன்ன வேலை புரிசை சூழ் நகரம் போகி – பூதர்களும் அப்பொழுது மதில்சூழ்ந்த மதங்கமாபுரத்தை அடைந்து, நீதி இல் அவுணராகி – நீதியற்ற அசுரர்களாய், நிறம் கிளர் படை கொண்டோரை – இரத்த நிறங் கிளருகின்ற படைகளைத் தாங்கிய ஆயுதபாணிகளை, காதி – கொன்று, வெம் சினப் போர் முற்றி – கொடுஞ் சினத்தோடு கூடிய போரை முடித்து, களத்திடை வருதலோடும் – போர்க்களத்தினிடத்தில் வருதலும், ஆதி தந்தருளும் மைந்தன் – சிவகுமாரரான பிள்ளையார், அவ்விடை அகன்ரு மீண்டான் – அப் போர்க்களத்தினின்றும் மீண்டுசென்றருளினார். [ப 94/494]

மீண்டுசெங் காட்டி லோர்சார் மேவிமெய்ஞ் ஞானத் தும்பர்
தாண்டவம் புரியுந் தாதை தன்னுருத் தாபித் தேத்திப்
பூண்டபே ரன்பிற் பூசை புரிந்தனன் புவியு ளோர்க்குக்
காண்டகும் அனைய தானங் கணபதீச் சரம தென்பார். …… 264

மீண்டு – போர்க்களத்தினின்றும் மீண்டு, செங்காட்டில் ஓர் சார் மேவி – திருச்செங்காட்டில் ஒப்பற்றதோரிடத்தை அடைந்து, மெய் ஞானத்து உம்பர் தாண்டவம் புரியும் தாதை தன்னுரு தாபித்து – உண்மைஞானத்தின் உச்சியில் தாண்டவம் புரிகின்ற பரம பிதாவின் சிவலிங்க வடிவமொன்றைப் பிரதிட்டை செய்து, ஏத்தி – துதித்து, பூண்ட பேரன்பில் பூசை புரிந்தனன் – ஒன்றுபட்ட பேரன்போடு சிவபூசை செய்தருளினார்; புவியுளோர்க்கு காண் தகும் அனைய தானம் – பூமியிலுள்ளவர்க்கு எளிதில் அந்தத் தலத்தை, கணபதீச்சரம்து என்பார் – கணபதீச்சரம் என்று வழங்குவர் மேலோர். [ப 94/94]

புரமெரி படுத்தோன் தன்னைப் பூசனை புரிந்த பின்னர்
எரிவிழி சிதறும் ஆகு எருத்தமேல் இனிதின் ஏறிச்
சுரபதி அயன்விண் ணோர்கள் தொழுதுடன் சூழ்ந்து போற்ற
அரவென மாலோன் வைகும் ஆலமா வனத்திற் புக்கான். …… 265
புரம் எரி படுத்தோன் தன்னை பூசனை புரிந்த பின்னர் – திரிபுரத்தைத் தீயிட்டழித்தருளிய சிவ பரம்பொருளைப் பூசனை செய்தபின்பு, எரிவிழி சிதறும் ஆகு எருத்தமேல் இனிதின் ஏறி – அக்கினியை விழியாற் சிந்துகின்ற ஆகு வாகனத்தின் எருத்தமீது இனிது இவர்ந்தருளி, சுரபதி அயன் விண்ணோர்கள் தொழுது சூழ்ந்து போற்ற – இந்திரனும் பிரமாவுந் தேவர்களும் வணங்கிச் சூழ்ந்து துதிக்க, உடன் – அவர்களோடு, மாலோன் அரவு என வைகும் ஆல மா வனத்தில் புக்கான் – திருமால் பாம்புருவமாகத் தவஞ் செய்துகொண்டிருக்கின்ற பெரிய ஆலவனத்தின்கண் எழுந்தருளினார்.

கயமுக னுற்பத்திப் படலம் முற்றிற்று
ஆகத் திருவிருத்தம் 1172